De heilige martelaren school

bonifaciusDeze tekening vond ik gisteren in de doos met Bleijerheide archieven die langzaam een rol beginnen te spelen in het donkere gebied tussen herinnering en waarheid. Bestonden er al granaten in 754? Je kunt er ook een fallus symbool inzien, een rood topje vol bloed, een maagdelijke dolk op een bruine ondergrond die naar het midden wijst. Dat tekende ik onbewust maar wie, wat wilde men ons leren…het martelaarschap? Lijden is de weg? Hoe meer ik de archieven van mijn overleden moeder napluis, hoe meer ik van dat kind ga houden dat mijn naam draagt. Hoe meer ik versteld sta van de creepy sfeer, de angsten en vermeende martelaarschap van ruim 13 eeuwen geleden die wij als kinderen ingepeperd kregen. De heilige Bonifatius kwam uit Wessex, zuid-west Engeland vermoord door heidenen, door wie anders. Ik tekende niet graag, wel maakte ik tekeningen zoals de route naar Bokrijk in het artikel over broeder Alfonds, dan kon ik wegdromen, ontsnappen aan de dreigende sfeer op internaat. Broeder Lebuinus heeft een van mijn verzonnen geografische, dromenland ontwerpen in beslag genomen, en riep: ‘wat moet dit voorstellen’? Keek mij aan of ik iets vreselijks had gedaan, begreep zelf niet wat het allemaal moest voorstellen en verbood me hiermee door te gaan.

Behalve dan in de klas, daar moest je tekenen, in opdracht. ‘Mooi kinderen gaan jullie een tekening maken over de heilige Bonifacius en stuur die op naar jullie moeder’. Wat tekent Bertje? Jullie zien links een zonnetje die vrolijk naar het graf van Bonifatius kijkt maar niet tot het graf doordringt, een paarse gloed zorgt voor enige afkoeling. De granaat ligt op de kist richting de dood, alles is afgesloten, aan een kant een vette, rode rand en de andere lijn is flinterdun. Alles is rond, behalve het graf ….wilde men ons leren? Overgave en onderwerping?

Pijnlijk om al die ingehouden angsten, woede, verlatenheid weg te drukken, de persoonlijkheid in zijn schaduw achter te laten; er is een gouden randje, zonnestralen omklemmen het lijdensplaatje maar de werkelijke, innerlijke pijn was immens…als die granaat.