Ook ik was destijds een ‘speeltje’ van een broeder. Evenals Luc heb ik van 1961 tot1964 op Franciscaner jongenspesionaat Bleijerheide mogen vertoeven. Wij waren wel jaargenoten maar geen klasgenoten en hadden derhalve een andere ‘beschermengel’. Die van mij was broeder Crispinus en ook ineens overgeplaatst naar Gemmenich of zoals broeder Alphons zo leuk opmerkte dat er plotseling weer een stoel leeg was in de eetzaal.Via zoektochten op internet en vele telefoongesprekken, heb ik de naam en adres vanbroeder Crispinus kunnen achterhalen. Met behulp van een pater van de Stichting ‘Hulpen (On)Recht’ en een psychotherapeut van het Altrecht in Utrecht, ben ik een confrontatiemet die man aangegaan. Al de mij bekende feiten heb ik toen opgenoemd. Na afloop wist hij alleen te zeggen dat hij mij niet kende en niets af wist wat ik opsomde. Dat was dus einde verhaal en we gingen uitelkaar. Wat was die pater (Jezuiet) van Hulp & Recht opgelucht…. Stel je voor hij moest zijn eigen nest bevuilen. In 2002, toen ik die confrontatie had met broeder Crispinus, had ik een lang verhaal op papier gezet endat toen aan hem voorgelezen. Hierin stonden allerlei feiten over hem in wat hij natuurlijkallemaal ontkende. Behalve dat zijn moeder uit Klazienaveen kwam en dat hij plotselingwas overgeplaatst. Jammer dat ik toen niet wist wat de reden van overplaatsing was.
Helaas is dat verhaal door een ‘crash’ van de harddisk verloren gegaan, daarom heb ik een schriftelijk verzoek ingediend bij het Altrecht Utrecht om alles wat in mijn dossier staat, te mogen copiëren. Zodra ik dat binnen heb, kan ik het wel toesturen. Ook de burgerlijke naam en huidig adres van Crispinus liggen in dit dossier plus de naam van die ‘behulpzame’ pater van Stichting ‘Hulp & Recht”. Naast dat ik, na bekendmaking van die schandalen in Amerika, totaal in een depressie ben geschoten en langdurig in therapie ben geweest, 
heeft mijn ‘beschermengel’ me destijds zo’n harde klap met zijn vlakke hand tegen mijn gezicht/oor gegeven dat ik daar jarenlang last van heb gehad en ten slotte in 1977 geopereerd ben aan dat oor omdat er een gaatje in mijn trommelvlies zat. Hetgeen 1 week ziekenhuisopname betekende en daarna 3 weken niet kunnen werken. Maar al de sexuele vernederingen en zijn sadistische uitspattingen, stellen in verhouding weinig voor in vergelijking met die jarenlange geestelijke angsten. En bovenal ook nog eens om door je medeklasgenoten uitgemaakt te worden als “Het kindje van de broeder”. Alsof dat zo’n pretje was.
(MCU) rehabilitatie voor schrijver bovenstaand artikel waarvoor wij voor de zoveelste maal vragen naar Crispinus de vierde broeder. Het zijn dan in het geval van de arme broeders Bleijerheide dan nog vier broeders die leven en kunnen getuigen. Bij H&R hadden ze deze informatie dus dat is alvast een match. Laat daar dan een deskundige, door de slachtoffers gekozen vertegenwoordiger, bij. Anders duurt het weer zo lang!
Misschien zit er – naast de realiteit van die bedreven criminaliteit in de actualiteit en allerlei daarbij horende (ontwikkelings) processen ook wel heel veel pijn en gecontinueerde ellende (en wanhoop) in de woorden die we in Nederland naast allerlei andere shit misschien wel veel te makkelijk (misschien zelfs wel gedwongen??) gebruiken, vraag ik mij dankzij die TRC Canada en een paar giga deskundige en betrokken mensen, maar ook in Ierland al een tijdje af
En vooral dat vele gewauwel (mijn privé waardering dus) over vergeving en verzoening. Internet (-communicatie) zal daar zeker ook een bijdrage aan (hebben ge) lever(d) en. Net zoals als ik ooit uit haar pestblocnootje dat briefje van Germana (mijn directrice Driehuis) ondertekend met je mammoet kreeg kreeg ik een paar jaar terug er ook eentje van een mijnheer met wie ik een gesprek had gehad. Ik vond hem vrij toevallig – wat bepaald niet erg snugger was – een eerst een stevige dosis over en van hem gelezen, toen moeten uitvlooien wie die dat in vredesnaam was want die snapte kennelijk waar het over ging toen een afspraak met hem mogen maken.
