Niet over kunnen praten

Ofwel….de mentale / totale controle over de geest

Cees Morsch werd vier jaar lang misbruikt door een broeder. Hij kon er zestig jaar niet over praten. ’Ik krijg nog kippenvel als ik er aan denk’

Henk-Jan den Ouden

HEILOO

Cees Morsch werd vier jaar lang misbruikt door een broeder in de Willibrordustichting. Hij kon er zestig jaar lang niet over praten, maar doorbreekt nu het stilzwijgen.

Cees Morsch is als tiener vier jaar lang misbruikt in de Willibrordusstichting in Heiloo. Broeder Arimathea – werkzaam als fotograaf op de Stichting – interesseerde hem voor fotografie, en voerde vervolgens in zijn donkere kamer met Cees allerlei seksuele handelingen uit. Het duurde vier jaar, tot Arimathea voor de ogen van Cees overleed. Cees heeft er zestig jaar lang mee moeten leven. „Door mijn misbruik kon ik geen relatie aangaan. Het heeft mijn geloof in de liefde ondermijnd. Het heeft mijn leven flink verpest.” Hij kon er niet mee naar buiten komen, omdat een groot deel van zijn familie afhankelijk was van de Stichting. Nu vertelt hij zijn verhaal. In een indringend boek, met de korte, toepasselijke titel ’Misbruikt’.

„Ik heb geprobeerd er niet één grote aanklacht van te maken”, zegt hij, thuis in Limmen. „Maar wat daar op de Stichting is gebeurd, heeft een grote invloed gehad op mijn leven. Mijn leven is deels verpest. Het misbruik zit zo diep, ik word vaak emotioneel als ik erover vertel. Maar het is niet iets wat je zomaar wegstopt. Het is niet of nauwelijks mogelijk voor me geweest om een duurzame relatie te hebben. Altijd was mijn hele lichaam één bonk wantrouwen. En dan wordt een relatie lastig.”

Zestig jaar lang heeft hij gezwegen over wat er gebeurd is. „Ik kón het niet vertellen. Thuis waren we grotendeels afhankelijk van de Stichting. En dat gold ook voor onze hele familie, van moeders en van vaders kant. Opa, ooms, bijna allemaal werkten ze bij de Stichting, zo’n tien gezinnen waren er financieel van afhankelijk.’’

Blijven zitten

Het misbruik heeft vier jaar geduurd: van Cees’ tiende jaar tot zijn veertiende. „Ik ben, door wat er gebeurde, op de middelbare school in de tweede klas blijven zitten en in de vierde weer. Ik kon mijn ouders de reden niet uitleggen. Dat zou grote gevolgen hebben voor mijn vaders’ functie op de Stichting. Dat kon ik mijn familie niet aandoen. Dat besefte ik ook al als opgroeiend kind.’’

Ik heb door het misbruik ook een afkeer gekregen van de katholieke kerk, waardoor ik veel onenigheid met mijn vader kreeg. Hij wilde zijn kinderen een goede katholieke opvoeding geven.’’

Uit het boek blijkt duidelijk dat de jonge Cees de toenaderingen en seksuele handelingen van broeder Arimathea verafschuwde. ,,Ik had een lichamelijke afkeer van die man. Ik vond het vreselijk. Maar ergens heb ik er ook een dubbel gevoel over. Arimathea heeft me wel het vak van fotograaf geleerd.”

De broeder vond dat Cees talent had, en dat bleek ook wel. „Ik ben na de HBS in militaire dienst geweest, ben piloot geworden. Daarna ben ik een reclamebureau begonnen waarvan fotografie en film een belangrijke basis vormden. Dat heb ik toch te danken aan de periode die ik met broeder Arimathea doorbracht.”

Slagboom

Na zijn zestiende, toen Arimathea was overleden, werkte Cees op de Stichting als vakantiewerker op verpleegafdelingen. Tijdens deze periode werd bij de Stichting bij de ingang plots een slagboom geïnstalleerd. Cees wist van niets. Bij het verlaten van het terrein werd hij verblind door de laagstaande zon. „Ik knalde er met mijn brommer, een buikschuiver, zo tegenaan. Toen heb ik mijn tong afgebeten, letterlijk. Hij hing nog aan een paar vleselijke draadjes. In het ziekenhuis hebben ze hem weer aan elkaar genaaid. Ik dacht: dit is een teken dat ik mijn mond moet houden over wat er gebeurd is met Arimathea.”

