Ik wil graag een narcistisch duitje doen in deze ‘actuele’ discussie over moeder de vrouw. De column van Aaf Brandt Cortius in de Volkskrant geeft de juiste toon, HET GAAT ALLE KANTEN OP  maar komt niet TO THE POINT, en ook Aafje komt niet tot 1 point. Ze schrijft:

Oké. Dus ze vinden het stom dat mannen een boekje over moeders en vrouwen mogen schrijven. Maar tegelijkertijd vinden ze het stom dat de CPNB de vrouw identificeert met de moeder. En niet met de postbode. Typisch Nederlandse discussie om een wereldvreemd argument toe te voegen aan de antropologische ‘moeder de vrouw’, rol.

In 1985 schreef ik het lied Mom and Dead dat verscheen op de geboycotte LP Pop Against Pope

MOM AND D(E)AD

Mom is mad and dad is dead

but mom will never be back in the kitchen again

wow wow oh oh

mom is mad and dad is dead but mom will never be back in the kitchen again

back in the kitchen again

and it’s over….over with the clan

But I

I do love my son

Laten mijn linkse, liberale broeders nu eens eerlijk zijn en niet weglopen voor hun verantwoordelijkheid; hoeveel van deze intellectuelen staan in de keuken? Het zullen er een paar méér zijn dan in 1985 maar ‘moeder de vrouw’, ze krijgt de kinderen en voed ze dan ook voornamelijk alleen op….verreweg een grote meerderheid ‘moeders / vrouwen’, die deze maatschappelijke rol invullen. Vandaar dat ik in mijn tekst schreef: ‘I do love my son’, want ik heb hem mede opgevoed, concreet, praktisch en zijn eerste stapjes zien zetten in de Alexander-Battalaan te Maastricht waar ook de Underground studio gevestigd was, die deze verzet LP produceerde. En niet als vele vaders de benen namen, wegwezen naar een andere ‘moeder de vrouw’.

Moeder is gek / waanzinnig maar gaat niet meer terug naar de keuken en opeens roeren zich alle schrijvers met ‘moeder de vrouw’, in de keuken. En om tot een ‘point’ te komen: ik zie mijn moeder en Oma’s nog zwoegen in de keuken, hoe zouden zij de luxe van een modern gezin ervaren!!??

Mom is mad and dad is dead