Zo’n type mens waar je U tegen zegt, dus. Ooit begonnen als groepsleider in de KB, geeindigd als onderzoeker/wetenschapper en een vriendje van het nodige volk op Justitie, bepaald niet op z’n achterhoofd gevallen dus (en een boekenkast/bronnen) waar je acuut kleptomaan van zou worden)
We hadden een erg lang en -dankzij de realiteit van historische posities (en woede) die eeuwige vraag: hoe zorg(en) ik (we??) dat we daar niet instink(en?) – een knap ingewikkeld gesprek
Het was bovenal bepaald geen wauwelaar, maar inderdaad een zeer deskundige waarbij ik met een paar vooronderstellingen een paar keer goed ronduit belachelijk was. Je hebt nu eenmaal moed nodig voor dat soort gesprekken ( of vastbesloten woede? eigenwijsheid? )
Ik kreeg een boek van hem mee.
Maar een paar maanden later stuurde hij een aantallen van zijn aantekeningen over een onderzoek wat waarmee hij bezig was (geweest) US knipsel die ik al een paar jaar kende maar vooral een briefje.
Met maar 1 zin: “Hadden we het maar geweten”
’t Heeft knap lang geduurd, (heel wat langer dan me lief is/was vooral) voor dat ik mijn broek weer op heb kunnen hijsen.
Maar eigenlijk denk ik ook dat dát, hoe spijtig dan ook, simpelweg de realiteit is die hoort bij de riolen in de kelders van de hel.
En de truc erin zit van het simpelweg met die realiteit leren leven.
Maar dat (leren) ophijsen van je broek kan misschien wel alleen maar door dit soort briefjes, dit soort volstrekt krankjorume soorten blogs, mensen als jij (of Corrie), maar ook doordat soort mensen als deze man, of zo’n Wolters, die Stevens met z’n waanzin om in zo’n club te gaan zitten en z’n poot lekker stijf te houden. Misschien zijn dat de klokkenluiders wel?
Want het schiet niet eenmaal niet echt op om over vergeving en verzoening te praten terwijl je boven op iemand staat te dansen, natuurlijk.
Dat zijn helaas klokkenluiders van buiten het “vuile nest”
Ik zou graag zien dat insiders (bij voorkeur lekenpersoneel), zich veilig genoeg zouden voelen om samen te werken met slachtoffergroepen.
Door een veiliger omgeving te bieden zou dat eerder mogelijk zijn.
Hoe kunnen we een veilige omgeving creëren?
Bert,
Door de betrokkenheid te vergroten van ALLE leerlingen van Bleijerheide.
Die “Jongetjes van de Broeder”. hun gedrag vond ik toen bespottelijk
Dat zit mij niet lekker, omdat er blijkbaar achter die facade van een aantal van die jongens een groot verdriet/angst schuil ging en nog steeds voortduurt tot op de dag van vandaag.
“Het niet geweten hebben”, is voor mij geen afdoend argument, dat mij daarin rust geeft.
Het voelt gewoon niet lekker, het niet “gezien” te hebben,
en mijn “opgesloten maar wel veilig” leventje kon leven,
Dat is een vorm van schuldGEVOEL, zonder dat ik er echt schuld aan heb.
Dat is mijn band die ik voel met deze jongens.
Zou ik daarin de enige zijn?
Jos
Door gewoon door te gaan, je doet het kennelijk prima
Wellicht aanvullende suggestie:
http://www.magazijndemontage.nl/
http://www.bretelswinkel.nl/?gclid=CPuZ5O3HtLkCFYSV3godBlUAXA
Nee Jos, dank je wel, die klokkenluiders waren er in Nederland niet.
Verschrikkelijk, gezien de juwelenprijs?
