De woordvoerder van de Belgische bisschoppen, Tommy Scholtes, verklaart nooit iets in het openbaar wat niet eerst met zijn bazen, de Belgische bisschoppen, is afgesproken. Het zijn dus de bisschoppen zelf die verklaren dat ze niet van plan zijn excuses aan te bieden, in naam van het instituut kerk, om wat de geboorte-ouders is aangedaan toen ze in Tamar, Lommel enkele decennia terug hun pasgeboren kinderen onder dwang moesten afstaan. De zusters verhandelden de kinderen, vaak voor grof geld aan welgestelde burgers van dit land. Ook van die burgers moeten dus wellicht geen excuses verwacht worden. Hun ‘geestelijke leiders’, de bisschoppen wijzen hen in deze de weg.
Of het een weg ’ten leven’ is, daar zal elke lezer van de Bijbel zijn twijfels over hebben. In onze Werkgroep Mensenrechten in de Kerk hebben wij aan verschillende bisschoppen dergelijke wangedrag van priesters en nonnen voorgelegd, met bewijsmateriaal, via aangetekende schrijven enz. In de Opvangpunten die de bisschoppen opzetten om seksueel misbruik te erkennen ervaren wij aarzeling en zelfs negatief.
Waarom altijd die wederkerende angst om excuses aan te bieden, om erkenning mogelijk te maken, om verwerking voor wat onverwerkbaar is, toch enige een kans te geven? Is het Evangelie dan toch een verboden boek voor bisschoppen? Wat maakt hen doof genoeg om de jammerklachten van die gekwetste moeders niet te moeten horen? Wie of wat maakt hen te zwak om aan de adoptie-ouders die met het grote geld deze kinderen kochten te gaan vertellen dat ook hen nog een taak van rechtzetting wacht? Het moeizame herwonnen vertrouwen dat sommige bisschoppen opnieuw hadden opgebouwd na het decennialang ontkennen van het dossier Seksueel Misbruik, krijgt nu weer een zware deuk met het “Waarom zouden wij?” van Scholtes. 
De bisschoppen laten door de verklaring van hun woordvoerder uitschijnen dat het over wandaden uit een ver verleden gaat, terwijl het hier gaat over mensen die nog niet eens de pensioengerechtigde leeftijd hebben. Hoe kunnen bisschoppen koploper blijven in het oproepen van mensen dat erkenning van fouten de voorwaardelijke basis is voor elke vorm van vergeving, verzoening en herstel? Moeten zijn niet zelf eerst in staat zijn enige empathie te voelen voor deze zo gekwetste moeders en hun kinderen?
Rik Devillé
Mensenrechten in de Kerk. Tollembeek 30 september 2014