Het ‘bidbook’ dat Maastricht in de race om de titel Culturele Hoofdstad 2018 heeft ingeleverd, is volgens de jury ‘erg christelijk en traditioneel’.
Dit zegt een juryrapport in een artikel van Jeroen Geerts
Het staat in het donderdag openbaar gemaakte juryrapport van de selectiecommissie die bepaalt welke Nederlandse stad de titel krijgt. De strijd gaat nu nog tussen Maastricht, Eindhoven en Leeuwarden. De tweede en definitieve versie van het bidbook moet in juli worden ingediend. Maastricht moet daarin aantonen hoe de stad mensen met een andere culturele en religeuze achtergrond bij het programma wil betrekken om zo tot een betere weerspiegeling van de hedendaagse Europese samenleving te komen. De jury wijst er daarbij op dat in het bidbook wel direct wordt verwezen naar de Heiligdomsvaart en andere processies, maar dat het niet rept over de multiculturele samenleving.
(reactie MCU) Maastricht ziet zichzelf niet als multi-culturele samenleving, het is meer een culinaire, Bourgondische stijlkamer waar iedereen de spijzen en drank weg buffelt, arm in arm op het vrijthof met Rieu op vergane romantiek zich laat verheffen. God is een polonaise, Servatius, en de kerk zullen ons culturele klimaat dichter bij elkaar brengen. Deze ‘vaart der vaarten’ langs de volgende katholieke ijkpunten te voeren. In de pas! om te beginnen naar de Nieuwenhof, meteen naar links bij de kazerne, marcheren met al die beelden, vooruit, toon empathie, sta stil waar het armenhuis was gelegen en de Begijnen zusters Lieske de braakspuit gaven. Liesje overleed in dit tehuis voor wezen beschreven door Els Mulkens in haar boek ‘Een verloren jeugd’, en staat u mij toe het volgende voor te lezen (deel 1; dit schreef ik aan Els Mulkens)
Lieske is waarschijnlijk door verschillende ‘psychiatrische’ middelen uitgetest. Helaas zeer verkeerde middelen; op grond van de beschrijving zoals u mevrouw Mulkens heeft beschreven is Lieske behandelt met de ‘braakspuit’, dat kwam van de Russische fysioloog Pavlov om ongewenst gedrag te corrigeren. Deze ‘braakspuit’ zat vol met apomorfine; het is misdadig dit toe te passen op een kind omdat het merendeels wordt toegediend bij de ziekte van Parkinson.
Lieske heeft waarschijnlijk dit ‘braak’ probleem overgenomen of beter gezegd het juiste antwoord op gevonden, niet meer te eten omdat je het wel moest uitkotsen. Ze wilde leeg en vrij zijn. Vrij van prikkels en vrij van het lichaam.
Psychologisch als je iets niet meer wilt verstijf je of verzet je je volledig, aangezien de dwang te groot was om problemen die bij Lieske al op zeer jeugdige leeftijd werden geconstateerd, te beheersen. Of….ze hebben haar gewoon als proefkonijn gebruikt.
Ik ben op grond van literatuur en wat rond bellen is er meer duidelijkheid, en dat deze Pavlov methode, wel eens de boosdoener zou kunnen zijn. De methode die daarna sterk in schwung raakte is de nu nog bekende shocktherapie. Er was in die tijd zo wie zo een puur medische benadering van psychologische problemen.
Bij shocktherapie is het zo dat je ’s ochtends juist NIET moet eten, hier is het probleem namelijk dat je kunt stikken in je eten. Het lichaam reageert heftig op de elektronische pulsen toegediend in je hersens. Soms met gevolg van botbreuken, hals en zelfs de schouders konden breken. Ook is men altijd zeer misselijk na schoktherapie met veel hoofdpijn.
Wat wel gebeurde is dat deze nazi-methoden door de zusters als verlengstuk van menige doctor of andere autoriteit moest worden uitgevoerd. Deze patiënten werden ’s ochtends vroeg platgespoten omdat zij zich vaak verzetten tegen opname. Dan rinkelde er een bel en werd assistentie gevraagd. Bij de nonnen in Overbunde ging het althans zo, wat ik mij kan herinneren wanneer iemand agressief werd. Gordijnen of slaapkamers werden dan afgesloten en kinderen verwijderd Dan sloegen de nonnen, personeel toe, om een patiënt te verdoven met Luminal of anders insuline kuren, echt om misselijk van te worden. Genoeg, even terug naar ‘Lieske’ achtige toestanden.
Net na de oorlog ontstond voor het eerst de ziekte anorexia nervosa. Nou deze ‘nervosa’ was meer aanwezig bij de verplegers dan bij de verpleegden omdat zij er geen raad mee wisten. Na de tweede oorlog ontstond dit fenomeen en men noemde het toen nog ‘voedselweigering’ of ‘vastenwaan’.
Door zichzelf uit te hongeren wilde men misschien wel de oorlog te slim af zijn, een verwaarlozing van de psychologische problemen waar kinderen in terecht waren gekomen.
Volgende halte Franciscanen, Abstraat