Godzijdank niet? Anders had ik nooit die kinderen gehad ?
Dan had ik toch ook jou gemist, Jos.
Zou toch zonde zijn geweest, niewaor ?
Bedankt, joh! 😉
Crispina,
Ik val volkomen stil.
De pijn en verdriet achter je zorgvuldig gekozen woorden,
raken mij zeer.
Het Jiskootpad zie ik weer van dichtbij voor mij.
Het voelt als een emotionele verbondenheid
Stof tot verdere overpeinzingen te over.
Bedankt, meid!
Ik weet het niet, Jos.
Ik denk het wel – maar dat zal mede afhangen van wat je verstaat onder “openbaarheid”
Dat zou je per Congregatie moeten inventariseren neem ik aan, als dat al mogelijk zou zijn, zoals ik denk dat er ook geen enkele reden is om aan te nemen dat ook de nodige mensen van dat Hulp en Recht best integere intenties gehad zullen hebben.
Ze waren er in ieder geval naar mijn weten zoals het er naar uit ziet kennelijk niet in de congregatie – De zusters van de Voorzienigheid, nu in Heemstede, waar ik mee te maken heb gehad.
Hoewel mijn vroegere directrice en latere jarenlange overste – Laetitia – zeker niet de beroerdste was mbt. het proberen te geven van openheid. (ik kreeg in ieder geval van haar al in de 80er jaren toestemming in archieven te kijken, ook al is dat dan om een aantal redenen en waarschijnlijk onderliggende oorzaken een redelijke ramp geworden, maar vooral ik ben erg blij dat ik weet van die intentionele bereidheid.
Zoals ik – misschien wel mede daardoor zit ik mij nu af te vragen – misschien wel mede daardoor dat ik een aantal jaren geleden een gesprek met haar heb gehad, hoe verschrikkelijk dat ook was en waarin het woord misbruik niet eens aan de orde is geweest , dat was volstrekt ondenkbaar, óók voor mij ! maar de rillingen van verschrikking en diepe ellende over het mee maken van het hoe wij alle 2 over een totaal andere wereld spraken, en de consequenties van – op zich zelfs zakelijk gezien vrij lullige, onbeduidende of weinig spectaculair (lijkende) zaken volstrekt onmogelijk waren te verstaan. Met als summum misschien dan wel van tragische triestheid haar, ok het was een op dat moment 80 + dame, niet eens het antwoord hoeven te horen op haar eigen vraag of ik gelovig was…. dan hebben we het wel over een vrouw – en reken maar dat dat een stevige tante is geweest ook – die haar leven lang kennelijk haar keuzes zou hebben gemaakt over haar leven om dat door te geven…..
Die gruwel en bijgaande rillingen – en reken maar dat die en voor het eerst in mijn leven op die manier – ook heel fysiek waren en ik heel gelukkig was dat ik het daar in hemelsnaam bij kon houden
waren dermate dat een derde partij, die op mijn nadrukkelijke verzoek – en kennelijke verbazing – aanwezig was, een bestuursmedewerkster haar een paar maal probeerde te onderbreken om ook mij aan het woord te laten, wat ik tot 2 maal toe heel nadrukkelijk heb gestopt/geweigerd.
Ik kreeg op dat moment te integer verhaal van Laetitia en vooral: ik kreeg haar – heel vaak stralende koppie, wat voor mij vele malen belangrijker was. Mijn, bij herhaling gemaakte vrije keuze op de meer dan overduidelijke realiteit. Ook verschrikkingen hebben een realiteit.
Ik heb pas enige tijd erna mijn mond opengedaan- via diezelfde bestuursmedewerkster – over het op mijn gepleegde ook seksueel misbruik. En reken maar dat dat -en heel expliciet uitgesproken – niet welkom was. Integendeel. Mij is, door deze – ook financieel en arbeidsrechterlijke afhankelijke “buitenstaanster” met haar takenpakket heel expliciet duidelijk gemaakt waar haar grenzen én haar keuzes lagen.
Net zozeer als ook anderen (beleids medeverantwoordelijken) in vergelikbare posities in hun verhalen die ik kreeg hetzelfde lieten zien, tot aan hun pogingen om zaken tenminste relatief intern te bespreken en zij daarop ronduit gechanteerd zijn.
