Auteur: bert

Geweld

In vele vormen komt dat voor in onze samenleving.

Heel verdrietig en traumatisch als je op een geweldadige manier beroofd of mishandeld wordt. Blijvend verdriet en gemis brengt het bij ouders van kinderen die door geweld om het leven zijn gebracht , angst blijft je je hele leven bij als je geconfronteerd bent geweest met een geweldsdelict, zeker als het tot gevolg heeft gehad om een dierbaar persoon te moeten missen. Wij kennen de verhalen en het verdriet. Angst,wantrouwen en verdriet gaan het leven dan (denk ik) en maken je een kwetsbare mens. Wij allen komen niet zonder kleerscheuren door het leven heen. De een met wat meer scheuren als de ander, maar door het lijden aan het leven worden wij kwetsbare mensen.

Mijn vriendin Lucy is nooit uit mijn gedachten, zij die door een cliënt van de Mesdagkliniek (TBS kliniek) misbruikt en vermoord, is door een zieke man die door een onjuiste inschatting van de leiding , op die avond alleen op pad mocht en Lucy tegenkwam. Wat traumatisch voor de nabestaanden!!. En wat ik nooit vergeet de glimlach op het gezicht van de toenmalige directeur van de kliniek die verklaarde”ja, het kan gebeuren, haar ouders en familie hebben pech gehad”op de TV. Het kan gebeuren dat zo iemand door een inschattingsfout alleen er op uit is gegaan was zijn argument. Dat vergeet ik nooit. Hoe traumatisch is het niet als je als volwassenen, als ouders, als naasten dat overkomt.

Wij kennen de verhalen en wij horen de uitspraken van rechters die recht spreken, recht kunnen spreken in die gevallen waar de daders opgepakt zijn en veroordeeld kunnen worden. Hoe velen lopen er nog rond die “ermee”doorleven en nooit opgepakt zijn.

Waarom maakt het mij elke keer weer boos als slachtoffers van seksueel geweld , gepleegd door fraters en paters en priesters binnen de katholieke kerk , hun verhaal doen en daarna door de molen moeten van onbegrip, ontkenning en wantrouwen.

Dankzij enkelen die de media hebben gezocht en gevonden om hun verhaal te vertellen van de mishandeling, zijn er velen gevolgd die eindelijk hun mond hebben opengedaan en in hun kwetsbaarheid de waarheid vertellen.

De manier waarop het kerkelijk gezag en mensen binnen de kerkgemeenschap daar op hebben gereageerd en nog steeds reageren vind ik mens-onwaardig.

Als iemand eindelijk na 30- 40 jaar met zijn of haar verhaal naar buiten komt en dan op een muur van wantrouwen en ontkenning stuit, zijn ze bijna gedoemd om maar toch de mond dicht te houden en opnieuw in stilzwijgen te vervallen.

Het doet namelijk zo erg veel pijn als jouw verhaal gebagatelliseerd wordt en gezegd wordt door vele van de kerkelijke macht”ze beweren”

Let maar op, het wordt veel gezegd, waarom zeggen ze niet “hij of zij zegt”………..Steeds maar weer proberen de machthebbers van de kerk , wereldwijd, het af te wentelen door te zeggen, ergens anders gebeurd het ook en velen waren te goede trouw.

Als ik nu een meisje van 11 jaar zie en ik denk terug aan wat mij overkwam ( nu 56 jaar geleden) in het stikken donker van de slaapkamer met een oude man ………..geloof ik het ook bijna niet. Dat kan toch niet waar zijn. Ik had geen flauw benul wat seksualiteit was, laat staan seksueel misbruik. Ik weet wel dat ik op de vlucht wilde en wist niet waarheen en heel veel huilde. Ik was ver weg van huis.

Wat doet het met een mens in zijn verdere leven. Heel veel .

Hoe zou mijn leven gelopen heben als dat niet was gebeurd? Ik kan alleen voor mijzelf spreken , maar kan mij heel goed voorstellen hoe het is voor de vele vele, slachtoffers van seksueel geweld. Pas 30 jaar later kon ik er over praten in een veilige therapeutische omgeving. Het blijft confronterend er over te praten en te schrijven. Ik voel mij heel erg kwetsbaar daarin, bang dat ze het afkeuren. Het heeft een blijvende psychische schade aangebracht In de ( seksuele ) opvoeding van de kinderen, in mij eigen ontwikkeling van seksualiteit. Het blijft voor mij afstandelijk en terughoudend.

