Vaak stond Morissette als enige vrouw op een festival vol mannelijke bands. Van de vrouwen die er wél waren, kon ze destijds geen steun verwachten. Ook was er weinig ruimte voor diversiteit.

(reactie Bert) Laten we dan hebben over de ‘diversiteit’ in onze muziek-industrie, die is toch wel heel erg opgerekt in nog meer hokken, (ik ben voor diversiteit) echter in de muziek is dat niet terug te horen ’there is just one beat for you all ofwel: ‘four on the floor, een nietszeggende beat, die je keel dichtknijpt, gedrenkt in dikke synth-sound lagen, die alles overstemmen en je volledig uitvlakken…het ene nummer is nog niet afgelopen of boem, boem ramt diezelfde beat het hele weekend door, dan weer iets sneller dan weer iets langzamer, vult deze amusementen koning der een eenheidsworsten ons hersendode brein, goedkoop vlees zonder smaak ‘is dancing on the floor’.

Niemand durft nog iets aparts, eigenzinnig z’n gang te gaan. De mensen die het in de industrie voor het zeggen hebben zijn over het algemeen nogal burgerlijk, en zonder smaak. Mag ik van deze plek Ron Jans complimenteren met zijn mooie missie, om de bal in het publiek te schoppen met veel onbekende bands, het is het ook de beurt aan een andere generatie, ik ben er nog (uitzonderingen moeten er zijn).

(Bert) Okay, ik ben dan geen jonge artiest meer, en ook geen vrouw, mag ik man zijn? In de sisterhood industry?