Zaterdag trof ik een vriend die kaarsjes ging aansteken in de OLV basiliek te Maastricht. Hij kwam helemaal op de fiets van de andere kant van het zuidelijk deel van onze provincie om speciaal een kaars op te steken. Ik zat op het OLV plein met een andere, bekende kunstenaar uit een klein dorp, hoewel zijn naam en ster rijzende is, wil ik zijn naam nog even voor me houden, weldra zal zijn werk in meer of mindere mate in de belangstelling staan. Het zijn zo van die afspraken die je maakt. Wat mij altijd verbaasd maar ook raakt is het rotsvaste geloof in God die sommige mensen blijvend met zich meedragen. Ook in Rusland zie ik deze overgave in orthodoxe kerken die ik vaak bezocht heb omdat zij een rustpunt vormen in het doordraaiende Russische identiteits-roulette, en de dubbele inhaalslag die zij met het westen willen maken. Enerzijds willen zij Russisch blijven, eeuwenoude gebruiken, normen en wetten naleven, anderzijds wil het bij de ‘new world’ horen. Meetellen, meedoen, zichzelf blijven. Terug naar de vriend met de kaars.
Ook hier leven nog van die pareltjes die niet willen meelopen met de mode fatsoensregels, consumptie stoet of met dampende hete kranen die van uw keuken een Turkse sauna maken, die gezellige Oma van weleer met potten en al uit het raam te flikkeren want het verleden is over, dames en heren. Geen stofje, smetje op onze vloeren, tafels, kranen alles blinkt in het westen…het verleden is afgeschaft, het bestaat niet meer. Deze vriend met de kaars laat het geloof niet verstoffen, het helpt wanneer je bidt.
De lichten van de kaarsen zullen buigen en zoete kreten tegen de beeltenis van Maria werpen, ‘die troost biedt’ hoorde ik meneer pastoor zeggen vlak voor wij een kop koffie gingen nuttigen op het plein, en ik wil het geloven…’deze dame is zuiver’, voegde hij toe of hij haar persoonlijk gekend had. Maria als eeuwenoude troost. Ik daartegen gaf me in mijn leven kortstondig over aan vrouwen, die geen ei konden bakken, het woord delen niet begrijpen, ‘wat delen? Ik deel alleen met mezelf’!
Vrouwen, er zijn er die jouw specifieke, slechte eigenschappen naar boven halen en naar hun hand zetten, die verklaarden dat zij zouden blijven maar zich lieten genezen door dokters ‘from neck to knee’, en zich laten betasten om de vastgelopen seksualiteit weg te masseren. Een verlangen dat immer opnieuw naar troost streeft.
Maria als enige, echte troost nadat ik het lijden van Christus ter sprake bracht als onverhuld zielsaspect dat doorleefd dient te worden, je loopt niet te koop met het lijden (dat geldt voor menig slachtoffer) noch pleister je het dicht of duw je het in een hoek, dan wel doofpot.
Oh ja die kaars stak mijn vriend aan voor een andere vriend…waarbij maagkanker werd ontdekt.