Brief aan broer Landgraaf, en zus te Frankrijk
.
Vandaag belde tante M die vertelden dat het graf van papa weg is (dus ook Opa / Oma Nieuwenhagen, Oom Johan). Zonder een schrijven met datum van verwijderen graf omdat niemand het meer wilde betalen.
Het is maar dat jullie het weten, en ik weet van Paul dat hij, denk ik, de laatste is geweest die nog papa’s graf heeft bezocht. Ik vind het een beetje koud en achteloos om ons, als ‘kinderen’, niet op de hoogte te stellen. Nu hebben wij (ook mama niet) daar blijkbaar geen enkele financiële bijdrage aan geleverd en is waarschijnlijk het motief om op deze botte manier graf op te zeggen, legitiem.
Okay, we zijn nu wezen (wij mogen er wezen), zonder vader, daar hebben we al heel lang mee moeten leven, en zonder moeder, heb ik al ook jaren zonder moeten doen, toch vind ik dat we hun moeten blijven herdenken. Een graf is weg, het ander net ingericht, krijg echt de neiging om er een paal in de grond te slaan, een kruis met daarop de tekst ‘als dode besta je alleen als je betaalt, daarna ga je pas echt de hemel in’!
kwestie van de lach die de zin dwarsboomde,
want daar hoort natuurlijk te staan dat paars gestrikte priesters tot heidendom van kotertjes kunnen leiden
🙂 🙂
Bedankt Crispina, en ook voor je uitnodiging.
Oh, uh, ennuh, als we tijd van leven en er ooit zin in hebben, Jos, dan mag je mee als ik dat volk in Rome ’s de volgende wijziging ga opeisen, een eerder voorstel van me: stop met die flauwe kul van paarse strikken op mannenbuiken en het uitdelen van geheime dekens aan kamerheren maar prik dat volk maar gewoon een bordje hun borst: ik ben ook een hotemetoot, hebben ze al overgenomen, nu de volgende dus nog:
stoppen met die liturgische gewaden met latijns borduursels !!
Priesters – met of zonder paars gestrikte buiken – kunnen – zeker wanneer ze rector directeur zijn van een aanbiddende stam mysterium fidei aanhangers in de uitoefening van hun functie met hun rug naar het volk kazuivels dragen met IHS op hun rug – van kotertjes leiden geen latijn maar wel de naam van de gezinsleden kunnen lezen.
Dan fuif ik je ter nagedachtenis aan onze ouders bij het aannemen van die eis op een gender-neutraal ijsje
Bedankt, Jos !
Het was een buitengewoon goede ontdekking dat mijn vader een fout heeft gemaakt.
Het (terug) vinden van de plek waar zij ooit begraven werden, net als de gruwel bij het hebben geluisterd naar wat Laetitia , sinds een paar maanden directrice van dat kinderhuis toen ook hij stierf vertelde zónder inmenging van die op míjn verzoek aanwezige bestuursmedewerkster die mij ruimte wilde geven voor mijn verhaal tegenover een 80+ vrouw, en natuurlijk het dossier over wat er gebeurt is -wat ik alleen kon begrijpen dankzij mijn herinneringen zijn voor mij daarin essentiele instrumenten geweest.
Dat dossier gaat over (de gevolgen van ) het geweld in de Voorzienigheid Amsterdam.
Een rammende non.
Tijdens het moeten zoeken naar de (financiéle) mogelijkheden van de gevolgen van dat geweld – mijn broer moest hals over kop weg naar de broeders is hij – net zo hals over kop, hoewel aan een ander deel van zijn lijf – overleden.
Met mijn herinneringen aangevuld met wat flarden van mijn broers en dat dossier is zo goed als dag voor dag te reconstrueren wat er gebeurt is en hoe dat geweld heeft geleid tot zijn dood – en zijn onmacht gevecht tegen/met die dood, waar medisch handelen niet mogelijk was proberen die grens te verleggen door een aantal malen tot 99 te tellen en weer terug, (ik ben er van overtuigd dat wanneer een mens dat doet ergens iets van die mens weet heeft van die ultieme grens)
De fout die mijn vader heeft gemaakt (behalve dat hij doodging natuurlijk en zijn kinderen dus achter moest laten ) was de boodschap (en waarschijnlijk mijn moeder én mijn (haar) (groot) moeder die ons heeft meegegeven: zorg voor elkaar, zorg voor de kleintjes.
Dat is een boodschap aan kinderen die niet kan.
Dat is geen opdracht aan kinderen.
Ik ben blij dat hij mijn vader was en die maakte !!
