Antoinetta.
De reden dat ik Antoinetta een paar weken niet had gezien, was haar verhuizing.
Terwijl ik bezig ben aan het bereiden van haar kindertjeskoffie “veel melk” , vertelt ze me dat haar appartement gelegen op de begane grond,met rondom tuin, haar goed bevalt. Alleen de buurt is erg wennen. Begrijpelijk, als je jarenlang midden in de stad hebt gewoond, is Amsterdam- Noord daarbij vergeleken een dorp, zeg ik.
Als ze tevreden haar eerste slok heeft genomen, begint ze met haar o zo specifieke openingszin, “moet je horen, Els” het appartement boven me wordt bewoond door een hoer ,
Hoe ben je daar achter gekomen, vraag ik lachend.
Nou!, ik kwam er achter door een vent die voor de gemeente het huisvuil ophaalt, tijdens zijn lunchtijd wipt hij bij haar langs. Als hij weer bij haar weggaat zie ik ze vaak naar elkaar zwaaien.
Zullen het niet gewoon vrienden of geliefden van elkaar zijn, Antoinetta, in je vuile werkkleding bezoek je toch geen prostituee, lijkt me. De gedachte alleen al.
Nee, ‘Els, geloof me nou maar, het oudere echtpaar naast me vertelde me dat ze een vaste klantenkring heeft die haar wekelijks bezoekt. Ze loopt er trouwens niet bij als een hoer, meer als een bekakt wijf.
Ordinair sjiek, noem ik die dames, Antoinetta .Je ziet ze ook nog wel eens in de sjieke P.C Hoofdstraat lopen”.
Heb je je al aan haar voorgesteld.
Ja hoor. Ze heet Maria.
Vermoedelijk is ze katholiek, ze draagt een kettinkje met een kruisje om haar nek.
Maria, !! Interessant zeg : in de bijbel staat dat Maria Magdalena het hoerenliefje van Jezus was.
Dat mens volgt gewoon haar roeping.
Inmiddels is de tijd ruim een kwart eeuw verstreken.
Antoinetta drinkt bij haar bezoek nog steeds haar kindertjeskoffie .
Haar specifieke openingszin met ,” moet je horen Els,” met daarbij haar humoristische belevenissen zijn me in de loop der jaren steeds dierbaarder geworden.
De bovenbuurvrouw Maria Maria oefend nog steeds haar beroep uit, ondanks haar vergevorderde leeftijd niet alleen als aanvulling op haar AOW, krijg ik bij haar laatste bezoek te horen.
Die oude doos is gewoon manziek.
Laatst liepen we samen naar het centrum, ze loopt naar iedere vent op straat te lonken. Dat is toch niet normaal, hoor ik haar verontwaardigd zeggen.
Ze doet me aan het kostelijke liedje van Wim Sonneveld, ” ze kon het lonken niet laten, ze lonkte naar iedere man,” denken.
In gedachte zie ik Antoinetta met een tamboerijn achter haar aanlopen.
Nog een kopje koffie, Antoinetta vraag ik lachend.
Els MULKENS
Juni. 2017