Speech / Vrijdag 21 April 2017Roermond!
.
Vrijdag 22 november 1963 zat ik al bijna drie jaar op internaat, broeder Servatius kwam de donkere slaapzaal binnen en ging vlak voor mijn bedje zitten, daar had hij sinds kort een tafeltje en stoeltje gezet om ons jongetjes beter in de gaten te houden. Vooral het jongetje naast mij, die een gegrond verklaring kreeg betreffende broeder Servatius. Mij durfde de broeder niet aan te raken daar ik in 1961 al hardop had geroepen dat een broeder / pater me betast had. Twee weken excommunicatie was het gevolg. Opsluiten, slaan, schoppen was aan de orde van de dag maar op die avond in November 1963 ging broeder Servatius moeizaam aan zijn tafeltje zitten, het licht was al uit en dat betekende: oogjes dicht, snaveltjes toe!
.
Ik was nog wakker en hoorde opeens een zacht gehuil, een snik en voorzichtig keek ik over mijn dekentje naar broeder Servatius. Het kon niet waar zijn, de broeder die zo hard kon slaan, je opsloot, isoleerde, andere jongetjes tegen me opstookte, die loog en zich enorm aanstelde, dramatiseerde wanneer mijn moeder opgeroepen werd naar aanleiding van mijn gedrag ‘bertje moet leren zich direct te onderwerpen’, zat te huilen. Langsaam kroop ik recht, duwde mijn dekentje naar beneden en geloofde mijn ogen niet, hoorde ik wel goed, was dit dezelfde broeder? Huilde hij, kwetsbaar en vol tranen hield hij zijn hoofd gebogen en bang dat hij mij weer sommeerde om te gaan liggen, zei hij niks. Ik raapte al mijn moed bij elkaar om nog verder rechtop te gaan zitten en bleef hem aankijken. Toen trok Servatius zijn hoofd op en richtte zich naar mij…John F Kennedy de president van Amerika is vermoord’.
Amerika, Kennedy ik had er van gehoord maar kranten tijdschriften, TV journaals waren niet voor ons lagere school jongetje bestemd…dus wij wisten niet dat Amerika op deze manier, binnen de gesloten muren van ons internaat kon binnen treden met een pistool schot, van wie? De president, hij, Kennedy, was vermoord, in een open auto dood geschoten; de president, niemand is meer veilig zelf de president niet!Tal van scenario’s gingen door mijn hoofd: hoe / wanneer komt de tijd dat iemand van ons wordt neergeschoten, hier op het schoolplein en wie is deze man die zelf kan huilen terwijl wij dat niet durfden, niet mochten.
.
Heimwee, kon niet!
Naar huis mocht niet!
Hier zat broeder Servatius te wenen over iemand van de andere kant van de oceaan..uit de Verenigde Staten van Amerika. Ik had met de man te doen en begreep niet dat hij zo kwetsbaar kon zijn, klein 
kon zijn, hij leek even een kind, een troosteloos schepsel, gelijk aan ons. Ik had het gezien, ik had zijn pijn gezien, schokkend zijn gehuil aangehoord!
kon zijn, hij leek even een kind, een troosteloos schepsel, gelijk aan ons. Ik had het gezien, ik had zijn pijn gezien, schokkend zijn gehuil aangehoord!.
De weg naar verzoening’, begint op zo’n moment terwijl het geweld overigens niet afnam waar menige klap van een broeder nog na duizelde en je nog niet volgroeide hersens ontsnapten aan een beschadiging. Voor iedereen die beschadigd is, is dit beeld hopelijk een troost…..mededogen, empathisch vermogen, vergeving hoort bij onze geschiedenis / cultuur, waardes die we dan ook niet mogen verslonzen; steek uw hand uit naar de ander; steek uw hand uit naar de slachtoffers seksueel misbruik. We herdenken alle lotgenoten, en vooral die het niet overleefd hebben:
Jacques Peussens (zelfmoord)
Ben Jaspers (Indonesië)
Jan Versteegh (Heerlen)
Wij danken voor de steun en solidariteit van onze vrienden van de Belgische lotgenoten organisatie ‘mensen rechten in de kerk’, priester Rik Devillé aanvankelijk niet welkom, vragen wij ons af wat de woorden van bisschop Wiertz waard zijn wanneer hij in 2014 bij de gegrond verklaring van bisschop Gijsen in de OLV basiliek verkondigt ‘er past ons niets dan bescheidenheid’.
Wij zijn toen in april 2014 naar Maastricht getogen om ‘de weg naar verzoening’, in te zetten en nog steeds wanneer vandaag dit beeld van kunstenaar Pierre Habets wordt onthuld, blijven wij de kerk en haar verantwoordelijken zien.
De vraag alleen is: ‘zien zij ons ook’?
.
Linda op de Beeck van de Belgische werkgroep ‘mensen rechten in de kerk’, schreef ons:
‘Ondertussen hebben wij in onze werkgroep meer dan 1000 mensen mogen bijstaan op deze weg. Zij hebben eindelijk de erkenning gekregen dat niet zij ‘slechte kinderen’ waren, maar dat zij in hun kinder-of jeugdjaren slachtoffer zijn geweest van criminele feiten gepleegd door volwassenen, in dit geval priesters en religieuzen die dachten dat ze over de almacht beschikten’.
.
Mea Culpa heeft de afgelopen zeven jaar ontelbare mensen bij gestaan, geholpen en begeleid. Dit hebben wij als vrijwilligers gedaan, geen eigenbelang dan alleen hun verhaal te begrijpen, te kennen ook in zijn ook meest destructieve vorm. Wij, mea cupa united danken de slachtoffers / overlevers voor het vertrouwen dat ze ons Corrie, Leo, Willem, Anita en mij hebben geschonken.
Wat ik nog wilde zeggen over ‘de weg naar….verzoening’
Er is een begin en einde aan iedere weg als er wegen zijn die we niet willen gaan of kunnen gaan dan zoek, probeer, slechts probeer een weg te zoeken die leid tot een ander standpunt, leid tot een beter inzicht, zoek een weg die naar elkaar leid.