‘U stopte de Mona Lisa vijf mille toe, nietwaar’, vroeg de president? ‘Ook stopte u haar voor 2 mille aan sigaretten en drank toe. Is het niet zo’?
Adelbertus, de gewezen overste ontkende het niet in 1975 ‘maar dat was voor 1967 en de dagvaarding gaat alleen over dingen na 1967‘. Toegeven maar dan een beetje, niet helemaal, er onderuit kruipen, de arme broeders Franciscanen konden het allemaal velen want de geldstromen van ministerie van justitie en kinderbescherming werden met Gods hand binnen gehaald. Bovendien ging het onderzoek niet van 1962 tot 1973? Exploitatiekosten werden overdreven, mensen op loonlijsten die niet bestaan, persoonsverwisselingen alom op het jongenspensionaat. En nu komt het: ‘ER IS VEEL MEER GEBEURD DAN IN DE DAGVAARDING STAAT‘, aldus mr Ek.
De heren voerden kosten voor de viering van het Sinterklaasfeest op, terwijl de leerlingen allen in die kosten hadden bijgedragen’. Dit nieuws is ondertekende bekend, in die zin dat enkele Engelen jongens van Bleijerheide me in 2010 over aanspraken.
In 1976 kocht meester oplichter Jan T, een Duitser die zich in Nederland vestigde, op papier voor 1 miljoen kasteel Meersenhoven (Meerssen) van de broeders Franciscanen. In het artikel van de Telegraaf leest u dat Adelbertus buiten overste van de broeders te Bleijerheide, ook voorzitter school Heilige Franciscus, het opvoedingstehuis Meerssenhoven met 140 debielen zoals Adelbertus verdediger mr J Duynstee benadrukte, had altijd al een zwart potje bestaan???? Dat zijn salaris aan de congregatie verviel en dat broeder Adelbertus bevoegd was om financiële handelingen voor de school NAMENS DE CONGREGATIE te verrichten. De arme broeders Franciscus een criminele congregatie met aan het hoofd Adelbertus en zijn Akense dekmantel broeders, Ignatius (later overste en nog later pleegde hij zelfmoord) die tekende alles wat geld opbracht zonder vragen te stellen, zij hadden vertrouwensposities in de betrokken organisaties zoals boven genoemd. Zij schaften iedere accounts controle van buiten af, en is net als de muren rond dit internaat symbolisch voor een dikke streep door de waarheid, een inktzwarte doofpot. Er ligt nog geld (te wachten) bij de stichting erfgoed Bleijerheide met Werner als voorzitter en twee adressen in Nederland.
Patriarchen zijn nu eenmaal een lastig volkje 🙂
Nog veel belangrijker, was ik niet zo verleid door de portugese muziek en haar liedjesschat had ik stomweg zomaar over de mooiste man ter wereld heen kunnen kijken en dus nooit die mooiste kinderen ter wereld gehad.
En die heb ik dus.
(ik moet bekennen dat hij altijd heeft gedacht dat het aan zijn mooie ogen lag 😉 )
Dan hebben jouw “mooiste kinderen ter wereld” waarschijnlijk óók mogen kiezen voor een dubbele nationaliteit.
Dat was effe hard knokken ja
en een grondwetswijziging, maar ja zeker, mijn kinderen zijn amsterdammertjes.
Oh, enne die haha Nederlandse Staat van ons?
Die dacht dat dat soort moeders alleen nog maar chinees, arabisch, turks etc. spraken 😉
Ze hadden effe vergeten na te denken, die patriarchen 🙂
en wijzigden dus wel een wet. Maar lichtte ons voor in het chinees, arabische turks etc.
En ja, toen kreeg ik er vreselijk de pest in, ik hou nou eenmaal van dialecten enzo en vind helemaal niet dat spóórbomen spoorbómen horen te zijn zodra je een paar kilometer verderop gaat zitten !
🙂 🙂 🙂
Het bijzondere voor mij rond al dat muziek gedonder en liedjes is bovendien dat er bij ons in huis, bij mijn ouders/gezin/familie veel gezongen werd.
Niet alleen door mijn oudere broers, die kennelijk elk een eigen muziek soort waardeerden en zo hun (uitgaans)leven mee naar binnen lijken te hebben gehaald, maar mijn vader beschikte ook over een heel rijk arsenaal, waarvan ik heel veel heb gekregen. (Dermate veel dat zelfs in het rechtbankverslag tbv. de gezagsvoorziening na zijn dood vermeld staat – met een volkomen idiote verklaring, maar toch ) welk liedje ik zong als reactie op de mededeling dat hij overleden en inmiddels begraven was.
Maar godzijdank hoorde dit bij mijn ouderlijk gezin.