Wat doet het met je?!.

Als je dan, vele jaren later, ook nog binnen een priesterrelatie ervaart dat jij diegene bent die problemen maakt, jij diegene bent die veel toelaat, en altijd volgens de priester/partner op de verkeerde weg zat, ten kosten van mijn kinderen die steeds plaats moesten maken , dan is leven met verleden wel erg zwaar. Ik ben mij al gauw een slachtoffer gaan voelen. Steeds zocht ik, binnen die priesterrelatie wegen naar een open liefdevolle houding. Ik werd steeds meer in het nauw gedreven en uiteindelijk kon ik niet anders dan een andere weg in te slaan. Deze priester had al langer een andere relatie er naast. Wat heel kwetsend is geweest is zijn ontkenning van onze seksuele relatie en dat te verkondigen aan iedereen binnen onze gemeenschap. Zo vernederend, ik voelde mij seksueel misbruikt. Dank zij hulp , onder andere van een lieve therapeut van Hulp en Recht, mijn kinderen en vrienden heb ik het kunnen plaatsen. Een kras op mijn ziel als toetje , de mensen van de kerkgemeenschap wilden het er niet meer over hebben en accepteerden zijn nieuwe relatie. Gelukkig beheerst het mijn leven al lang niet meer maar….

Wat maakt mij nu steeds zo boos, elke keer weer.

En waarom sluit ik mijn ogen niet en ga ik toch elke keer de confrontatie aan? Wonden helen maar soms zijn de wonden zo diep geweest dat ze blijvende lidtekens achterlaten die steeds weer pijn doen in bepaalde situatie. De psychische pijn die komt door de kras op je ziel die je opgelopen hebt, als klein kind en later als volwassen vrouw die steeds op zoek is geweest naar tederheid en aandacht. De tederheid en de aandacht die een kind zo nodig heeft en die op zeer brute wijze kapot is gemaakt door een oude man en later in haar kwetsbaarheid zich heeft laten inpalmen door een priester.

Zo ook met die vele kleine jongens op de internaten in een tijd dat het gezag “zegen”vierde en het kind niets kon inbrengen en heel veel verdriet veroorzaakte, heel veel kapot heeft gemaakt bij het jonge kind. Heel verontwaardigd ben ik dan dat al die paters en zeer eerwaarden die dat met die kleine jongetjes hebben gedaan, die wisten heel goed dat fout waren, tijdens deze sessies zagen ze aan de jongetjes dat zij heel veel kapot aan het maken waren. Zij de daders, die daarna het lef hadden om te blijven preken over liefde en rechtvaardigheid zelfs als bisschop. Hoe durven ze. En ook diegene die de daders indertijd beschermd hebben, daders overgeplaatst hebben waar nodig, die wisten heel goed dat er mensenkinderen waren die beschadigd verder door het leven moesten gaan. Het kwetsbare kind achterlatend , dat zij psychisch op een zeer brute manier hebben beschadig.

Wat doet dat met de slachtoffers?

Als de mensen van het kerkelijk gezag zich eens over die vraag zouden buigen dan zouden ze met meer respect reageren en mensen direct uit hun ambt zetten, om alsnog te straffen voor het leed wat ze bewust heben aangedaan. Hoeveel zijn er niet die hun hele leven lang er last van hebben gehad en nog er mee worstelen? Hoe zou hun leven er uit hebben gezien als dit niet was gebeurd in hun jonge leven? Wat doet dat met mensen binnen de kerk? Ik merk, ook vandaag weer, dat de mensen uit de kerkgemeenschap, het gauw willen vergeten en het er niet meer over willen hebben, er niet mee om kunnen gaan. Bang om hun kerk in een kwaad daglicht te zetten. Bang voor verlies. Vanmorgen in de kerk na de viering, hoorde ik ook weer over Bert van Balkom: “Och, hij kan er toch niets aan doen”! Ik heb gezwegen, een dialoog was niet mogelijk. Het maakt mij boos. Het wordt weer in een gunstig daglicht gezet ten gunste van de dader terwijl er twee veroordelingen zijn geweest door deze pater B, dus minimaal twee kinderen beschadigd. Mijn boosheid komt telkens naar boven en ik denk dat er verdriet achter zit. Niet gehoord worden? Niet geloofd worden? Niet meer in jezelf geloven?

