Persmededeling
Keihard blijven ontkennen… met de beste bedoelingen
Bij monde van hun woordvoerder Tommy Scholtes maken de Belgische bisschoppen er zich voor de zoveelste keer van af als het gaat over grensoverschrijdend gedrag van hun clerus (HBvL 7/5/2015). In het dossier betreffende de ‘gedwongen adopties’ verklaren zij: “Deze adopties gebeurden met de beste bedoelingen” om twee zinnen verder te verklaren “veel diensten hebben zich bezondigd aan gedwongen adopties, waardoor heel veel mensen zich zouden moeten excuseren”. In welk gelijkaardig kerkelijk dossier lazen wij diezelfde dubbelzinnige taal ‘het gebeurt toch niet alleen in de kerk’ ook weer?
Bewijsmateriaal is er voldoende. Haast alle bisschoppen die de Belgische
kerk bestuurden in de tweede helft van de vorige eeuw hebben op z’n minst de andere kant opgekeken. Als gedwongen afstandsmoeders hen om bijstand vroegen als een van hun priesters hen had bezwangerd, dwongen ze die priester niet zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Integendeel ze stonden hem bij zijn verantwoordelijkheid te ontvluchten. De meisjes werden aan hun lot overgelaten. Ook toen ze later de gruwel van de gedwongen afstand van hun pasgeborene moesten ondergaan. Meestal waren het in dit land nonnen die dat vuile werk moesten organiseren en uitvoeren.
Na decennia lijden en een hoorzitting van het ministerie van Welzijn was eindelijk de tijd rijp om dit historisch dossier op een menswaardige manier af te ronden. Maar blijkbaar zouden te veel (kerkelijke) organisaties hun excuses moeten aanbieden betreffende dit pijnlijke onverwerkte verleden. Dus, – redeneren de bisschoppen – doen we dat maar liever niet. Zij erkennen, volgens eigen zeggen, wel het leed van de slachtoffers maar voelen zich verder niet aangesproken als diezelfde slachtoffers vragen om de daders aan te pakken en de slachtoffers te erkennen als slachtoffer. En excuses aanbieden? Zelfs dat is teveel gevraagd.
Bisschoppen zouden eindelijk, ook in dit dossier een humane – laat staan evangelische – taal kunnen spreken. Zo konden ze zelf een voorbeeld stellen voor alle andere organisaties hoe je om moet gaan met gekwetste mensen. Maar niets daarvan. Keihard hun verantwoordelijkheid ontvluchtten is blijkbaar de enige strategie waarvan zij hopen dat het hen zal helpen hun instituut te redden. Terwijl en evangelische aanpak zoveel genezing en nieuwe verbondenheid zou kunnen aanbieden. Nee dus. Keihard blijven ontkennen is hun enige hoop om dit historisch drama te verwerken.
En wat met de slachtoffers? Als troostzin krijgen zij voor het verder verloop van hun leven mee: “de adopties gebeurden met de beste bedoelingen”.
Voor Mensenrechten in de Kerk
Rik Devillé
Donderdag 7 mei 2015