Hopelijk ben je geen rugpatient, Jos
maar ik vind hartgrondig en na knap lang denken en kauwen en verdomd vervelende discussies met mijn vader dat je moeder Recht heeft op een diepere buiging dan jij hier voor haar maakt !
Niet te diep, Crispina,
Intuïtie heeft ook minder leuke kanten.
Die zelfde moeder flikkerde mij wel in een bosje brandnetels in het speeltuintje omdat ik, 5 jaar jong, steeds maar haar aandacht bleef vragen
Heb daar veel last van gehad, door kort broekje en korte mouwen.
Het was inderdaad : eigen schuld, dikke bult(en).
Schaamde me rot !!
🙂 🙂 de enige draai om mijn oren die ik ooit kreeg, Jos, kreeg ik van mijn moeder.
We hadden de werking van het brandglas ontdekt hoewel fikkie steken streng verboden was. Dus was het antwoord of we fikkie hadden gestookt nee.
Die draai om mijn oren maakte me beretrots: ik had een moeder die alles wist.
Ik schaamde me rot !!
😉
10 december 1948
[…]
opdat ieder individu en elk orgaan van de gemeenschap, met deze verklaring voortdurend voor ogen, er naar zal streven door onderwijs en opvoeding de eerbied voor deze rechten en vrijheden te bevorderen,
art 26 3
[…]
Aan de ouders komt in de eerste plaats het recht toe om de soort van opvoeding en onderwijs te kiezen, welke aan hun kinderen zal worden gegeven.
http://www.mensenrechten.nl/wat-zijn-mensenrechten/mensenrechten-op-een-rij
inburgeren was nu eenmaal niet hetzelfde als katholieke emancipatie
en kan leiden tot geheel eigen versies
http://nl.wikipedia.org/wiki/Zeven_werken_van_barmhartigheid
Mét erkenning voor de ervaringen van (jou en )je buurmeisje en haar vader, maar zeker ook met de diepe buiging die daarbij hoort naar jouw moeder, Jos, en mijn dank voor je verhaal – ook mijn vader en de jongste drie kinderen kreeg de ongetrouwde rkk dames en hun organisaties cadeau in de tijd dat er nog geen weduwnaarspensioen bestond maar vergun mij op te merken dat je die nonnen te kort doet.
Hun offers brengen in de vorm van het verlies van hún dierbaren was essentieel onderdeel van de door hen gemaakte keuzes voor hun kloosterleven/de zorg als Bruiden van God
Daar moest een Vat.II aan van pas komen.
Ja, Crispina,
Mijn moeder heeft zich vaak laten leiden door haar intuïtie.
En dat pakte eigenlijk altijd goed uit.
ZIJ stond op 5 september 1956, één dag nadat ik door mijn vader was afgeleverd in Bleijerheide, aan het openstaande hek tussen de oude aula en de kapel. Gelukkig was ik op dat moment met een groepje jongens enthousiast aan het spelen. Ze was vast van plan me mee naar huis te nemen, als ik triest had rond gehangen. Ze is er 94 mee geworden, zonder bejaardenhuis.
Dit verhaal heeft ze me pas jaren later verteld.
Niemand van het gezin die het wist.
Geweldige moeder maar ze hadden haar een weekend stage moeten laten lopen…moest ze wel eerst onzichtbaar worden. Jos je had dan meteen je koffers kunnen pakken.
Crispina,
Je hoeft niet bij nonnen in Driehuis gezeten te hebben, om deze zielenpijn tot in je tenen te beleven. Mijn buurmeisje verloor haar moeder op 5 jarige leeftijd. Vanaf het moment dat haar vader niet lang daarna hertrouwde “bestond” HAAR moeder gewoon niet meer. In huis werd alles verwijderd wat aan haar herinnerde. Er werd niet meer over haar gesproken. Het was haar strengstens verboden naar het graf van haar moeder te gaan. Mijn moeder heeft haar clandestien af en toe aan de hand mee naar het graf van haar moeder genomen en er de samen vers geplukte veldbloempjes neergelegd. Het kerkhofje lag namelijk in dezelfde straat 200 m. van ons huis vandaan. De eerste keer dat zij met mijn moeder het graf bezocht, zei mijn moeder tegen haar:
“Lieve schat, onthoudt dit goed, dit is je échte moeder”.
En Crispina, zij kwam uit een net en gedegen middenstandsgezin. Haar stiefmoeder werd later voogd van een gezin met veel kinderen. Haar vader zat in het bestuur van het Zonnehuis (voor ongehuwde moeders), verbonden aan de Vroedvrouwenschool, 500 meter van ons vandaan.
