De bezetting van het Maagdenhuis roept de herinnering op aan de roerige jaren zestig toen boze studenten dit bestuurlijke centrum van de Universiteit van Amsterdam (UvA) aan het Spui bezetten.
Een vriend van mij heeft deze bezetting van dichtbij meegemaakt, daar kon niet iedereen mee thuis komen, de revolutie drong immers langzaam door in het zuiden. Stoer wanneer je ‘het maagdenhuis’ had bezet. Hij was zelf overigens ook nog maagd.
Echter het maagdenhuis dankt zijn naam aan het doel waarvoor het werd
gebouwd: een weeshuis voor meisjes tussen de acht en veertien jaar. Het werd niet gebouwd of gefinancierd door het stadsbestuur, maar door burgers, in bijzonder die van de het Rooms Catholijk gemeenschap van Amsterdam. Het Maagdenhuis bevond zich van 1629 tot 1953 aan het Spui. Daarmee was het een van de eerste, door het stadsbestuur gedoogde, katholieke gebouwen in Amsterdam na de alteratie van 1587, een tijd waarin de katholieken hun kerkdiensten hielden in schuilkerken.
De bewoners van het Maagdenhuis vormden steeds meer een gesloten gemeenschap. Het eten bestond uit bier en brood in de morgen en vlees (oud vlees, waar eerst soep van getrokken was) in de avond. De weesmeisjes kwamen onder de hoede van de Zusters van de Liefde uit Tilburg.