In Italië hebben 26 geheime minnaars van priesters in een open brief aan de paus opgeroepen voor het einde van het celibaat, tenminste als “liefdespaus Franciscus hun kan helpen”? Als deze oproep net zo aankomt als de MCU voorbedes vrezen wij het ergste.
Als ik zo’n bericht lees dan vraag ik mij altijd af…26 mannen / vrouwen?? Als het mannen, homo-stellen zijn dan heeft de kerk een dubbel probleem (vanwege discriminatie), als het vrouwen betreft die zwanger raken, dan speelt de erfkwestie…en dan beminde gelovigen gaat het feest niet door.
Franciscus zelf was ooit ‘in love’ met een Argentijnse vrouw die de kerk vervelend vond. Clelia Luro, weduwe / minnares van de Argentijnse ex-bisschop Jerónimo Podestà vocht tot haar dood in november 2013 tegen het celibaat. 1966 ontmoette de toen 39 jarige alleenstaande moeder van zes kinderen de zes jaar oudere bisschop Podestà en werd zijn secretaresse, ze werden verliefd en daarna een paar. De katholieke kerk vond het niet zo’n goed idee. Podesta’s samenwonen werd afgekeurd omdat hij openlijk sympathiseerde met de revolutionaire bevrijdingstheologie. Hij werd gedegradeerd tot titulair bisschop tot hij straatarm zou sterven in 2000 ijlde Franciscus (toen aartsbisschop Bergoglio) met spoed naar het ziekenhuis, hield zijn hand lang vast, gaf hem de laatste sacramenten, en zorgde ervoor dat zijn vrouw bij hem mocht blijven.
De 26 geheime liefdes refereren nu aan deze edelmoedige houding doch Bergoglio verklaarde in het boek ‘Over Hemel en Aarde’ tegen zijn vriend Abraham Skorka, de rabbijn van Buenos Aires: ” op dit moment ben ik voorstander van het behoud van het celibaat met alle voor-en nadelen, die het met zich meebrengt, want er zijn tien eeuwen meer positieve dan negatieve ervaringen.”
Een dubbel leven, gebouwd op hypocrisie, en een houding van: ‘make up your mind’, discipline, Jezus en de apostelen, de concubine kwestie, de kinderen allen eeuwenlang onbekend, onbemind door de God van de liefde, als ook de kwestie ‘hoe om te gaan met de slachtoffers seksueel misbruik / geweld’, lijkt er geen MEA CULPA te komen voor ieder die afwijkt van de oude dogma’s. Blijft over ‘de heilige roeping’, in een wereld die uitpuilt van porno verslaafden, oversekste zucht naar fysieke prestaties, hoopt 
de kerk op een innerlijke roeping, verlangen naar geestelijk leven….een kwestie van tijd? Is de bevrijding voor de lichaamsvreemde, seksloze religie nabij of voorbij?