“Weet je wel wat ons dit kan gaan kosten” tot zwijgen werden gechanteerd.
En ik ben er van overtuigd – maar misschien is dat wel een overtuiging die ingegeven wordt uit angst dat zelfs dat ontbrak realiseer ik me, laat me in godschristusnaam blijven geloven dat mensen inderdaad mensen zijn want ik heb teveel gezien en kan met het tegendeel niet leven – dat op nogal wat plekken het geval zal zijn geweest, waarbij ook best de nodige mensen op hun manier zullen hebben geprobeerd slachtoffers te steunen en individuele oplosingen te vinden, al hielden ze daarmee de zaak dan ook – mijn idee – in stand.
Maar de realiteit is ook dat ook ikzelf, toen ooit een mede groepsgenoot vertelde door Zuster X seksueel misbruikt te zijn, het mij heel erg lang heeft gekost vóór ik in staat was om mijn ervaringen met haar in die woorden (en mijn antwoorden daarop) te begrijpen/te erkennen
(bij de ander had ik bepaald de woorden van een ander niet (meer) nodig, die had ik al jaren en jaren en wist ik al jaren en jaren wat zij heeft gedaan) Let wel: niet alle (seksueel) misbruik gebeurde en gebeurt niet in een pedo- maar is handelen in een afhankelijkheids relatie ! Het zijn (vermeende) belangen die het accent leggen op de pedo- relatie.
Zoals ik persoonlijk het nodige ervaren heb/kennis heb gekregen van een andere Congregatie, OLV 7 smarten, en er dan ook – en hoewel minder maar zeker nog steeds – het nodige moest (en nog moet doen) met mijn pet ten gevolge van in deze Deetman jaren duidelijk geworden zaken en een overste plus overste en een eerdere pet.
En ik heb geleerd gelukkig te zijn, of heel erg dankbaar te zijn is waarschijnlijk een betere uitdrukking voor het coflict (brede grijns, alsof dat mogelijk zou zijn met dat mens), in ieder geval de definitieve breuk in de relatie met mijn eigen mammoet over de
Hoewel dat knap hard werken was (soms nog is) , over de keuzes die zowel zij als ik hebben gemaakt in een gesprek dat zij en ik hadden de avond voorafgaande aan een reunie van mijn Driehuis-groeps/leefgenoten eind tachtiger jaren.
Blij – en altijd geweest ook – met mijn keuzes, maar het heeft heel wat denken, ervaren en pijn opgeleverd en gekost, misschien ook wel simpelweg die tientallen jaren ouder worden? nodig gehad om mijn antwoord te vinden daarop.
Zonder die ervaring, die ik bij wijze van afscheid van haar dan toch maar heb gekregen had ik heel wat anders met dat petten probleem omgegaan.
Klokkenluiders?
Waren ze er toen ik ze als zorg-afhankelijk kind nodig had?
Wat schiet ik in vredesnaam op met klokkenluiders in de verantwoording die ik – in het kader van hun Rechten heb af te leggen – aan mijn kinderen?
Ik heb juwelen gekregen.
De noodzaak van dat laatste lijkt niet slechts ingegeven op religieuse of spirituele gronden vanuit de ontkenning van geloofswaarden, noch veel minder door uitspraken over homosexualiteit laat staan homofobie door kerkelijke gezagsdragers, maar inmiddels, vanuit wetenschappelijk hersenonderzoek waarover ik vorige week een afschuwelijk confronterend artikel vond. Voorzo ver ik in staat ben dat te snappen en op waarde te schatten -wat ik dus veel te weinig ben! – kunnen we het ons niet meer permiteren om genoegen te nemen met de – toch knap bevraagbare – en ook mij zeer aansprekelijke uitspraken
over het tegengestelde aan liefde en haat: maar is er inderdaad óók in die hersens: die onverschilligheid.
En een geschiedenis zowel als hedendaagse actualiteit om te weten wat dat betekent.
