Het begin van Jeroen brouwers ‘Het Hout’ is hilarisch, de franciscaan wordt van binnen uit ontleed, hij wordt eerst binnenste buiten gekeerd, wat hij draagt onder zijn jeukende pij draagt is een raadsel, lange onderbroeken of lompe hemden er wordt een personage neergezet dat onbekend is, anoniem opereert, en verder er niet toe doet zolang de buitenwereld maar in dit personage blijft geloven. Het grote mysterie drie knopen franciscaan, een dekmantel voor onfrisse zaken. Treed in een orde / 
congregatie niet met een handtekening voorzien cryptische ondertekenaars, deze broeders onder elkaar, charitatieve monsters met de meest waanzinnige namen…broeder Thaddeus, broeder Joh Vianney, Otto, Evergislus, broeder Pius Frankenstein, die kon niet ontbreken in het illustere rijtje bruinspoken.
Het doet me denken aan de speech die wij bij het 450 bestaan bisdom Roermond voor de St Christoffel kerk uitspraken:
Epistel van de Ontmaagde paria’s van de kerk!
Declamatie MeaCulpa tijdens protest bijeenkomst Roermond.
Een warme dag, veel licht, een hartstochtelijke zon. Dit licht is speciaal georganiseerd door een onafhankelijke ‘Licht feest’ commissie, die warmpjes de geschiedenis van 450 jaar bisdom Roermond, op zichzelf laat schijnen. Wij zijn hier als vertegenwoordigers van de schaduw. Wij schrijven de geschiedenis mee, zodat u hem niet vergeet en niemand van u nog kan zeggen ‘wir haben es nicht gewusst’! Wij schaduwen het licht, zonder ons geen licht en geen echt onderzoek. We zijn hier om de zwijgcultuur te doorbreken. We zijn geen studie-object. We zijn geen wetenschappelijk experiment voor welke commissie dan ook. Onderzoek de daders! Wie zijn deze daders? Wat is hun DNA, het DNA van hun geloof? Wat zijn zijn sporen, zijn roots, zijn profiel? Door wie of wat werden zij gedreven, beschermd. Waarom kwamen erzoveel op dezelfde plek samen, werkten in dezelfde soort instellingen, hadden het zelfde geloof en wie gelooft ons, zonder feiten nu, zonder bewijs? Wat is ons bewijs? Ons bewijs zijn we zelf, zijn onze verhalen, onze herinneringen. Herinneringen kunnen nergens vastgespijkerd worden… evenmin kunnen ze met realiteitszin worden aangescherpt. Er is maar 
een feit en dat is de onmeetbare pijn die eenzaamheid heet. De eenzaamheid die ieder van ons heeft getroffen. Daarom licht op de overlevers. We zijn niet langer de ontmaagde paria’s van deze kerk. Licht op u, op jullie, licht op jullie ziel!
Er zijn mensen die zich hebben afgemeld omdat ze in het buitenland wonen of dat de confrontatie hun nog altijd te zwaar valt. Zij zijn nietemin bij ons vandaag onder al diegene die wel de moed hebben gevat om hier te zijn…. Ook vergeten wij twee mensen niet die deel uitmaken van onze geschiedenis met de kerk. Jacques Peussens, verkracht door broeder Servatius op internaat St. Maria ter Engelen te Bleijerheide, Jacques pleegde zelfmoord op zijn 29 ste. Jacques Peussens we zullen hem niet vergeten. En Cor Claessen, ook een ‘engelen jongen’ kreeg een eikenhoutenblok van broeder L naar zijn hoofd geslingerd en was daarna niet meer de oude. Na veel therapien in de Pepijnkliniek te Echt pleegde hij ook zelfmoord.