Psychisch blijft het steeds een geworstel om steeds de keuze te maken “mijn mond open te doen ten gunsten van de rechtvaardigheid “of “ maar te zwijgen en het hypocriete gedrag te accepteren of te negeren “en mij met andere zaken bezig houden. Als ik kies om te zwijgen voel ik mij schuldig naar de slachtoffers van seksueel geweld binnen de kerk. Wat een geworstel!! Het is bekend dat mensen in de omgeving van kinderen, waarvan het vermoeden is dat ze worden mishandeld, niet durven reageren, bang voor de gevolgen, bang voor de goede naam van de school terwijl ze moeten beseffen dat elke dag dat ze wachten elke dag er een is van mishandeling van het jonge kind. Gelukkig wordt het steeds meer een punt van discussie en wordt actie ondernomen in het parlement om deze mishandelingen te stoppen. De mensen van de kerk zwijgen het liefst tot de bui weer over is en proberen gewoon verder te gaan en te vergeten…………door te gaan met preken over liefde en rechtvaardigheid. Bang voor de goede naam.

Hoe vaak denk ik niet ‘Als de profeet Jezus hier zou rondlopen hoe zou hij reageren?’

Will

Homoseksuele katholieke priester doorbreekt de stilte over Kerk machtsmisbruik.

Richard Wagner, Ph.D., is de enige katholieke priester in de wereld met een doctoraat in de menselijke seksualiteit. Hij is een homoseksuele man en de auteur van het baanbrekende werk – Gay catholic priest, een studie van cognitieve en affectieve dissonantie. De media vuurstorm die uitbrak na de bekendmaking ervan en het verzet binnen zijn religieuze gemeenschap vanwege haar bekendmaking vernietigde uiteindelijk zijn publiek priesterschap.

Nu Richard spreekt zich weer uit. Zijn laatste boek, geheimhouding, sofisterij EN HOMO SEX IN DE KATHOLIEKE KERK, de systematische vernietiging van een oblaat priesterschap, biedt een intieme en verontrustende blik in de ongepaste innerlijke werking van de katholieke kerk. Het is een verhaal van hoe men in de kerk omgaat met menings verschillen, en in welke lengtes het zal gaan om het zwijgen aan de klokkenluider(s) op te leggen. Het speelt zich af op de hoogste niveaus van het Vaticaan bureaucratie, geheime documenten, incompetentie, canonieke corruptie, en geïnstitutionaliseerde homofobie op een epische schaal.

Richard’s verhaal onthult Kerk corruptie, criminaliteit en misbruik van macht die ooit werd gehuld in het geheim om detectie te vermijden. Zijn verhaal is van een religieuze instelling die zelfs zijn kern principes zal schenden om haar imago te beschermen. Met andere woorden, dit is een verhaal van een kerk van binnen uit.

Tegelijkertijd zal Richard’s verhaal een onvoorstelbaar schandaal ontvouwen, waarbij honderden katholieke priesters over de hele wereld zijn betrokken. Kardinalen, bisschoppen en provinciaals schuifelen wereldwijd stiekem pedofiele priesters van de ene plaats delict naar de andere. Plus zijn ze betrokken bij een massaal verdoezelen van hun eigen misdaden en die van hun geestelijke broeders.

Richard heeft eerste hand kennis van deze geestelijken misbruik. Hij werd herhaaldelijk seksueel misbruikt door zijn superieur als 14 jarige jongen in een oblaat seminarie in het zuiden van Illinois.

Het wordt weergegeven als in een gevelreclame op de site van het bisdom….Duitse priesters verzetten zich tegen onderzoek naar seksueel misbruik!

Een groep vooral behoudende rooms-katholieke priesters in Duitsland verzet zich tegen een onderzoek naar seksueel misbruik van minderjarigen binnen hun kerk. Zij vinden het onjuist dat de bisschoppen kerkelijke dossiers aan een niet-kerkelijk onderzoeksinstituut ter beschikking stellen.

Dat heeft het weekblad Der Spiegel zaterdag gemeld. De bisschoppen willen een wetenschappelijk en onafhankelijk onderzoek naar het misbruik houden. Zij hebben het Criminologisch Onderzoeksinstituut Nedersaksen daartoe opdracht gegeven. Dat krijgt van negen bisdommen alle relevante dossiers van 1945 tot 2010. Van de overige 18 bisdommen gaan dossiers uit de jaren 2000 tot 2010 naar het instituut.