„Een jaar of vijftien geleden kwam het misbruik bij de katholieke kerk in het nieuws. Ik heb me toen gemeld bij de orde die de Willibrordusstichting had opgericht en leidde: de Congregatie van de Broeders van Onze Lieve Vrouwe van Lourdes uit België. Toen ik daar binnenkwam, zaten daar al acht mannen, aan een grote ronde tafel. Mannen van mijn leeftijd: vijftigers, zestigers. Ze zaten allemaal te huilen.”

„Eén voor één werden we uit de kamer weggeroepen, om bij het hoofd van de orde te komen. Ons werd een schadevergoeding aangeboden voor het doorstane leed. Een aalmoes, voor de tientallen jaren van mijn leven waarin het misbruik mijn geluk in de weg stond.’’

Gezwegen

Bijna zestig jaar heeft Cees Morsch, nu 73, gezwegen. „Tot er een moment kwam dat ik dacht, ik moet het opschrijven. Ik vertel gewoon hoe het gebeurd is. Ik heb de foto’s die broeder Arimathea en ik toen gemaakt hebben, zestig jaar lang bewaard. In een blikken doos. Alle foto’s.” Een aantal ervan staan boven de hoofdstukken in zijn boek.

Hij begon met schrijven toen hij, een paar jaar geleden, terug kwam uit België, naar deze regio. Hij hervond Ina Nieuwenhuis, een jeugdliefde. Ze trouwden en Ina stimuleerde hem het boek te schrijven om zijn verhaal te kunnen delen en het gebeurde een plek te geven.

In het boek beschrijft Morsch de gebeurtenissen van zestig jaar geleden minutieus. Heeft hij een dagboek bijgehouden? „Nee, alles zit in mijn geheugen gegrift. Ik krijg er nog kippenvel van als ik eraan denk of erover vertel. Dat is een autonome reactie van je lichaam die je niet in de hand hebt.”

„Ik heb betrokkenen uit het verleden op de hoogte gesteld van mijn boek. Ze hebben buitengewoon positief gereageerd. Op 10 maart wordt het boek gepresenteerd in de ’Verhalenkamer’ op het landgoed Willibrordus.’’

’Misbruik’, een minutieuze beschrijving

Cees’ vader werkt als kleermaker voor de Stichting. Als Cees tien jaar is, komt Broeder Arimathea bij zijn ouders thuis om foto’s van het gezin te maken. Hij merkt Cees’interesse voor de techniek op en vraagt hem meteen of hij erbij wil zijn als hij de foto’s ontwikkelt in zijn doka in de Stichting. Cees, wiens interesse in fotografie al gewekt was, accepteert gretig; zijn ouders zien er geen kwaad in.

In de doka helpt hij broeder Arimathea een beetje met het ontwikkelen. De man laat er geen gras over groeien en trekt Cees meteen op schoot. Die durft er niets van te zeggen. En Arimathea benoemt hem stante pede tot zijn assistent. Al bij de tweede afspraak in de doka wrijft hij over Cees’ rug en onderbuik. Handig voor hem is, dat de rode lamp op de gang buiten brandt. Dan mag broeder Arimathea niet gestoord worden. Hij geeft hem een omhelzing en ’iets wat op een kus lijkt’. Cees vindt het allemaal niet prettig en probeert telkens een excuus te zoeken om bij de man vandaan te glippen.

