In een mail van Vrijdag 23 okt 2015 schrijf ik aan mr. Weller mijn juridisch adviseur.

Het antwoord van mevr. Oude Breuil is evident in haar onderzoek ‘te vragen over het bezoek van de paters van Rolduc en monseigneur Gijsen aan Bleijerheide. Dit verhoor ging niet door’. 

Waarom ging dit niet door, daar blijft het meldpunt in het duister waken. Tegen mij werd de indruk gewekt dat dit vragenuurtje over de ins and outs van internaat Bleijerheide wel doorging hoewel mevrouw Oude Bruil blijkbaar op de hoogte was dat het niet de bedoeling was mij daar over te vragen / informeren. Vandaar haar opmerking dat ‘mogelijk door mij wel over gesproken is’.

Nou, ik weet het wel zeker, net zo zeker ik met overste Benedictus te Aken gesproken heb. Nou prima koffie in Hotel L’empereur en een dagje werk voor Oude Breuil maar een wassen neus betreffende het onderzoek naar Gijsen op Bleijerheide. Nu maakt het niet veel uit want een klacht tegen Gijsen is gegrond verklaard. Hetzelfde internaat, kamertje, patronen, én hetzelfde jaar 1961.

Het meldpunt creëert mist en lijkt meer en meer op de handel en wandel RKK in het verleden geopereerd heeft. Een biechtstoel ervaring noem ik het: ‘ze weten genoeg maar houden het voor zichzelf’.

De verschillen met België wat betreft de klachten procedures is in Nederland geraffineerder aangepakt. In België loopt nog een procedure over de doofpotschade; hier in Nederland hoef je daar niet aan te denken want immers de kerk zelf regisseert het hele proces, ook al beweert het dat protestant, onafhankelijke Deetman uit de CDA hoek dit ter hand heeft genomen om vervolgens commissies zaken opnieuw, zonder Deetman rapport, te laten beoordelen. Er is één overeenkomst met de Belgische aanpak en dat is de totale controle over de benoemingen. Meldpunt is een zo’n ‘cultuur’ benoeming. Het staat heel anders tegen levende daders, sterker nog ze doet alles om ze te beschermen. Ze is partij!

Ook de overleden bisschop Gijsen ontziet men door ongevraagd alle mails door te sturen naar de commissies en steunbewijzen te negeren. Liegen over onderzoeken die nooit plaats gevonden zouden hebben (Mevr. Oude-Breuil, rapport Koppen). Het kent een perfect afschuif systeem met gedeelde verantwoordelijkheden, zoals de gefragmenteerde kerk zichzelf al eeuwen heeft georganiseerd, afschuiven en flink mea culpa roepen. Dat was de tactiek vanaf het begin zodat Deetman en andere gelovigen de weg vrij konden maken voor de Nederlandse procedure tot genoegdoening en erkenning. Je ziet ze niet, je hoort ze niet maar als er dadelijk gejubeld moet worden zijn ze er allemaal hoor door te roepen hoeveel ze al hebben uitbetaald (kijk dan ook naar wat ze hebben uitgegeven aan verdediging)

Als er iets gevierd moet worden is het een hecht clubje hoor….nog steeds.

Historisch misbruik nog lang niet volledig in kaart gebracht

Slachtoffers misbruik treden uit de schaduw

Vijftig slachtoffers van seksueel misbruik in de Kerk (België) komen vandaag voor het eerst met naam naar buiten. Ze hopen andere slachtoffers ervan te overtuigen om alsnog een klacht in te dienen.

‘Publiekelijk tonen de bisschoppen zich heel empathisch. Maar in de rechtbank willen ze hun verantwoordelijkheid ontlopen’

Van onze redacteur Yves Delepeleire

Meer dan vijftig slachtoffers van seksueel misbruik komen (bijna allemaal) voor het eerst met hun naam en voornaam naar buiten: alleen al daarom is hun oproep, verderop in ­deze krant, uniek. De vijftig richten zich tot alle slachtoffers van seksueel misbruik in de Kerk die hun verhaal tot nu toe voor zich hebben gehouden, uit schaamte of angst. Ze roepen hen op om er alsnog mee naar buiten te komen door bij de politie een klacht in te dienen tegen de dader of zijn hiërarchische overste, als er sprake zou zijn van schuldig verzuim. Óf ze kunnen naar een opvangpunt van de bisdommen en congregaties stappen.

‘Bij onze werkgroep Mensenrechten in de Kerk zijn bijna 1.000 verhalen van slachtoffers bekend’, zegt priester Rik Devillé, die al sinds de jaren 90 slachtoffers bijstaat. ‘De helft heeft stappen ondernomen, de andere slachtoffers hebben nog niets gedaan. Het historisch seksueel misbruik in de Kerk is dus nog lang niet helemaal in kaart gebracht.’

Maar waarom slachtoffers vragen om alsnog uit de schaduw te treden, als ze misschien al lang een lijn onder dat pijnlijke verleden hebben getrokken? Wie erkenning wilde, had die toch al kunnen vragen?

‘Onderschat niet hoe groot de schaamte bij veel slachtoffers nog altijd is’, zegt Devillé. ‘Op de laatste dag dat slachtoffers bij het Centrum voor Arbitrage een dossier konden indienen, hebben tientallen dat nog gedaan. Het was voor hen zo moeilijk om die stap te zetten dat ze tot het laatste moment hebben getwijfeld.’