Het Netwerk van katholieke priesters, dat ongeveer 500 leden zou tellen, vindt dat het „juridisch en menselijk hoogst bedenkelijke optreden” van de bisschoppen tegen de kerkelijke privacyregels indruist. Het vindt dat er alles aan moet worden gedaan het misbruik op te sporen en te voorkomen, maar de privacy van alle priesters mag niet op deze wijze worden aangetast, aldus de opstandige priesters.

En wat betreft de waarheid? Mag die wel worden onderzocht, gerespecteerd, benoemd? Het lijkt nieuws maar is het niet. Dit opleven van de doofpot is als een dolksteek in de rug van de slachtoffers / overlevers. Het RK onderzoek van de Cie. Deetman is bezig alles in kaart te brengen, en daar verschijnen priesters met hun eigen kerkelijke privacy regels. De pen in de inkt van de rechten van de slachtoffers moet nog gedept worden en in het midden van al deze onthullingen staan deze priesters op! Wie roept ze tot de orde?

Hebben we Il papa gehoord of Wiertz, onze bisschop? De behoudende krachten in de kerk leven op bij dit soort berichten. Het ‘oude Europa’ onder gezag en invloed van het Vaticaan blijft in de hersens van deze club priesters (en wie weet hoeveel stille sympathisanten ze tellen) boven de wereldse wet staan, en onderaan zitten de gelovigen te hopen op een Mea Culpa.

 

De archieven worden ondertussen zowel in Nederland als in Duitsland bij particulieren ondergebracht. Mochten ze toch aan de oppervlakte komen dan snel in een bestelbusje laden en rijden maar. De PR machine van deze behoudende krachten vallen terug op privacy daar hun heilige boodschap een beetje uitgewerkt is en niet bepaald een groot doel voor ogen heeft sinds het seksuele misbruik en fysiek / psychisch geweld aan de orde blijft. Privacy? Wel alles van de slachtoffers willen weten, maar zelf? Verloochen u zelf toch! Wat is het standpunt van de bisschop in deze? Zet het in dezelfde neon letters op zijn site: Verzet priesters steunen of kleine molenstenen bij de doofpot aandragen…(is hij het er toch stiekem mee eens)? Stan, ben je al terug van vakantie? We missen je commentaar.

Oh ja, Stan (woordvoerder bisdom voor diegene die hem niet in beeld hebben) kun je onze bisschop vragen of iedereen nou gescreend wordt? Je weet wel deken van Galen is een crèche begonnen, kan iedereen zich daar zomaar aanmelden? Doet van Galen de brainwash screening? Geen Robert M toestanden, dat willen ze in de ‘staat’ kinderopvang niet meer. En het kerkelijk kinderopvang beleid? (ervaring gewenst??)

 

Het psychisch geweld komt nog minder aan bod dan het fysieke geweld. Er kleeft al snel zelfbeklag aanvast en het is natuurlijk minder sensationeel dan al die seksuele hyper vergrijpen door ascetische types. Maar niet alleen de asceten hoor ook de Dionysische levenstijl doet een aardig duitje in en uit het zakje. Wist u dat er per jaar ruim 18 miljard aan kinderpornografie wordt uitgegeven. Daar kunnen veel kinderen mee gevoed worden en onderwijs krijgen over de hele wereld. Psychisch geweld, puur egoïstisch misbruik wanneer je kinderen als handelswaar ziet, consumeert en / of door verkoopt.

Onze slogan blijft: Als de kinderen een toekomst hebben, neem ze dan ook niet het verleden af.

