Wat is het gevoel na zes jaar strijd / hulp aan slachtoffers / overleg van Deetman tot kardinaal Eijk, de contactgroep, de laatste politieke hoorzitting (kamerleden met hun iPhone in de weer), het GEVOEL dat over is na de erkenningen die hebben plaatsgevonden. Ik zal het dicht bij mezelf houden, ‘ik ben een vijand‘! Ik word gezien als een tegenstander en daar zetten ze nogal rigoureuze maatregelen voor in. Het is als een biecht die verhouding met de kerk. Je moet nog altijd op het matje om je (erf)zonden te belijden. Net zoals je opgedoft ter communie ging zoals wij dat vroeger moesten doen, ‘onze zonden’, ik heb me vaak afgevraagd wat ze daar nou precies mee bedoelen, onze zonden te reinigen tot doel de purificatie van de ziel. Ik weet niet hoe anderen zich voelen als ik hun zelfvoldane bikken naar de hemel zag opslaan, de hostie (het lichaam van Christus???) zag inslikken en vervolgens wij allemaal aan dit collectieve orgasme van de kerk moesten deelnemen. Hoe braaf we ook uitzagen in onze zondagse pakje met strikje / stropdas uiteindelijk bleven ze je wantrouwen, en blijf ik recalcitrant, een vijand, tenminste in de ogen van veel kerkuilen.
Nu, ben ik niet het meest volgzame type dus de recalcitrantie die ik opgebouwd heb de afgelopen jaren, staat. Ik denk overigens dat ik een voorbeeld ben voor anderen die ook als ‘vijand’ worden beschouwd. Ik heb het alleen over voelbare, onder de huid golven van passief-agressief gedrag wat je merkt als je met de kerk in aanvaring komt. De 2010 uitspraak ‘eerst de slachtoffers‘ in gregoriaanse stijl gezongen 
door Bodar en Deetman, het Bodar Deetman ensemble, heeft niet geleid tot een warmere band met kerkvertegenwoordigers. Men slaat snel deuren dicht of acteert zoals het meldpunt als een voorportaal van de hemel. Eerst netjes kloppen bij het meldpunt en dan kun je verder naar en in de Heer.