Aanvulling dankzij mijn tenen:
en iedere Nederlandse RKK -gelovige die aanspraak doet op de ook voor het rooms katholicisme geldende gewetensvrijheid maar
dát wenst te delegeren aan mensen als (in die club van) Stevens behoort overdekt met pek en veren en met kop en kont geketend aan een aartsbisschop/ kardinaal
die in contact met slachtoffers van historisch kerkelijk misbruik rond een standbeeld over misbruik van kinderen tolereert resp. over zijn kant laat gaan dat over zijn handelen een betrokken fuctionaris bij die betreffende parochie uitspreekt dat óók hij dóór moet kunnen
(of de vertoningen van Jan Schafraad legitimeert)
als zijnde een stompzinnig gevaar voor zichzelf en voor anderen behandeld te worden waar tegen die gemeenschap haar maatregelen heeft te nemen.
Wat ik in hierin belangrijk vind is dat jaar 2002, de zeer terechte opmerking van Jos “de periode waarin die gesprekken plaatsvonden, was er nog een basis voor vrijuit spreken” en de door deze man opgedane ervaringen met Hulp en Recht
Voor ik iets anders kan (en wil) op tafel wil leggen aan de hand van mijn eigen dus niet Bleijerheide ervaringen of één van de nog levende broeders – eerst een opmerking aan de man die deze historische en meer recentere ervaringen met en door Crispinus had.
Hoe beroerd ik ook schrijf, of welke gaten ik in mijn denken dan ook moge hebben, op geen enkele manier wil of bedoel ik met mijn bedenkingen
over wat jij vertelt ook maar iets afdoen aan jouw ervaringen, de
inkleuring ervan of welk vraagteken dan ook bij de rechtmatigheid van
je erkenning willen daarvan. Integendeel, ook jij, gezien het verleden
zeker jij zelfs, hebt alle recht op je vrijheid voor en het daaraan verbonden
respect in jouw actuele keuzes van wie jij wat wilt c.q. nodig hebt dan wel erkend wenst te zien en/of opeist
Ik ben je erkentelijk dat ook anderen, ik, je ervaringen en kennelijke keuzes mogen (mag) weten en gebruiken.
Dank je wel.
Het spijt mij dat ook jij, in de recente historie van het pre-deetman tijdperk
niet de erkenning kreeg waarom je vroeg. Het spijt me dat er zo belazerd met de moed die je had om je mond open te doen is (moeten worden) omgegaan.
Maar ik hoop daarbij dat dat (ook) jou veel heeft en nog verder zal (ge)geven waar jij (en de jouwen) blij mee kunt zijn en weet dat tomorrow ragmen can be kings.
Ik kan het naast nog wat overwegingen (mede aan de hand van mijn eigen
ervaring in die ruim 10 jaar.) niet anders dan onzinnig maar zelfs ronduit onzindelijk vinden, dat er voor de actuele – en op die Kerk -Hulp en Recht incl- afgedwongen- procedure met die club van Stevens alsnog “steunbewijs” gevonden/geproduceerd/overlegd zou moeten worden.
Da’s vooralsnog in mijn oordeel – met waarschijnlijk ook nog ’s gemotiveerd met
integere bedoelingen – gecontinueerd en onacceptabel uitoefenen van geweld op die betreffende persoon waar ook maar een beetje hongerige hond nog geen geen brood van zou lusten.
Ieder half blind paard – en met erkenning van alle gremia in die RKK-zelf, Paus inclusief weet wat er binnen de Kerk aan ontkenning heeft plaats gevonden, belangrijker nog: de verschillende wapens die daarin zijn gebruikt
wat doorbroken is met de erkenning vanuit de Paus zelf.
Maar dat was vér na 2002.
Dat betekent dat dankzij allerlei -al dan niet specifiek behorend bij die RKK-eigen (geloofs) kronkels, maar zeker niet alleen die, tot die erkenning en daarbij horende consequenties van die paus ieder (oprecht) gelovige en iedere flapdrol gerechtigd was doofpotten te organiseren, te liegen, post kwijt te raken (acute)amnesia te hebben, of te krijgen of er welke draai dan ook aan te geven om te voorkomen dat het probleem erkend zou worden anders dan in knap bizarre – en op (het voorbestaan en de geloofwardigheid van)- daartoe bestaande procedures binnen de eigen club waaronder het Sacrament van de Biecht,
het veilig stellen van het eeuwige leven in verzoening met de vergevende
-in geval van kerkelijk seksueel misbruik de legitimerende afhankelijkheid en menselijke onmacht bevestigende -op de rand van de munt staande opperste macht.
