Waarheidsvinding

‘Kinderrrechters hebben onvoldoende tijd zich te verdiepen’, zei Samson tijdens gesprek Tweede kamer in de Thorbeckezaal. Te weinig tijd en in tegenstelling tot de 4/ 5 inspecteurs die in het verleden, in de jaren vijftig / zestig, door het hele land toezicht moesten houden zitten de nieuwe inspecteurs in allerlei besturen, bevinden zich in het cocon dat ragfijne webben spinnen om hun eigenbelangen tot bloei te laten komen.

Geen woord over de misbruik kinderrechter die genoemd werd op de slachtoffermiddag, nee mevrouw Samson kreeg het trots allemaal en mans over zich heen en streek zichzelf over haar bolletje.

Wat ondergetekende het meeste stoort zijn platte cijfers die gegeven worden zoals ‘het meeste misbruik komt onder kinderen zelf voor zo’n 70%’. Dat ik dit zou tegenspreken is niet aan mij maar de verbanden worden wel erg ruw uit elkaar getrokken. Opmerkelijk zijn de verschillen tussen de Deetman slachtoffers en de Samson slachtoffers. Tussen de ‘kerk en staat kinderen‘. De kerkkinderen zijn over het algemeen wat netter opgevoed, kuiser maar ook stiekem, hebben een betere opleiding en verwerken hun trauma indirecter.

De staatkinderen (nee, lees nou niet de straatkinderen) zijn zeer getroubleerd. Ouders aan de drugs, heroïne verslaafd, huiselijk geweld, lage opleiding, uiten hun trauma directer.

Globale opmerkingen, met een beetje ‘n botte bijl poging om mijn analytisch vermogen te scherpen en om zaken te duiden. De staatkinderen en de kerkkinderen beide groepen hadden veelal seksueel contact met elkaar. Bij de kerkkinderen gebeurde dat stiekem, net zoals de paters, zusters en broeders hun lusten afroomden. Opmerkelijk is dat Samson dit benoemt en Deetman nauwelijks. De brave katholieke jongens en meisjes doen het ook maar krijgen weinig aandacht in tegenstelling tot de 70% staatkinderen. Naar beneden trappen is de oude standen maatschappij nog niet verleerd.

De reden dat ik me in Den Haag nogal over het elitaire clubje onderzoekers (behalve Douwe) heb opgewonden dat tranentrekkend een show van mededogen en spijt opvoert en het geen reet interesseert wat er met die mensen gebeurt. Mevrouw Samson: ‘Het blijkt toch dat deze mensen net als bij de RKK aan een compensatie behoefte hebben‘, je geloof het niet maar het gemis van een arm om de schouders bij de staatkinderen verorberde men gretig deze slappe hap in Den Haag. De grote slachtoffer jongens onder swingende aanvoering van apostel, verlosser Klabbers vallen zich een buil aan een andere slappe hap ze zijn immers teveel gecommitteerd aan de Deetmannen en bisschoppelijke paleizen, sturen wat berichtjes door zonder eens flink met de vuisten op tafel te staan, pappen en nathouden commissies kunnen anderen negeren die een andere mening zijn toegedaan. Solidariteit maar dan alleen voor wie zich heeft aangesloten en deze onchristelijke methode maakt niemand woedend ook de geestelijke leider van het misbruik en geweld instituut RKK niet: de heer Wim Eijk. De andere Wim (Deetman) ziet toe op de achtergrond, en Samson is te elitair om zich lekker te kunnen laten gaan in deze smartvolle klassestrijd tussen de verworpenen der aarde en moderne deskundigen, een rapportage van high class over low class. Veel geklets en niets gebeurt. Het werd het beste verwoord door die 77 jarige mevrouw…’ze denken dat ze kunnen doen met ons wat ze willen’!

Veel is er niet verandert nog steeds doen ook de slachtofferkinderen van toen nu het stiekeme ellebogenwerk dat zichzelf als de verlossers zien in slachtofferland. Vooral die mevrouw Knibbe met haar ‘klem zittende’ argumenten, een draaideur slang met de ogen van een ontslagen KGB functionaris, en die andere mevrouw van ‘Nederland Heelt’ heeft zich een beetje vergaloppeerd met deze zieleknijpende expressie. Ze had het beter ‘Nederland Huilt’, kunnen noemen maar goed ze is ook pas bezig om mede het grootste slachtoffer te worden.

Zij, die eenmaal uit huis zijn geplaats en de stempel van outlaw opgedrukt kregen moeten maar zien met hun ellende. Die andere, nette kinderen van de opvoedingsgestichten, de internaten kregen een politiek correcte voorkeurs behandeling van Deetman. De ellebogen werkers  begonnen te pieken en te klokken in omroepland, werd met hulp van de contact gestoorde Bakker die niet in staat was om ooit contact te leggen met ondergetekende, het verdeel en heers spel opgezet, en Deetman zag het oogluikend toe. Latere pogingen om de franciscanen naar Klokk toe te trekken zodat Bleijerheide weggezogen wordt bij MCU, Mea Culpa. Het monddood maken van mensen is schering en inslag bij het samenstellen van commissies, groepen en mensen met een misbruik dossier (psycholoog Johannes Krens) naar voren te schuiven die hun gezind zijn. Johannes (Hans) Krens die veroodeelt is voor seksueel misbruik door het oneigenlijk uitoefenen van een regressie therapie. Hij zou een gesprek met Samson hebben gehad, die blijkbaar op dat moment niet op de hoogte was van deze ‘terugkeer psycholoog’ maar die gesteund werd door Lelkens en Paul de Ridder om voorzitter te worden van een monitor systeem bij Samson. Deze narcist welkom in het rijtje -kerk en staat onschuldigen- probeerde voet aan de grond te krijgen bij Samson. Allemaal om een trapje hoger te kunnen staan omdat het lekker is om macht te delen en te verwerven; de waarheid……doet er niet toe!

Nu even terug naar mijn eigen internaatje, st Maria ter Engelen, Bleijerheide:

Brüder Benedictus uit het franciscaner Mutterhaus verwoordde het aldus tijdens onze recente ontmoeting: ‘die Jungs haben die Brüder auch gefördert und angemacht’? Inderdaad die ärme brüder des Franciscus mochten ook niks en dan worden ze nog verleid ook. De manier om te zeggen ‘we hebben nooit iets geweten’, maar als je dan toch de schuldvraag (mea culpa) stelt dan ‘haben die junges die brüder angemacht, angesetz’, en erkennen het seksuele misbruik in omgekeerde richting. Je vraagt je dan af: ‘WAAROM HEBBEN DE BROEDERS DAN ZO LANG GEZWEGEN’!

Oh oh, die ärme brüder, zij willen met geen cent over de brug komen want daar doen wij het alleen voor! En nu steggelen de KNR, bisschoppen, ordes / congregaties over de compensaties die ze zelf in het leven hebben geroepen. Bakker van de contactgroep houdt de vinger aan de pols (van wie) en een oogje in het zeil (welke richting draait de wind) zij zijn muisstil want ze zitten als broedzieke kippen op hun bezit. Maar het doel is vertragen en nu ze hun autonomie mogen botvieren met hun meldpunt en canonieke regels legt niemand, ook de politiek niet, hun iets in de weg. Ze regelen als vanouds hun zaakjes en gaan over lijken.