Deetman verwierp, in den beginne onderzoek seksueel misbruik, om te kijken naar het fysieke geweld vanwege de discussies over de ‘corrigerende tik’. Ik had kunnen opstaan bij zijn eerste persconferentie, en hem een ‘corrigerende tik’ willen geven, in het bijzijn van tientallen camera’s. Het werd daarbij ook nog eens life uitgezonden. ‘Jammer’ denk ik nu, een corrigerende tik, het had goed gekunt. Het had het aspect van de fysieke straffen, structureel toegepast op scholen internaten, op de agenda gezet. Ik was de Che Guevarra der lage landen geworden, en de beelden waren de wereld rond gegaan vanwege hevige protesten tegen de RK kerk. Nu vind ik die protesten eigenlijk allemaal erg timide en braafjes. Teveel ronde tafel gesprekken, polder geklaag, en al te boterzacht lamenteren over erkenning is zeer bedenkelijk. Nu streven wij allemaal voor erkenning, maar dit zal de kerk niet doen omdat de schadeclaims, bij erkenning, niet te overzien zijn. Alles beter te kanaliseren in de Lindenbergh categorieën dan steeds de beurs te moeten trekken, zo hebben ze bij KNR en bisschoppen gedacht. Wij, overlevers, zouden iets meer moeten ondernemen om de geestelijke barricaden te slechten die ons in het gareel houden en veel duidelijkere standpunten naar voren te brengen. Een soort manifest:

1

Het canonieke recht is onwettig, niet meer van deze tijd en oorzaak van de doofpot naar misbruik. Dit kerkelijk onrecht-systeem dient te worden verboden.

2

Er dient een onafhankelijk buitenparlementair onderzoek te komen naar alle facetten van RK bemoeienis. De kerk controleerde onderwijs, gezondheidszorg (de afstandsbaby’s) en verkreeg veel onroerend goed door haar centrale machtpositie in de maatschappij. Hierin moet het OM bewijzen verzamelen. Aan het hoofd een seksuologe (Goedele)

3

Feestdagen zullen eerlijker verdeeld moeten worden onder alle geloofsrichtingen; ook atheïsten (dag van het ongelofelijke ofwel een ongelofelijke dag). Kerstmis handhaven door Goofy en Micky, borderliner Donald even stil laten wezen om twaalf uur.

4

Leegstaande kerken ombouwen tot nieuwe spirituele centra waar huwelijken voor en door iedereen gesloten kunnen worden.

5

De Maagd Maria als vrouw voorstellen. God als maagd! Kortom vrijheid van godsdienst in het onderwijs afschaffen; wel voorlichting geven in alle religies en de evolutie theorie inplaats van de zes dagen dat God de wereld schiep. De zevende dag Zondag: overal vrijmarkten

6

Eer uw vader en moeder slechts wanneer het in overeenstemming is met eer en geweten.

7

Stel een rechtsbijstandverzekering in voor iedereen die te maken heeft met dom politiek en religieus geweld; een schadefonds dat uit vrijwillige bijdrage (een soort giro 555) kan worden bekostigd.

8

De aloude boerenhulp dient te worden gestimuleerd; iedereen een volkstuintje!

9

Bisschoppen of Pauzen die zich vergrijpen aan kinderen moeten niet in kloosters worden ondergebracht maar in duivelse hechtenis worden genomen. Vaticaan is een onwettige staat / dictatuur.

10 And last but not least; gaat heen en verbreed u zelf. Bezet een kerkplein!

 

De hele maand Augustus willen we aandacht besteden aan geweld in pastorale relaties. Het seksuele aspect is de hoofdkraker in onderzoek Cie. Deetman. Wij willen alle geweld niet vergeten door de mantel der rooms-katholieke liefde over welk onderzoek dan ook wordt uitgeworpen. In deze maand Augustus gaan we zo breed mogelijk op alle aspecten van geweld in. De Heilige Keizerlijke Orde van de Ridders van Augustus wil de traditie van het oude Rome handhaven. Wij willen de Mea Culpa traditie handhaven deze ridders op hun sporen te wijzen en ze deze maand Augustus in het zonnetje te zetten. Het is te warm om te vechten (of te deprimerend, regenachtig) dus tijd voor een grondige evaluatie. Voer voor godsdienst psychologen en andere waanzinnigen.