En toen haar vader op hoge leeftijd stierf, werd hij 30 jaar later aan de andere kant van het zelfde kerkhofje begraven. Niet veel later kreeg ze te horen, dat haar stiefmoeder zonder enig overleg het graf van haar moeder had opgeheven.
Alleen de lettertjes van haar naam van haar moeder op haar grafsteen zijn gered.
HARD PEDAGOGISCH HANDELEN ZONDER HART.
Toentertijd werd met de inzichten van nu, wel heel erg wreed omgegaan met het verlies van dierbaren, ook buiten besloten en gesloten inrichtingen.
In de meeste gevallen met de beste bedoelingen.
Groetjes,
Jos
Gedachtig aan: gij zult geen valse getuigenis tegen nonnen afleggen:
die eerste meppende groepsnon was de eerste niet,
maar wel de eerste in Driehuis.
Desalniettemin zou het wel ’s dit religieus-psychiatrisch optreden kunnen zijn geweest die mij, via een omweggetje van de Kinderbescherming, heeft geholpen aan precies de informatie waardoor ik -weliswaar- pas een paar jaar terug, heb kunnen ontdekken waar ouders in vredesnaam ooit begraven werden.
Geen idee, nooit de behoefte gehad om dat uit te zoeken in ieder geval, wellicht bestond er destijds in alle waanzin die ze uitvonden en maar effe vergaten, wel ergens nog een regel waarin bepaald werd dat de HaHa Staat de verplichting had kinderen te informeren?
Of misschien heeft er gewoon wel een mamoedt met een spreekkamer een paar meter verderop op diezelfde gang waar bovengenoemde idioot tekeer ging gewoon haar hersens gebruikt?
Geen idee.
Feit is echter dat kort daarna een voogdes mij mee nam en mij de plek liet zien.
En ik goddank een beeldenkop heb waardoor ik die meer dan 40 jaar oude beelden van die woensdagmiddag een paar jaar terug vanuit een bus zag snapte en er beeld voor beeld volgend zo heen liep en die *achteraf* bevestigd kon krijgen door een archief.
Reken maar dat je daarmee een wapen ontdekt !!
[…]wellicht bestond er destijds in alle waanzin die ze uitvonden en maar effe vergaten, wel ergens nog een regel waarin bepaald werd dat de HaHa Staat de verplichting had kinderen te informeren?
[…]
overigens is die plicht tot het informeren van kinderen voor die HaHaStaat wel gehandhaaft waar het kinderen uit Verwegistan betreft/betrof.
De stompzinnigheid van zowel een medewerker van de Cie. Samson bij het aanbieden van het rapport – inclusief het “ik zal het wel even in ontvangst nemen” door de firma Klokk en haar asielmedewerker van het excuus van Jeugdzorg paste dan ook naadloos in Neerlands Historie , zoals o.m. de archivaris (vernietiger) uit kan leggen samengevat in de schone zin: “daar hebben we nou nog nooit aan gedacht “!
Ter vermijding van enig misverstand: die (weggevallen) lach die zojuist door het land ging was dus niet van een mormoon 😉
Gelukkig dat ze ‘m niet kwijt zijn geraakt, Jos. Dank voor het gebruik van je eksterogen!
En, hoewel de zojuist erbij toegevoegde 2 artikeltjes wellicht een andere indruk geven da’s dus niet correct.
Wél maakten je eksterogen één van de beperkingen t.a.v. het (mijn) werken in een archief weer ’s mooi duidelijk: je mag er niet hardop in lachen uitbarsten
🙂 🙂
Crispina,
Johannes Höver heeft nooit op het Broederkerkhofje in Bleijerheide gelegen.
Wel heeft er een beeltenis van hem op een gemetselde sokkel gestaan, maar die is 4 jaar geleden door kwajongens vernield.
1864: Johannes Höver begraven op het Kerkhof aan de Adalbertsteinweg in Aken
1933: Gebeente bijgezet in het Johannes Höver klooster aan de Lousberg te Aken.
1998: Gebeente bijgezet in het huidige Broedershuis in Aken.
“zeker er zijn meerdere manieren om ze te herdenken…een lied of gedicht…de stilte. ”
Bert, ik wens je vanuit de grond van mijn tenen en die daar tussen toe dat je een wijze vindt die jij jou en de relatie die je met je vader (overledene[n]) had / hebt om hen te herdenken.
Mag ik daarbij opmerken dat je me blijft verbazen?
