Update film / docu ‘Fishing for Amber’.
In Rusland zijn we de confrontatie aangegaan om met mensen te praten over mensenrechten, geen onderwerp werd geschuwd, ook pussy-riot niet. Op dat moment wisten wij niet dat de tentoonstelling ‘I had a dream’ geboycot zou worden vanwege blote borsten en andere, persoonlijke gruwelijke beelden over kind/ jeugd trauma’s. Booby-riot kortom.
We hebben met vrouwen gesproken over emancipatie en wat zij denken van man / vrouw verhoudingen. Ik heb zeer veel respect voor vrouwen die zeggen vrij te zijn in een land waar Sovjet terreur decennia lang de maat bepaalde wat goed en wat slecht was. Zij zochten de vrijheid in het zielsgeluk van de liefde. Wie neem je het kwalijk?
De orthodoxe kerk speelt uiteraard een rol tijdens alle omwentelingen, oorlogen, met of zonder goedkeuring leger, het contact met het volk is de Russische orthodoxe kerk nooit verloren en heeft eeuwenlang houvast geboden aan een voornamelijk doodarme boerenbevolking.
We zijn met seculiere Russen door het land gereisd en zelf zij branden een kaarsje op plekken waar de gruwelijkste moorden zijn gepleegd. Zo ook in Pechory, een stadje in Pskov region waar een van de mooiste mannenkloosters van de wereld gebouwd is rond de gruwelen van Tsaar Iwan de Verschrikkelijke die rond 1573 mensen onthoofden. Ook dit klooster hebben wij bezocht en is te zien in de film / docu ‘Fishing for Amber’, de verschrikking die in verband staan met de schilderijen tentoonstelling van Amber.
Er blijft een hardnekkige, eenzijdige berichtgeving over Rusland bestaan. Als de economie er minder groeit bestaat die nog altijd uit 3,4 procent groei. Iets waar wij onmiddellijk voor zouden tekenen met onze bank supermacho’s -geen schuld- mentaliteit. Rusland is koud, maar als je er bent krijg je ontzettend veel warmte van mensen, oprechte vriendschappen die je opnemen in hun gemeenschap. Dit ervaar ik al meer dan tien jaar zolang ik naar Rusland reis. Dat mensen er hun mening niet durven te geven is onjuist, zij zeggen net zoals mensen hier hun mening ronduit, en ook onze mening komt niet altijd in de krant. Mea Culpa, mijn stichting over RKK seksueel misbruik wordt geboycot door sommige media. Hoor je daar iemand over? Men maakt zich hier druk over pussy-riot maar is er enige solidariteit met Mea Culpa? De manipulaties van de pers(vrijheid)? De pers heeft haar relaties met bisdommen en andere religieuze belanghebbenden en die maken uit wat hier de waarheid is. Hoe willen wij dan oordelen over Rusland? In Rusland eert men de geschiedenis als bewijs hoe slecht het met de mens kan aflopen, hier draaien wij elkaar een rad voor de ogen met de verdwijntruc van de hervormingen en ‘alles komt goed’ attitude. Indonesië massamoorden, 10.000 tot 20.000 slachtoffers seksueel misbruik. Waar komen ze vandaan, wie zijn de daders, genoeg om vraagtekens bij geschiedenis en democratisch gepriegel tussen kerk en staat te zetten. In Rusland leeft een andere, niet geheel onbewuste geschiedenis ten grondslag aan de angst 
om te spreken. Ik laat zien aan de hand van schilderijen van Amber dat de ‘verschrikking’ in ieders leven schuilt, onder alle omstandigheden zich kan openbaren en plaatsvinden. ‘Fishing for Amber’ is voor mij een zoektocht naar waarheid en zielsverbondenheid met mijn omgeving, met toen en met nu, met het hier en daar, met Rusland, die ondergetekende ondanks een boycot, nastreeft. (wordt vervolgd).