Huilen niet toegestaan

beer Jo verdrietig en moe samen met Laura

Commissie jeugdzorg Micha de Winter

(vervolg: Huilen niet toegestaan).

Hier het tweede deel verschrikkelijke verhalen over hoe kinderen werden mishandelt tijdens de Tweede wereld oorlog met de kanttekening dat het daarna niet veel beter werd. Het waren immers niet de bezetters die deze kinderen mishandelden maar Nederlandse nonnen in instellingen, meestal van katholieke huize.

Rita was zo’n kind. Ze komt uit een Amsterdams gezin met drie kinderen. Rita is geboren in 1940 broertje 5 jaar en zusje 3.5 jaar. Moeder is half joods en vader draagt een kostuum, nee niet met carnaval een heus SS uniform met de daarbij horende ‘Befehlskultur’.

Omdat de moeder moest werken brengen de kinderen veel tijd op straat door, dan wordt de ‘kinderbescherming’, ingeschakeld en Rita , zus en broer worden uit huis geplaatst of beter een razzia door de Nederlandse staat met een rechter die de moeder ontzet uit de ouderlijke macht.

Rita komt terecht in een tehuis in de buurt van Utrecht alles moest daar gezamenlijk en volgens vaste regels. De Befehlskultur kende ook in dit soort tehuizen hoge prioriteit.

Bunde franciscanessen / sadisten

Gestraft werd er, opsluiten in een kast of in het donker. Het mag geen verrassing zijn maar Rita bleef nog heel lang bang in het donker, maaltijden een droge boterham met glaasje water en huilen werd niet toegestaan. De bomen luisterden mee, volgens de nonnen want wat er binnenshuis gebeurde mocht niemand weten. Vies ondergoed moest je soms op je hoofd dragen als je in je bed had geplast (wat niet zo bijzonder was want je mocht niet meer naar het toilet als je  te laat kwam). Wie overgeeft moet zijn eigen braaksel opeten, iets wat ik later in Bunde bij de Franciscanessen ook heb meegemaakt een overblijfsel uit de oorlog blijkbaar; de cultuur bleef nagenoeg onveranderd: ‘je werd nooit getroost, er werd nooit een arm om je heen geslagen en er werd niets uitgelegd’. Het waren geen mannen maar vrouwen die de bevelen naar je toe schreeuwden soms noemden ze je bij je nummer met een alles overheersend gevoel….angst.

morgen (Liefde stond niet op het programma).