Geen grotere Cold Case dan deze van de slachtoffers van seksueel misbruik in de kerk
Eerst werden de slachtoffers van seksueel misbruik van laster en eerroof beschuldigd door bisschoppen en ander religieuze oversten. Daarna werd ook onze slachtoffergroep Mensenrechten in de Kerk de woestijn ingestuurd met eretitels als: nestbevuilers, dissidenten, kerkhaters… enfin, wij hadden een of andere verborgen agenda waarmee wij de kerk wilden treffen in dat waar zij mee staat of valt: haar clerus. De heilige huisjes waar kerkleiders in schuilen kan je niet zomaar penetreren.
Toen zelfs hun eigen commissie Adriaenssens in het voorjaar 2010 bijna dagelijks in de media de angstaanjagende stijgende statistiek kwam bijwerken van priesters die zich vergrepen hadden aan kinderen begon het ook in het Gerecht te kriebelen met als resultaat: Operatie Kelk. Ook daar probeerden de bisschoppen geflankeerd door de meest uitgelezen rechtsgeleerden stokken in de wielen te steken. Operatie Kelk moest een operatie Cold Case worden.
Het waren weer de slachtoffers die het stilgevallen onderzoek op gang moest trekken. Zij gingen lobby-en bij alle politieke partijen en verkregen, zij het afgezwakt, een Parlementaire Commissie die een onderzoek zou voeren. Er kwam zelfs een Opvolgingscommissie en een heuse Arbitrageregeling. Ondertussen beloofden bisschoppen hun leven te beteren en startten zij met nieuwe Opvangpunten. Alles zou nu veranderen. Maar Commisaris Poirot had deze keer weer een detail gemist: aan het statuut van poetsvrouwen in Gerechtsgebouwen werd niets gewijzigd. Maar dit zal wel geen invloed hebben om de loop van de geschiedenis. te veranderen. Alhoewel. Want wijze bisschoppelijke advocaten beweren nu een stuk van het Corpus verdwijnt dat je er dan niet meer zeker van kan zijn dat wat is achtergebleven in de onderzoekkamer nog wel verder onderzocht kan worden.
Waarom blijft de angst regeren in kerkelijke en bepaalde gerechtelijke kringen om al die Corpus Delicti van het wangedrag van clerici? Blijkbaar werkt angst verslavend? In alle gesprekken, getuigenissen en acties van bisschoppen bleef de ondertoon voelbaar: we lossen alle delicten op maar laat er ons a.u.b. geen gerechtelijke zaak van maken. Waarom bleef bij bisschoppen en oversten dat wantrouwen en die angst voor Gerecht en Politie zeker als het gaat om het onderzoek naar het schuldig verzuim van bisschoppen en oversten? Waarom die angst voor een onderzoek als er toch geen verzuim zou zijn?
Maar al snel werd duidelijk dat deze pijnlijke geschiedenis weer een andere wending zou nemen. Nog even recapituleren. Nadat Monsieur Poirot besefte dat de daders vrij uit konden gaan, daar de feiten waren verjaard, schoten alleen nog de lijken over, de corpus delicti. Ook al vielen die de laatste jaren bij hopen uit de kerkkasten, Poirot kreeg de dossiers maar niet op orde. En elke keer als dat net ging lukken was er wel een of ander feit dat het weer onmogelijk maakte. Daar je niet altijd een onderzoeksrechter kan doen verdwijnen, moet je met personeel van lager niveau die truc toepassen. Nu is het al zover gekomen, willen dossiers nog kunnen verdwijnen dat je de schuld al moet gaan zoeken bij de poetsvrouw. Justitie moet dringend terug butlers aanstellen. Want wie kan bij een volgende gelegenheid de schuld van het verdwijnen van kerkelijke dossiers nog in de schoenen geschoven worden? Het is hoogtijd dat het statuut van rattenvanger wordt nagekeken… Zo niet zal heel binnenkort moeten worden meegedeeld dat door een vergetelheid die functie geruisloos is afgevoerd. Dan wordt, als het over dit dossier gaat, de volgende titel in de krant: Ratten en muizen hebben de dossiers van slachtoffers van seksueel misbruik verteerd tot ecologische meststof voor de bloembakken voor de Sint-Romboutskathedraal. Heel p(l)ausibel.
Rik Devillé
www.mensenrechtenindekerk.be
….’n wonder…