Het onverwerkte trauma 1

EVEN EEN OUD ARTIKEL UIT 2010 ZODAT WE DE KERN WEER TE PAKKEN HEBBEN ANNO 2012 OP NAAR DE TOEKOMST!

Ieder mens maakt in zijn leven ongewenste gebeurtenissen mee, bij het opstaan gaan we er niet van uit dat we die dag in een kettingbotsing zullen belanden of bedreigd worden tijdens een overval op een postkantoor.

We ervaren in het dagelijks leven een gevoel van controle, we menen het leven in de hand te hebben en gaan uit van bepaalde zekerheden (de illusie van onkwetsbaarheid).

Plotsklaps gebeurd het die overval, het maakt het leven in een keer totaal anders, je bent absoluut machteloos, hebt geen enkele controle en je wordt geconfronteerd met (extreem)geweld en in het ergste geval de dood.

Bovenstaande ongewenste gebeurtenissen worden door de meeste mensen op een natuurlijke wijze verwerkt.

Het verwerkingsproces is te vergelijken met een weegschaal, die na het ondergaan van de ongewenste gebeurtenis heftig gaat bewegen, er ontstaat een wisseling tussen vermijding en herbeleving van het gebeuren, in de tijd worden de schommelingen tussen het herbeleven en vermijding steeds minder en komen oude zekerheden weer terug, hetgeen gebeurd is raak je echter nooit meer kwijt. 

                                      Vermijding        ——–!!!!!!!——-      herbeleven    

Schommelingen worden minder in de tijd 

Anders wordt het als dit natuurlijke proces van verwerking is verstoord er kunnen zich dan trauma’s bij de betrokken personen ontwikkelen ook wel genoemd de (complexe)-posttraumatische stress-stoornis.

Op hoofdlijn kan je onderscheidt maken uit twee type trauma’s nl: 

• Type 1 trauma (eenmalig)– Ongelukken, overvallen, natuurrampen, agressie.
• Type 2 trauma (meervoudig)– Oorlogsituatie, seksueel misbruik, langdurig bloot staan aan repressie en geweld. 

Bij beide trauma type kan je ervan uitgaan dat de betrokkene heeft blootgestaan aan traumatische ervaringen (gebeurtenis die een feitelijke of dreigende dood of een ernstige verwonding met zich meebracht, of die een bedreiging vormde voor fysieke integriteit van betrokkenen of van anderen) en heeft gereageerd met intense angst hulpeloosheid en/of afschuw.

De meeste overlevers van seksueel misbruik en zware lichamelijke en geestelijke mishandeling hebben nooit mogen en kunnen praten over de verschrikkingen die hun jarenlang is aangedaan velen hebben dan ook het meervoudige trauma type 2 (latent) ontwikkeld, de weegschaal is permanent uit balans om toch te kunnen functioneren hebben de meeste de weegschaal onnatuurlijk in balans gebracht dit kan echter ernstige consequenties voor de persoon zelf en omgeving opleveren. 

De zware last van hetgeen hen in het verleden is aangedaan/overkomen wordt gecompenseerd door de weegschaal geforceerd in de balanstoestand te brengen de lege schaal wordt met een ketting naar beneden getrokken en geborgd door een hangslot, de sleutel wordt weggegooid. (de spreekwoordelijke last op de schouders). 

De mogelijke gevolgen van deze onnatuurlijke situatie laten zich raden, relatieproblemen, achteruitgang intellectuele prestaties, schuldgevoel, gebruik van verdovende middelen, ziekteverzuim en chronische fysieke en depressieve klachten zijn heel herkenbaar bij mensen die een gestoorde traumaverwerking hebben. 

Bij sommigen overlevers zijn bovenstaande gevolgen latent aanwezig, ogenschijnlijk functioneren ze normaal (dat proberen ze althans) en lijkt hun weegschaal in balans zonder hulpmiddelen, de traumatische ervaringen zijn echter diep in de ziel weggedrukt. 

Traumaverwerking is dus de balans vinden tussen “ verdringen en herbeleven”  zonder kettingen sloten en gewichten en vereist intensieve persoonlijke begeleiding van specialisten de trauma’s zitten diep weggestopt, haal je die naar boven dan start het proces van herbeleven oa. nachtmerrie’s, intense woede, dwangmatig handelen en machteloosheid, vandaar de noodzaak van specialistische begeleiding. (en dat zijn niet de hoeders van de kerk – is toch meer van hetzelfde ?)

Uit bovenstaande kan je dus concluderen dat bij sommigen overlevers het proces van herbeleven reeds in gang is gezet, half november met een plan van aanpak komen is bestuurlijk misschien verantwoord maar daar hebben de overlevers die nu dit proces doormaken niets aan.

Ik zou de commissie Deetman dan uitdrukkelijk willen verzoeken nu een (tijdelijke) infrastructuur aan te bieden van mensen die om kunnen gaan met deze materie, uit ervaring kan ik zeggen dat de huisarts en eerste-lijn hulpverlening meestal geen optie is, daar is het verstrekken van anti depresieva en –ik moet mij nog inlezen- de meest gehanteerde oplossingsrichting.

Mea Culpa United -media 

Willem Bosch (echtgenoot van Anita)

LEES LEER EN HANDEL, de weg naar verzoening…………NIETS IS ONMOGELIJK VOOR HEN DIE WILLEN……NIETS.