Niet alleen omdat ik het lachen van mijn moeder (in reactie op een toer van een broer rond een liedje) daardoor ken en niet alleen at gezang in de kerk
Maar vooral ook omdat die liedjes kennelijk zo diep in mijn tenen gebeiteld zaten/zitten dat de afgelopen jaren dat het nodig was om stap voor stap mijn herinnering terug te moeten vinden (ik was een van die mensen met zwarte gaten in de bovenkamer) het juist die liedjes zijn geweest die een soort gids zijn geweest. (en mij als volwassene dan ook tenminste een -voor mij – acceptabel idee heeft gegeven van de persoon van mijn vader)
Eén van de goede dingen die bij mijn tijd in Driehuis hoort, en zeker niet alleen bij mij, is dat er gitaren voorhanden waren, (voor een wat mij betreft afschuwelijk [show] orkestje waar in ik met veel te veel gepiel de -voor mij – volstrekt verkeerde muziek op een volkomen verkeerd instrument moest spelen, de mandola en vooral de aanwezige banjo van beide 2 aanwezig mocht gezien de show niet, !@#$$#@!!! )
Maar wat we gelukkig ook hadden was een lekenleidst plus regelmatig haar vriendin die met ons – buiten – zong Beide hadden hun scouting ervaring. Daarmee waarschijnlijk een aantal van de oudere meiden ook leerde spelen en stimuleerde. Typen kampliedjes Dat was plezier ipv gepiel.
Het was ook belangrijk dat ze dat (ook) buiten deden omdat we niet zomaar in de andere groepen mochten komen, dus dat zingen op die speelplaats heeft zeker ook anderen dan haar eigen groep beinvloed.
Dat zijn voor mij belangrijke momenten geweest, zeker ook door de liedjes die zij ons daarbij cadeau deden maar zeker ook omdat voor nogal wat kinderen – waaronder zeker ik – een aantal van die liedjes ook relaties legden met andere werelden, soms thuis (ik had Jaap Fischer bv. al jaren ervoor van een van mijn broers gekend) maar ook met de vrijheid die wij kenden van de vakanties in Nunspeet.
In de Voorzienigheid, in Amsterdam zowel als in Driehuis, heeft (in mijn jaren) een krankzinnige relatie bestaan met zingen en muziek.
Deels door de nonnen en religie, deels door het onderwijs waarbij zingen/muziek nooit ging of mocht gaan om het plezier, deels door het lastige van een leefgroep met een bluebandbonnetjes- radio, het beheersen van altijd aanwezige lawaai tot pokkeherrie en varieteit in muzieksmaken en bijbehorend groepsgedrag
Bij een aantal van die gitaar-buiten-leidster (en haar scoutingleven) hoorde een aantal franse liedjes. Wat spannend was.
Maar dat werd pas erg leuk (en érg spannend voor iemand die ergens in haar tenen nu eenmaal een levenslange afwijking heeft: nieuwsgierigheid naar leuke woorden ) Wat goed samenviel met franse stageaires die wij elk jaar hadden. Eén van hen was er eentje die – mischien wel bij gebrek aan haar nederlands – soms zomaar (voor je) zong, daarbij het type kampliedjes voor bij gaand.
Een jongen en ik waren in die tijd bovendien de enige bij ons in huis die op een middelbare school “een buitenschool” gingen. Wat behalve redelijk rampzalig (afwijken in een groep is nu eenmaal gevaarlijk) mij in ieder geval een paar jaar een docent frans opleverde die hersens had en ons niet alleen lastig viel met zeurderige teksten, maar (kinder) liedjes teksten gebruikten.
Die combinaties heeft een meer dan uiteindelijk meer dan trieste en afschuwelijke realiteit opgeleverd.
Vaticaan II was nu eenmaal geen overbodige luxe.
Ook voor nonnen niet.
Crispina,
Dank voor jouw 2e “persoonlijke aanraking”: die uitmondde in deze bijzondere “elégie funèbre”. Dit mooie gevoelsfragment heb ik een speciaal muzikaal finaal plekje gegeven.
Jos
Avond overdenking met een strikkie voor Jos
k heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen,
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg kan gaan.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
het water nooit dezelfde weg kan gaan.
Bram Vermeulen
Oh uh enne , die een?
Die had een sleutelbos.
Van de ander kreeg ik een sleutel.
Naar vrijheid.
Vandaar.
@ Jos, omdat de een al dood is
Zoals ik van jou Preverts Feuilles Mortes van Grego kreeg
heb ik van beide meer dan genoeg kippevel gekregen
Van de een kregen zowel de ander als ik La Verité van Guy Beart.
Wat leidde tot een beroving mijnerzijds.
De een viel plat op haar gezicht
in mijn diagnose omdat ik van de ander een duur betaalde gedichtenbundel kreeg.
Van Jacques Prevert
En jij hebt je door je, hoewel volkomen onverwacht, prachtige kruisbestuiving, in ieder geval in mijn (gereedschaps)kist ons alle vier verbonden tot aan mijn einde door een open mond.
En dát, beste Jos, is (en was) mij een meer dan waar genoegen. 🙂
Dank je wel.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/5270/Zorg/article/detail/3509649/2013/09/14/Zorgconsultant-Humanitas-kreeg-ton-voor-maand-werk.dhtml
Crispina,
Bedankt voor je reactie.