Daar is dan bovendien zo’n jaartje of 2000 hard aan en voor gewerkt
ook en door (en met) bepaald niet de meest grote halve garen
en ich habe es nicht gewusst gepuntmutste broekafzakkers geproduceert
De mop van het geheel -ook al had mijnheer de deskundige
volksvertegenwoordiger Deetman die dan kennelijk
nog niet door met z’n brevet van onvermogen in zijn
operette-pappie-omringd-door-topwetenschappers-verzuchting:
“wat is er toch aan de hand in onze samenleving” –
is dat dat dan allemaal ook nog ’s gericht was en is op
“zal ik jou ’s wat vertellen je hebt met je poten van me en
van die daar ook af te blijven”.
(zoals de schoonheid van (een parlementaire democratie gebaseerd op)
de Individuele Rechten van de Mens die dat nog erkend ook is)
Nog afgezien van de nodige bedenkingen omtrent leeftijd en wat het eigenlijk
betekent om zowat een levenlang niet geconfronteerd te worden met je
verantwoordelijkheid (ook een overtreder heeft Recht op geconfronteerd te worden met grenzen!)
de erkenning van waar Crispinus verantwoordelijk voor is
werd in 2002, aangevuld met de bevindingen over dat Hulp en Recht,
door Hulp en Recht zélf – die vochten elkaar al ver voor Deetman
de tent al uit c.q. hielden “”de eer aan zichzelf en en vertrokken!”
maakten de Deetman operette rapport mét bevindingen zowel
als de consequenties én parlementaire bemoeienis noodzakelijk
en maatschappelijk geweld mogelijk
Die persoon behoort géén steunbewijs te hoeven overleggen
Die persoon behoort zelfs geen klacht in te hoeven dienen!
Met die persoon behoort en dat had al lang behoren te worden gedaan
contact te worden opgenomen een aan hem persoonlijk excuus te worden
aangeboden en de vraag te worden gesteld wat hij nodig heeft
in plaats van de zaak om te draaien.
Eerst maar ’s effe zomaar.
Crispina,
Zijn er überhaupt “klokkenluiders” binnen de Kerk en Congregatie’s in Nederland geweest, die het misbruik binnen hun organisatie in de openbaarheid hebben gebracht?
Bert,
Broeders onderhouden eigenlijk nooit het contact met uitgetreden broeders. Dat geldt ook voor de andere nog levende ex-Broeders van Bleijerheide.
Dat Jan Schafraad (ex-Broeder Eymard) op latere leeftijd contact opnam met Joop van Dijk (ex-Br.Wenceslaus), kwam omdat beiden in de zelfde plaats bleken te wonen en te werken.
Uit gesprekken in de jaren 2008 en 2009 met de 3 broeders, waarbij ik expliciet gevraagd heb naar Crispinus, is er van contacten niets gebleken.
Jos
Jos, het woord ‘eigenlijk’ zegt dat er toch wel enig contact is, indien nodig natuurlijk om even iets met elkaar te overleggen. Mijn vraag is ook niet of er wel of geen thee-kransjes door de franciscaner broeders worden belegd, het doel was om er achter te komen over hetgeen schrijver van de brief vermelde over Crispinus: ‘Via zoektochten op internet en vele telefoongesprekken, heb ik de naam en adres van broeder Crispinus kunnen achterhalen. Met behulp van een pater van de Stichting ‘Hulpen (On)Recht’ en een psychotherapeut van het Altrecht in Utrecht, ben ik een confrontatie met die man aangegaan. Al de mij bekende feiten heb ik toen opgenoemd. Na afloop wist hij alleen te zeggen dat hij mij niet kende en niets af wist wat ik opsomde. Dat was dus einde verhaal en we gingen uit elkaar’. (einde quote)
Als je vraagt naar deze vierde broeder dan zijn er geen contacten geweest….eigenlijk, maar ik informeerde of hij nog leefde, en waarom dit zo verhuld wordt want bij H&R wisten zij hiervan. Ja, en Schafraad kun je vragen wat je wilt die weet nooit iets, is altijd verbaasd. Valentinus wordt ook uit de wind gehouden nadat hij die kromme bekentenis had gedaan over misbruik, en als je hem aanspreekt is die vreselijk ziek. Valentinus, Crispinus mogen niets zeggen! Clubje Bleijerheide.