Mijn vader geboren in 1930 is op zijn 2e jaar zijn moeder verloren aan longontsteking. Hij werd met zijn zusje in het R.K. weeshuis Groenestein in den haag geplaatst. Zijn vader was bouwvakker en kon niet voor zijn 2 kinderen zorgen. Hij heeft er tot zijn 10e gezeten en werd toen weer in huis gehaald omdat zijn vader hertrouwde. Nooit vertelde mijn vader de details over het sexuele misbruik. Hij heeft het wel aan mijn moeder laten weten. Ook heeft hij weerzinwekkende verhalen verteld over de straffen die ze daar toe paste. Voor straf uren met je knieeen in houten klompen zitten met je armen omhoog. Lijfstraffen, braaksel eten en meer wat er hier ook al verteld is. Wat mij ook is bijgebleven is dat hij verteld had dat aan elk einde van de week, De jongens op een rij moesten gaan staan en hun onderbroek tonen. Als deze na een week dragen vuil was dan kreeg je slaag. Rond zijn 18e is hij op de motor terug gegaan om wraak te nemen. (waarom het niet doorgegaan is weet ik niet) Mijn vader had zo’n schaamtegevoel over zijn lijf, dat ik de beste man nog nooit van mijn leven in een korte broek, laat staan in een onderbroek heb gezien. Wel zag ik zijn stil verdriet… Een bijzondere band met zijn zus, die hetzelfde meemaakte met de nonnen. Nooit werd erover gesproken, maar je zag hun pijn bijna letterlijk. Het enige wat ze hadden was elkaar. Nu nog denk ik, zal ik het bekend maken…. Hij wilde en kon er zelf niet over spreken.

De broeders waren in het algemeen homoseksueel. Op iedere afdeling was er een aparte kamer voor de broeder, dan nam hij een van zijn vriendjes mee naar toe. In iedere groep waren er wel vier tot vijf jongens die dat deden. Ze bleven dan een half uur tot een uur daar, daarna kwamen de jongens stiekem naar buiten geslopen. De broeder liep gewoon naar buiten, zonder blikken of blozen. Wij wisten tenslotte allemaal wat zich daar afspeelde. De vriendjes bleven ook altijd in de buurt van de broeder want ze hadden vreselijke angst voor ons. De jongens ddie daar aan meededen, hadden een streepje voor. Over seksueel misbruik gepraat, op een dag moest ik ook mee naar het beruchte kamertje, met meneer Karel. Hij was geen broeder maar een leider. Hij was nog erger dan de broeders. In ieder geval moest ik mee daar moest ik hem in de broek voelen aan zijn geslachtsdelen, toen kustte hij mij. Maar ik vond dat zo vies, toen spuugde ik hem in zijn gezicht. Hij sloeg mij toen waar hij me raken kon. Daarna gooide hij mij de kamer uit, met mijn hoofd tegen een stoel. Ik had een gat in mijn hoofd, maar hij heeft mij nooit meer meegenomen voor de seks, dus daar was ik vanaf. Vervolgens gebeurde het volgende, dat mijn hele leven veranderde. We sliepem met 24 man op de slaapzaal, op een moment komt de broeder en je mocht niet praten op de slaapzaal. Naast mij waren jongens zachtjes aan het praten maar de broeder dacht dat ik dat was. Hij sloeg mij met een klap in de hoek, ik was woedend want ik had niks gedaan. In de hoek waar ik lag stond een koperen leiding die heb ik gepakt en hem ermee op zijn hoofd geslagen. Hij had een groot gat in zijn hoofd. Toen ben ik doorgegaan met slaan, totdat de andere jongens mij van hem af trokken, daarna moest ik bij de overste komen. Ik kreeg een week celstraf op water en brood, ik had de hele week niks gegeten uit woede. Daarna werd ik overgeplaatst naar Roermond naar het St. Joseph-internaat omdat ik volgens hun onhandelbaar was. Toen heb ik mij voorgenomen mij nooit meer te laten slaan, maar in Roermond was het weer hetzelfde. (Den Haag, Groenestein).

Naar aanleiding van jouw laatste stuk op de blog voel ik me toch verantwoordelijk om gehoor te geven aan jouw verzoek. “Behalve” dan de feiten die er reeds gebeurd zijn op de slaapzaal en de ziekenzaal krijg ik nu het gevoel van agressie tegen mijn integriteit en het feit dat een volwassen man aan me heeft gezeten. En dan komt er ook nog bij dat wij extreem gewelddadig behandeld zijn in de eetzaal door ene Hr. Berns die destijds deel uitmaakte van de groep van nieuwe begeleiders van elke klas. Het moet in het schooljaar 1971-1972 zijn geweest dat de broeders deze sadist hebben geintroduceerd. Geweldadig behandeld met sleutelbossen door desbetreffende leider, maar dan niet om deuren te openen maar om hoofden te “openen”. (Jongenspensionaat arme brüder Franciscus te Bleijerheide)