Je zet me weer eens aan het denken.
(even voor het gemak, in het Engels leest het gemakkelijker)
Les Feuilles Mortes:
Oh! I would like as much as you remember
The happy days where we were friends.
In this time the life was more beautiful,
And the sun more burning than today.
You see, I did not forget
The song that you sang me.
[ Refrain: ]
This is a song which resembles to us.
You, you loved me and I loved you
And we lived both together,
You who loved me, me who loved you.
But the life separate those which love themselves,
All softly, without making noise
And the sea erases on the sand
The Steps of divided lovers.
En Crispina,
De man zocht, kennelijk gedesillusioneerd in het leven, als laatste redmiddel de rust van een kist, van een sobere houten kist. Hij hoort in zijn houtenkist het gezang van een spotvogel boven zijn graf in een treurwilg die ‘Feuille Morte’ zingt. Het doet hem in kwaadheid herinneren aan de mooie momenten in zijn leven, die hij samen met zijn geliefde, eens beleefd moet hebben..
Hij had er beter aan gedaan de mooie perioden in zijn leven als mooie herinnering in zijn hart te sluiten, i.p.v. in wrok ten onder te gaan.
Het zou hem misschien geholpen hebben als hij, net als ik, naar Juliette Greco’s “Les Feuille Mortes” had gekeken en geluisterd en ‘Seelische Ruhe’ toeliet bij het luisteren naar “Feuille Morte” van Franz Liszt.
Groetjes
Jos
http://www.youtube.com/watch?v=n9Sfx3c7fR0
http://www.youtube.com/watch?v=rj3l3EHJyCk
mmm, of die Congregatie/Br. Matthäus je nu wel zo heel dankbaar is voor je bemoeienis met dat kerkhof, Jos ? Je hebt er in ieder geval 2 vrouwen naar binnen gesmokkeld en aangezien ik haar toewens dat 1 van de 2 nog heel plezierig leeft de vraag opgeworpen of er zo iets zou bestaan als een elegie prefuneral?
’t Was in ieder geval een meer dan birzarre kruisbestuiving én de bevestiging van de “toon maar aan” van de Heer Stevens.
Gevalletje appel aan de vijgenboom.
Crispina,
Voor de goede orde,
De man, vol wrok, in die sobere houten kist kan ik nooit zijn.
Zal ook nooit gebeuren.
Aan mijn lijf geen Kerkhof.
Maar waarom wens je dan maar 1 van de 2 vrouwen nog een heel plezierig leven toe?
En dan nog te bedenken dat het vooral jonge vrouwen te doen is om een “materialistisch” plezierig leven te hebben.
(Uhh, geldt ook voor jonge mannen, hoor!!)
Jos
Bert,
Eind jaren 90 werden de jaarrekeningen opgemaakt door ZR-Registeraccountants,, t.b.v. het Stichtingsbestuur, bestaande uit de heren Eenens, Hellenbrand en Ignatius.
In 2010 is ZR-Registeraccountants opgegaan in de Accom/AVM groep.
Het Stichtingsbestuur heeft in begin van deze eeuw het Centrum Bleijerheide van de hand gedaan aan een particuliere organisatie, die enkele jaren later definitief stopte met de exploitatie van het Centrum.
In 2010 heeft het nog altijd zittende Stichtingsbestuur (Eenens, en Hellenbrand en ?) aan de Congregatie gevraagd, om het beheer van de lopende activiteiten (onderhoud broederkerkhofje) over te nemen.
In 2011 heeft die overdracht plaats gevonden.
De Congregatie kreeg dus in 2011 voor het eerst de zeggenschap over de resterende gelden en het beheer. Tot dan had de Congregatie/Br. Matthäus geen enkele bemoeienis met het Centrum.
Het vermogen werd al die tijd beheerd door het Stichtingsbestuur, niet door de Congregatie/Br.Matthäus.
Ken je het kerkhof van Jaap Fischer, Jos?
🙂 🙂 🙂
http://www.nrc.nl/nieuws/2013/06/13/ex-rechters-kalbfleisch-en-westenberg-ook-in-hoger-beroep-vrijgesproken/
http://www.nrc.nl/nieuws/2011/07/08/deetman-zal-geld-van-bijverdiensten-teruggeven/
http://www.corruptie.org/nederland-corruptieland-artikel-in-civis-mundi
Groeten van de kamervoorzitter
Het gaat steeds meer lijken op Alibabba en zijn ??? ROVERS.
Maar dat was vroeger een sprookje, En dit was werkelijkheid.
Denk je dat deze roversbende NU de WAARHEID spreken?
Nee er worden nu advocaten ingehuurd voor veel geld.
En wie betaald dat dan???
Tip: soms helpt het even op een kaartje te kijken. Het Verdrag betreffende de Europese Unie heet niet voor niks het verdrag van Maastricht en niet dat van Tjietjerkstradeel- Noordwest.