Uit het boek: „Hij kon het niet laten af en toe aan me te zitten. Geregeld sloeg hij een arm om me heen, aaide hij over mijn rug, drukte hij zich tegen mij aan als ik aan het ontwikkelen was of legde hij een hand op mijn buik. In het vuur van het bezig zijn merkte ik het nauwelijks. ”

De broeder gaat steeds verder, de eerste echt seksuele handelingen volgen. Cees vindt het allemaal een beetje vreemd, maar heeft vertrouwen in Arimathea. „Hij is toch een broeder? Hij houdt op zijn manier van mij.” Cees koestert ondanks alles ook een soort vriendschap voor de man. Die leert hem alles over fotograferen, maar het misbruik wordt erger en erger. Cees beschrijft de details nauwgezet in het boek. Het duurt tot Arimathea, vier jaar later, op 65-jarige leeftijd in zijn doka overlijdt, terwijl Cees erbij is en foto’s ontwikkelt. Arimathea ligt begraven op het kerkhof op het Willibrordusterrein.

Cees vertelt in een nuchtere, directe stijl. Hij vermeldt niet alleen over het misbruik. De lezer leert en passant veel over fotografie en krijgt inzicht in het werk op de Stichting. Cees geeft ook portretten van diverse patiënten, met gefingeerde namen. En een sfeertekening van het leven in een gezin in de jaren zestig in Heiloo.

Te koop

Het boek is verkrijgbaar in de Verhalenkamer, bij de boekhandel en Bol.com. Het kost 22 euro. Bestellen kan ook, onder vermelding van het CB registratienummer: ISBN 978-90-90-36972-3, en via boekmisbruikt@gmail.com.

Geheimhouding voor de kardinaal (en de rest)

hik, rode oortjes

EEN WIJNTJE VOOR DE KARDINAAL UIT BORDEAUX

Vijf en dertig jaar is het geweerd, onttrokken aan enige publieke aandacht, ook het Openbaar Ministerie in Frankrijk wist niets en staakt het onderzoek naar seksueel misbruik door de vooraanstaande kardinaal Jean-Pierre Ricard (78).

Dat is ook toevallig en goed gemanaged door Kerk, OM, en media heeft de voormalige aartsbisschop van Bordeaux inmiddels bekend dat hij zich 35 jaar geleden tegenover een jong meisje “afkeurenswaardig heeft gedragen”.

Justitie laat weten dat er geen vervolging wordt ingesteld omdat de zaak is verjaard (bij de slachtoffers overigens niet)!!

De Franse kardinaal erkent dat hij een meisje van 14 heeft misbruikt. Het gaat om Jean-Pierre Ricard, die tot zijn pensioen de aartsbisschop van Bordeaux was. In totaal loopt er een onderzoek naar elf bisschoppen vanwege seksueel misbruik, maakte het hoofd van de bisschoppenconferentie bekend. Acht van hen zijn nog in functie, drie van hen zijn met pensioen. Nog een wijntje kardinaal?

Ik vraag me af hoe deze omerta, deze geheimhouding-dwang heeft doorgewerkt bij alle Europese ministeries want… De doofpot ‘is all around’ .

Ook in Nederland, en dan is de vraag legitiem: ‘hoeveel meer misbruikzaken zouden boven water zijn gekomen, noem het bijvangst, als er over gepubliceerd was geworden?  De media werkte mee aan deze  doofpot pret, pakweg de afgelopen veertig / zestig jaar’, juist door het zwijgen over misbruikzaken, en niets publiceert, en dan word de klokkenluider geëxcommuniceerd /  geboycot. De regionale leugenaars waren en zijn te bang voor openbaarmaking want deze cultuur van zwijgen zit nog altijd diep in ons bloed.

Opkomen voor deze kinderen?? Oh, vergeten!!??

PS Twee muzikale mannen die zich seksueel aangetrokken voelen tot minderjarige meisjes zijn vele jaren actief geweest bij twee kinderkoren die ze zelf runden. Dat komt aan het licht door onderzoek van deze krant naar kinderkoren in Schagen en Castricum. Een slachtoffer is inmiddels naar de politie gestapt en heeft een melding gedaan van seksueel misbruik, een tweede slachtoffer overweegt aangifte te doen.
Seksueel misbruik bij kinderkoren in Noord-Holland: tienermeisjes betast bij dirigent thuis