Bert,
Ik heb met de broeders over Crispinus gesproken in de periode dat MCU nog niet bestond. Natuurlijk kan het zijn dat ze dat voor mij verzwegen hebben, maar in de periode waarin die gesprekken plaatsvonden, was er nog een basis voor vrijuit spreken.
Jos
MCU is niet het probleem…of je bent te goed van vertrouwen Jos of ik ben te argwanend. Het zou kunnen dat ze het niet wisten maar de klager zegt dat ie Crispinus gesproken heeft, in welke lekenstaat dan ook, hij kende klager niet..en ontkende. Lijkt op?
Bert,
Over de opstelling van Crispinus tijdens de confrontatie met een oud-leerling kan ik geen mening hebben.
Hier geldt net zoals in de zaak Jan Schafraad, zorgen voor meerdere relevante steunbewijzen.
Dat is nu eenmaal de enige manier voor onze misbruikte mede-leerlingen, om hun recht te halen.
Of zijn er alternatieve wegen soms?
Het is geen blind vertrouwen, maar wel vertrouwen zolang dat vertrouwen niet beschaamd is.
Dit geldt voor mij overigens voor iedereen.
En dat is alleen ter beoordeling van mijzelf.
Ook ik kijk met een kritische blik naar Bleijerheide, maar vanuit een ander gezichtsveld.
Onze verschillende ervaringen in hetzelfde Bleijerheide liggen daar nu eenmaal aan ten grondslag, en 50 jaar later door het contact met de alle nog levende broeders.
Zoals ik enkele dagen eerder schreef, hebben wij beiden WEL een gemeenschappelijke vertrouwensbasis weten te bereiken.
En dat is pure winst.
Jos
(wij beiden WEL een gemeenschappelijke vertrouwensbasis weten te bereiken). Zeker, deze winst deel ik met je van harte maar net zo min er bewijslast aan de andere kant niet ligt doordat zij er niet over praten, net zo min is er geen bewijslast aan onze kant. Maar deze troef is ongelijk wanneer zij geen opening van zaken geven, niets weten te herinneren, verbaasd alsof ze voor het eerst te horen krijgen waar de kindjes vandaan komen. Cry baby cry!
Bert ik heb al eens meer gezegt “Dit volk liegt zelfs als ze FLUITEN”
Ik hoop dat er toch snel weer gang komt in de ellende die deze heren hebben aangericht.
Bert, er is bij jou toch zeer relevant steunbewijs bekend.
Waar wacht deze zaak dan nog eigenlijk op?
JOS,het gaat nu even niet om steunbewijs maar om het feit dat Crispinus nog leeft (of leefde). Er is nu pas een griffier zaken uit aan het zoeken, ik heb alles in het werk gesteld om zoveel mogelijk boven water te halen en getuige deze brief zou de RKK op de hoogte zijn van de verblijfplaats van ex-domino-Crispinus. Wij hoeven zijn adres niet te publiceren maar het zou fijn zijn als we eens met de man konden praten, hij blijft nogal angstvallig buiten beeld. Ook Schafraad noemt hem niet, altijd komen de drie nog levende broeders ter sprake, noot de vierde man! Dan staan er zaken in het Deetman rapport waar hij zegt ‘dat hij niet weet of hij de rechten van de slachtoffers belemmert of naar het OM moet stappen met informatie over misbruik geestelijken’. De broeder te Boekel is zo’n voorbeeld, niet wij noemen hem of vragen voor steunbewijs, wij wijzen alleen op deze Deetman info. Als je dan gaat vragen, ‘hey hallo wat is er dan gaande’ klappen de doofpot deuren, dicht. Bescherming, privacy maar de ‘simple truth’???