(The day before Christmas)
Lekker weg duiken in de kerststal met talrijke dierlijke en menselijke geuren rond de kerstboom waar ooit de vriendschap tussen mens en dier beklonken werd onder engelen gezang en baby gehuil want Jezus is geboren. In Heerlen moeten we ons tevreden stellen zonder ‘dierlijke en verleidelijke geuren’,want echte geuren zijn taboe. Ik beleefde een uitstekende aanloop naar Kerstmis, op 24-12-2022 luisterde ik naar een radio 1 uitzending over bio-diversiteit, het is een trend maar straatgras bloeit nu eenmaal meer in de stad, de klimaat opwarming zorgt voor overleven langs stoepen en dakranden want ook zij willen zuurstof.
Heerlen loopt achter…in de ‘bio-diversiteit’ wedloop en dat komt door het ontberen van parken want Heerlen houdt nu eenmaal van stenen (steenkool) waar men zich qua identiteit blijkbaar graag mee identificeert (dit in tegenstelling tot Maastricht waar parken deel uitmaken van de stad (en het studenten leven) waar in Heerlen steen op steen zich opstapelen om alle gaten te dichten waar nog enig licht te bespeuren valt, rijzen grote cementte hokken, die het vallen van de avond blokkeren in neonlicht geschreeuw van het winkel paradijs.
Iedereen wilt in Heerlen wonen (volgens Maastrichtenaren) want het is er nog betaalbaar, en het pleziert de middenstand maar bio-diversiteit vocabularium is slechts een voetnoot in overheids plannen en haast onmogelijk om je met de maretak onder te dompelen in de strijd tegen ziektes en onheil, offergaven te initiëren voor vruchtbaarheid, geesten als de godin Freya doen er niet meer toe. Ik was blij om weer even mijn oude stadje te kunnen ruiken aan de hand van de pols van Sonja, die een nieuw parfum gekocht had en twee broers van shop Traders, de broers Waterval, John en Giel (DJ. Donlondi op de foto) liep Sonja langs met het grootste kerstcadeau: we mocht haar nieuwe parfum, een bitterzoete mengeling van straatgras en mistletoe opsnuiven. De maretak (mistletoe ) wordt sinds 1 januari 2017 niet meer beschermd in Nederland net zo min als ‘het individu in Maastricht niet bestaat’, de industrie propageert intussen het gezin als standaard doch je krijgt meer kinderen van verschillende ouders bij elkaar dus zijn we terug bij het grote mijnwerkers-gezin van de vijftiger jaren (en dat zonder de pissige dwang van meneer pastoor).
Wintervlinders zijn alleen nog te zien in koplampen van je auto maar niet getreurd ik kan nog altijd even een dag door mijn oude stadje banjeren en vrienden ontmoeten. Bio-diversiteit lijkt niet te bestaan dan wel te floreren in Heerlen en dat komt door het gemis aan parken en bomen, iets waar Maastricht wel oog voor heeft dankzij het bestaan van deze parken, die her en der verspreid liggen en waar de natuur zich kan ontwikkelen. De boom heeft men de oorlog verklaard.
Heerlen dreigt onder te gaan aan zijn eigen geschreeuw, teveel kermissen op een plek die er niet voor bestemd is (net als die malle ijsbaan) daar omheen struint de tattoo cultuur zonder enige herkenning langs je, en in Maastricht draalt het ‘sjiek en sjoen’ publiek collectieve rondjes op het Vrijthof waar überhaupt geen zuurstof te happen valt.
Toen ik thuiskwam zag ik op RTL (Duitsland) hoe kinderen cadeaus van pakweg veertig jaar geleden onder de kerstboom zagen liggen (vaak grote ingepakte dozen). De kinderen van nu begrepen er niks van…wat het voorstelde? Het leverde hilarische TV op waar kinderen verbaasd keken na enige concentratie, en ouders die te hulp schoten hoe de oude bankschroef onderdelen / zaag en potlood met houten plankje om het gewenste figuur te zagen bij elkaar hoorden, de humor van ouders en kinderen zorgden voor een top begin van de kerst. De meeste kinderen prefereerden uiteindelijk de cadeaus van vroeger…het kan verkeren.
Radio 1 had in de ochtend nog een braaf item over Hollandse planten maar toen de sneeuwklokjes, hazelaar winterbloeiers besproken werden…viel de microfoon uit, (ja, we gaan in deze tijd van grensoverschrijdend gedrag niet over voortplanten van mensen uitweiden), dus het katholieke schone klokje uit het zuiden trilde door in het koor tijdens de vespers op zondagmiddag en daarna snel, en blij de kroeg opzochten.
Maar alles komt goed toen op Bekkerveld rond een klein vuurtje gezongen werd door een aantal moeders / vaders en veel kinderen. Antoine speelde verdienstelijk de harp. Het was inmiddels ‘heilige avond’, en mocht even mee zingen. Het ontroerde mij want kerstmis….lonenly with Christmas….maar toch dank aan deze zingende engelen van Bekkerveld.