Closed en Water

Na reacties op een brave foto (zie onder) reageerde ik op de typisch online reacties, een duimpje doch de foto suggereert een beeld dat niet of zelfs het tegenovergestelde symboliseerde maar er is meer, veel meer achter ‘de brave foto’.
Ons wereldbeeld is niet langer eenduidig want je kunt voorstander als tegenstander zijn over ethische kwesties als oorlog, armoede als onze westerse, kapitalistische  levensstijl.
Water, noodzakelijk om te overleven en daar is gebrek aan in Turkije / Syrië en als je kijkt naar het klimaat, verdeelt het klimaat onevenredig water, aan een kant te weinig en aan de andere kant overstromingen.
Na de tragische dood van mijn vader Hein werd de betreffende foto genomen op 25 Mei 1958 drie weken na zijn overlijden door poging tot doodslag in een café ruzie te Waubach; mijn vader was 25 mei jarig en toen moest ik met handjes gevouwen poseren want ik deed de heilige  dag jarig en ik deed de eerste ‘heilige’ communie; het moet dus een feestdag zijn geweest. Nu de ramp in Turkije en Syrië is een veel groter drama dus besloot ik dit lied ‘Closed’ op bandcamp te zetten, en geld te doneren aan giro 555 omdat er mensen, kinderen, dieren vast zitten opgesloten onder het puin. ‘Feit is’, schrijft mijn zoon Ramon, ‘dat de regering al sinds 1999 weet dat dat gebied BOVENOP een tectonische plaat zit en niet kwestie van OF maar wanneer er een mega aardbeving zou komen. De manier van bouwen zou hierop kunnen anticiperen, maar dat kostte meer geld en dat zagen ze niet zitten’, (einde quote) Ramon.
Ik deed met gevouwen handjes de communie was zes jaar en werd als zoet Christelijk jongetje neergezet maar nooit heeft iemand gevraagd, noch is iemand veroordeelt tot ik de documentaire maakte maar aangezien ik geboycot wordt (omdat ik braaf ben) heeft dit tot niets geleid.
Het thema wat ik bezing in ‘Closed’ gaat over ‘vastzitten, opgesloten zijn’ dus mocht je lied mooi vinden download het en ik stort het op giro 555 (1 euro per lied) en als je me niet gelooft ik zal bewijsstukken leveren …. doch we moeten iets doen en weer mens worden! https://bertsmeets.bandcamp.com/track/soul-child-closed
Okay, de foto hoort bij lied ‘Closed’, en de docu: ‘De Laatste Bus Naar Waubach’, https://www.youtube.com/watch?v=N1-R0TAEsWs /

Kerk en misbruik gaat maar door….

oogklep én plank voor de kop

Een speciale onderzoekscommissie in Portugal begon ruim een jaar geleden met een onderzoek naar misstanden binnen de kerk. In die tijd meldden zich in ieder geval 512 slachtoffers van vermeend misbruik bij de commissie.
Dezelfde patronen

Dezelfde patronen, dezelfde hiërarchie die er niks (of met de nodige schijn-manoeuvres aan doet), wassen hun handen in onschuld terwijl kinderen niet beschermd worden…en dat heet kerk……..laten we het maar  kerker noemen want dat gebeurt met kinderen die in de handen van van deze machtsbeluste types vallen.

Hey, christenen waarom horen we niks van jullie? En media? We stonden dagelijks op alle kranten, nieuw media op de voorpagina? Nu worden alle misbruik zaken benoemd…#metoo / / de sport, de Vocice maar de eerste grote onthullingen ‘seksueel misbruik RKK’, wordt niet meer genoemd braaf hoor….maar ook verdacht.

Dus nog even om jullie geheugen opt e frissen, het seksueel misbruik schandaal kwam in 2010 aan het licht en mea culpa was de eerste stichting die het naar voren bracht (in Pauw en Witteman). Ik moest de journalisten wegslaan voor de deur. De telefoon uittrekken want iedereen wilde er over publiceren, nu worden we zelfs uit de Wikipedia geschiedeins geweerd…????

Is er soms sprake van omerta zwijggeld richting journalisten? In het zuiden houden ze graag hun mond om vriendjes te blijven met het kerkelijk en gemeentelijk, provinciaal  gezag…see you in hell Petrus en heilige apostelen….als meneer en mevrouw Omerta de boel blijft bepalen.

kinderen, waaronder ondergetekende op internaat