Doofpotschade

‘Met deze oproep willen ze andere slachtoffers het gevoel geven dat ook zij niet langer in hun miserie moeten blijven vastzitten.’ Want tot die groep is de oproep gericht, verduidelijkt Devillé: zij die nog altijd worstelen met wat hen is aangedaan.

Soms is de minste aanleiding genoeg om hun trauma opnieuw te beleven, zoals de aankondiging van een begrafenis van een priester. ‘Telkens als er een gelijkaardig dossier in de media komt, zoals onlangs dat vonnis in een Gentse verkrachtingszaak, contacteren verborgen slachtoffers ons om hun hart te luchten, maar vervolgens veranderen ze niets ten gronde aan hun situatie. Ze vallen van de ene in de andere therapie, vinden geen werk… Ook hun omgeving ziet ervan af. Die weet vaak niet eens wat er aan de hand is.’

De oproep komt er – niet toevallig – enkele dagen voor de Gentse rechter een arrest in beroep moet vellen in de groepsvordering van slachtoffers van seksueel misbruik tegen het Vaticaan en de Belgische Kerk. 36 slachtoffers, verenigd door de advocaten Walter Van Steenbrugge en Christine Mussche, willen dat zij aansprakelijk worden gesteld voor de ‘doofpotschade’. In eerste aanleg kregen de slachtoffers ongelijk.

Pijnlijke rechtszaak

De meeste slachtoffers die de rechtszaak voeren, wilden dat alleen doen als ze anoniem konden blijven. Zij laten zich op het proces door één slachtoffer vertegenwoordigen. De oproep in deze krant gaat dus uit van andere slachtoffers van misbruik. Maar de manier waarop de bisschoppen zich in de rechtbank laten verdedigen, vinden ook zij pijnlijk.

‘In hun publieke verklaringen en rechtstreeks tegenover slachtoffers tonen de bisschoppen zich heel empathisch. Zij zijn daarin positief gegroeid’, zegt Devillé. ‘Maar in de rechtbank halen ze alle argumenten uit de kast om hun verantwoordelijkheid te ontlopen. Als ik hun advocaten moet geloven, oefenen de bisschoppen geen enkele macht uit over hun priesters. Dat is niet waar.’

Dat morele en juridische verantwoordelijkheid daarom nog niet aan elkaar gelijk zijn, erkent De­villé. ‘Maar ik vraag me af of de bisschoppen wel op de hoogte zijn van het betoog van hun advocaten, want dit doet slachtoffers dubbel pijn.’ Het arrest valt normaal op 25 februari.

(bron de Standaard) Het Belgische rapport ‘Van taboe naar beleid’ van de Interdiocesane Commissie voor de Bescherming van Kinderen en jongeren, dat de bisschoppen vandaag voorstellen, hebben de voorbije vier jaar al meer dan 1.000 slachtoffers van misbruik door geestelijken op een of andere manier hulp en erkenning gezocht. 628 slachtoffers stapten naar het onafhankelijke Centrum voor Arbitrage, dat in de nasleep van de parlementaire commissie seksueel misbruik werd opgericht. 418 slachtoffers stapten naar een van de elf opvangpunten van de Kerk (één per bisdom en één voor de congregaties). In totaal keerde de Kerk al 3,9 miljoen euro aan schadevergoedingen uit.

‘Dat er verhalen zijn die nog niet naar boven zijn gekomen, dat zal zeker

waar zijn’, zegt Bonny. ‘De samenleving is een hooimijt vol met niet en half verwerkte verhalen. Maar als slachtoffers zich niet kenbaar willen maken, moeten we dat ook respecteren. Ze kunnen daarvoor verschillende redenen hebben. Misschien hebben ze het misbruik een plek gegeven of misschien willen ze hun familie er liever niet bij betrekken. Bij veel slachtoffers ligt op die oude wonden een korst, zij willen liever niet dat die opengehaald wordt.’

Volgens Bonny komen er nog altijd druppelsgewijs verhalen bij de bisdommen binnen. ‘Maar veel zijn het er niet meer’, zegt de bisschop van Antwerpen. ‘Het voorbije jaar heb ikzelf ook nog mensen ontmoet. Zij komen vertellen dat ze slachtoffer zijn geweest, maar voegen er meteen aan toe: “daar stopt het mee. Ik wil het u gewoon eens zeggen.’

In Gent loopt op dit moment in beroep een rechtszaak van slachtoffers tegen wat ze de ‘doofpotschade’ van de Kerk noemen. Zij storen zich aan de twee gezichten van de bisschoppen: heel empathisch in persoonlijke contacten, maar snoeihard in de rechtbank.  De Nederlandse variant: snoeihard in de compensatie uitspraken / hoorzittingen allemaal door de kerk gestuurde ‘deskundigen’, causale verbanden worden weggelaten, notulen ingekort, documenten worden weggesaneerd of archieven vernietigd, dan wel achtergehouden of kloppen niet. Lange, ziekmakende procedures. Deetman rapport in de onderste la. Een geënsceneerde framing waar de Nederlandse Christen, ontwijk politici / journalisten in participeren (that’s the word). Alles met een heel natte vinger…..