Canoniek Recht herleid tot een intern voetbalclubreglement

(uit ons archief): Als het van de Ierse regering afhangt, en sinds een paar dagen ook die van Australië, krijgt het Canoniek Recht binnenkort de plaats die het binnen elke democratie verdient: volledig ondergeschikt aan de wetten van het land, zonder enige rechtsgrond in de beoordeling en veroordeling van inbreuken tegen de grondwet van het land en die van de mensenrechten, ontdaan van elke wettelijke wereldlijke basis en herleid tot niet meer dan een intern reglement van een van de religieuze organisaties die binnen de staat getolereerd worden. FC De Kerk heeft zich te schikken naar de grondwet en geplogenheden van de staat waarin ze opereert.

Ierland: genoeg is genoeg.

Het was de Ierse premier, Enda Kenny, die de kat de bel aanbond. Zijn twaalf minuten durende speech in het Iers parlement zindert in vele bisdommen in Ierland nog na. (Nederlandse vertaling hier). Niet alleen riep hij meteen de Ierse gezant bij het Vaticaan terug naar huis, waarop Paus Benedictus stante pede de Pauselijke nuntius uit Ierland terugriep voor overleg, hij gaf voor het eerst duidelijk te kennen aan iedereen die het wou weten, hoe de verhouding tussen zijn land en het Vaticaan nu precies moest begrepen worden. Geen enkel staatshoofd heeft zich tot op vandaag zo duidelijk en scherp uitgesproken over de rol van de kerk met betrekking tot seksueel misbruik van kinderen en hoe die rol door de staat wordt veroordeeld. Ierland kent ondertussen drie rapporten zoals we die in België van de Commissie Adriaenssens kennen: het Murphy rapport, het Ryan rapport en nu het Cloyne rapport. Hij roept tevens op nu te stoppen met het opstellen van rapporten en werk te maken van het echte probleem, zodat dit soort rapporten in de toekomst overbodig zijn.

Australië: schaamte alom.

Een zwaar aangeslagen Australische regering is geconfronteerd met meer dan 150.000 gevallen van pasgeboren kinderen die door de rooms-katholieke kerk bij hun moeders werden weggehaald en voor gedwongen adoptie werden afgevoerd. Een parlementaire commissie onderzoekt sinds eind vorig jaar deze gedwongen adopties. De rooms-katholieke kerk in Australië bood maandag 25 juli 2011, bij monde van Catholic Health Australia aan de getroffen families haar „oprechte excuses” aan. In een verklaring liet Catholic Health weten dat de adoptiepraktijken diep te betreuren zijn. Ook is een compensatiefonds opgericht. Catholic Health wist volgens de directeur pas sinds vorige maand van de getraumatiseerde ervaringen van de jonge (vaak zeer jonge alleenstaande) moeders. Catholic Health is de grootste non-gouvernementele zorgorganisatie in Australië. De organisatie bezit via haar kerkelijke ziekenhuizen 10 procent van de ziekenhuisbedden in het land.

Ondertussen in België

Vakantie. Het toverwoord om alles te verklaren. Om uit te leggen waarom in bepaalde zaken geen verdere stappen te verwachten zijn, ondanks of dank zij de regen. Om auto-reply-mails te ontvangen van al diegenen die ergens op een Grieks eiland, goedkoper dan vorig jaar, van een welverdiende rust genieten. Ondertussen werken nogal wat mensen verder. Neem nu Raymond in Nederland. Elke dag te vinden op de website van Klokk, onvermoeid rapporterend over hoe de wereld verder met misbruik omgaat. Of neem Bert Smeets, onlangs nog twee dagen op rust in Parijs, maar terug paraat om in zijn eigen stijl weerwoord te bieden, een geweten te schoppen, verontwaardigd te zijn. Vergeten we ook Crispina niet, lekker bizar soms, maar altijd met de vinger aan de pols. Of de nieuwe documentaire over misbruik aan de Odenwaldschool in Duitsland die begin augustus in première gaat op ARD. Of SNAP.org, die nu ook Europa heeft bereikt en doorgaat tot een oplossing komt, of ook niet, maar steevast doorgaat. Er is ook nog Thomas Doyle, wiens literatuurlijst over seksueel misbruik ondertussen ongeziene proporties aanneemt. Vergeten we ook Rik Devillé niet, die met zijn ploeg achter de schermen bergen verzet om in België de nodige bewijzen te leveren voor schuldig verzuim binnen de katholieke kerk. En dan zijn er nog de mensen op het veld, de Anne Beeckmansen, de Dewaeles en medewerkers die elke dag de baan op gaan om getuigenissen te verzamelen binnen het kader van hun onderzoek binnen justitie.

Stilte en vakantie zijn slechts schijn. Het leven gaat door, ook dat van de slachtoffers en diegenen die om hen bekommerd zijn. En dat ondertussen een paar regeringsleiders tot het besef gekomen zijn dat de Rik Torfsen van deze wereld dan wel hun professoraten kunnen behouden, maar niet langer de macht vertegenwoordigen die iedereen superieur werd opgelegd, is een welkome geruststelling voor al diegenen die door de spreekbuizen van het Canoniek recht deemoedig werden, en zich teruggetrokken hebben in de situatie waarin ze zaten omdat de Torfsen van deze wereld nog eens duidelijk wilden stellen hoe weinig kans ze maken met een groepsvordering tegen zijn kerk. We zijn ondertussen niet langer alleen, we weten ondertussen wel beter. De bewijzen stapelen zich op, de bewijsstukken belanden langzaam waar ze thuishoren. Niet alleen in Ierland of Australië. Misschien in België nog het meest van al.

Roel Verschueren, Wenen 27/7/2011