Daarom eerst maar even een opmerking over wat je schreef over dat “van de wieg” tot aan het graf.
http://www.rorate.com/kerkrecht/kr_print.php?t=ro_kerkrecht&id=121
Hier wordt het op een wijze uitgelegd die mij (gelukkig) toch wel grinnikend doet denken aan recente discussie over de Mormonen en hun archieven in Utah
dankzij welke Petrus , nog maar net bijgekomen van Operatie Sluiten Dat Limbo in opdracht van de paus o.m. Neerlands koningshuis moest verkassen
http://www.trouw.nl/tr/nl/5091/Religie/article/detail/3337413/2012/10/26/Kamer-roept-Spies-op-matje-over-privacylek-naar-mormonen.dhtml
( Ik heb mezelf de moeite maar bespaard om het bericht over het Bleijerheide gesjouw met het lijk van Johannes Höver er niet bij op te zoeken/linken )
Maar – en dat tonen voorzover dat nodig zou zijn ook de opmerkingen van Jos, zeker van AT en kleinzoon Teun, in het hart van de RKK
daarmee in de Deetman operette en je eigen strijden voor de erkenning van het geweld en het misbruik.
Het zal niet zo heel toevallig zijn geweest dat mij door onze directrice (amsterdam) nooit is gezegd dat mijn vader ipv. ons op te halen was overleden (en begraven) maar zij mijn broertje en mij – door de verkeerde!! zijnde de voor ons als kinderen niet toegankelijke slotgangen – mee nam naar de kapel.
Maar het is zeker heel weinig toevallig geweest dat ik, uitgerekend over de vraag naar het graf van mijn ouders heel hard grondig en bepaald niet alleen verbaal ben afgedroogd door mijn eerste groepsnon !
Dank je wel, AT !
Bert ik begrijp jou gevoelens en emotie. Mijn ouders zijn in 1954 en 1955 overleden.
Ze liggen bijna naast elkaar en is nog een graf tussen.
Maar als wij in Zeeland zijn ga ik er toch nog altijd even naar toe.
Mijn ouders zijn pas dood als er niet meer over gesproken wordt.
Onze kleinzoon Teun 6 jr vroeg laatst aan ons wie is de opa en oma van mama.
Dat deed ons toch zo GOED.
Toi toi.
Bert,
Ik voel met je mee.
Het is vaak onnadenkendheid.
De “eeuwige rust” op het kerkhof duurt kennelijk maar één generatie lang.
Het graf van mijn grootouders was van de ene op de andere dag verdwenen.
Het was een trieste aanblik om met mijn neef voor het laatst naar de plek te gaan waar het graf 60 jaar lang gelegen heeft.
Er bestaat bij ons niet zoiets als familietraditie, met overdracht naar de volgende generatie.
Ik heb daar nog steeds een onbestemd gevoel bij.
Het graf had van mij niet weg gehoeven.
Ik had de taak graag van mijn tante, zij is het laatste overgebleven kind, overgenomen.
Sindsdien gebruik ik af en toe de beroepsnaam van mijn opa als pseudoniem,
Gelukkig zal er voor altijd één speciale plek van hem blijven, het Goffertpark, zijn park.
Jos
Jos, At en Crispina…mijn dank, zeker er zijn meerdere manieren om ze te herdenken…een lied of gedicht…de stilte..bij het wandelen in de natuur kom je al je vergane, oude vrienden tegen!
Zonder ook maar iets aan je ervaringen te willen afdoen, Bert, zelfs integendeel! ieder mens heeft recht op zijn/haar eigen pijn, mezelf afvragend of je in die paar woorden die je hier nu schrijft niet nogal wat ontkent een paar opmerkingen ernaast.
Wat zou het er gebeuren, wat zou het betekenen, als ik je dan maar de rust toe wens – daar heb je tenslotte ook al voor betaald – nog ’s over de titel van het rapport over zorgafhankelijkheid van prof Adriaenssens na te denken: “laat ze niet schieten” ?
Zoals anderen al betaald hebben voor de wetenschap dat dat van wieg tot graf wat je hier schrijft de gruwelijke flauwe kul van de ooievaar en de boerekool is die slechts kan eindigen bij het gouden bordje rijst met suiker en krenten
Ik wens jou en zeker zo kort na je moeders overlijden de rust, Bert, om het gemis van dat , je vaders, graf en waar dat voor jou voor staat en waarschijnlijk ? misschien? wel voor stond zonder je woede een plaats te geven.
Rust is later, nu is er de wetenschap dat we betalen voor ieder stukje bestaan. Van de wieg tot het graf en daarna…