“Kijk eens in de spiegel, Monseigneur”…
‘Erkenning’ van een misdrijf
en de aanwijzing van een schuldige
is een fundamentele stap
voor de verwerking van pijn, verdriet, verlies,
van leed dat een mens werd aangedaan,
of het nu gaat om seksueel misbruik van kinderen
lang geleden,
of een bomaanslag in het hart van ons land, gisteren;
dat er slachtoffers zijn, is een feit.
Als er geen schuldige berecht kan worden,
en ‘schuldig verzuim’ geen kans maakt op bestraffing
omwille van verjaring
komt het verdere verwerkingsproces van heel wat slachtoffers
in het gedrang,
omdat er geen erkenning komt
dat een misdrijf is begaan
en er dus ook geen schuldige kan worden aangeduid.
Er is wel degelijk schuld,
helaas,
het glijden van de tijd wint
en straffeloosheid wordt een feit.
Verjaring is de wet,
en die komt hard aan
als die voor een procedure de eindmeet is,
vooral en juist
als het om verjaring gaat.
Voorbarigheid en twijfel zaaien
voordat de wet echt rechtsgeldig wordt
komt des te harder aan.
Tussen vandaag en 28 april
zou ik aan Kardinaal Godfried Danneels,
aan de Belgische bisschoppen
en aan de nog in leven zijnde priesters
die mogelijk nog weet hebben van ‘schuldig verzuim’
uit dat verre verleden waarvan sprake,
uitdrukkelijk willen vragen:
“Kijk eens in de spiegel
en vraag u af
wat nu al die jaren en procedures verder werd bereikt?
Niet voor uzelf dit keer,
maar voor de slachtoffers,
die dat woord ‘verjaard’
voor eeuwig en altijd zullen moeten linken aan:
straffeloosheid, en geen schuldige, zonder meer.”
Wast u uw handen nu in onschuld
omdat ‘verjaring’ het oordeel van de rechter wordt
voorbarig aangekondigd
en boven de hoofden van slachtoffers bekendgemaakt?
Moge het spiegelbeeld toch één moment herinneren:
voor de slachtoffers is het ‘voor eeuwig en altijd’,
schuld vs straffeloosheid
omwille van verjaring.
Karinina
05.04.2016