De diversiteit van het leed

Roel Verschueren, Wenen 11 december 2011

Sinds ik me begin 2010 actief met het onderwerp van seksueel misbruik binnen de RK-kerk bezighoud, dus vele jaren later dan de meeste gekende slachtofferorganisaties in België en Nederland, valt me op hoe met de regelmaat van de klok stemmen opgaan om deze organisaties te laten samenwerken, omdat ze zo ‘samen sterker’ zouden staan tegenover het monoliet van de kerk. Hoewel ik dat standpunt kan begrijpen, heb ik een andere visie op de rol die slachtofferorganisaties moeten spelen en boeit me vooral de diversiteit die aan hun bestaansredenen ten grondslag ligt.

Leuvens kerkjurist en politicus Rik Torfs probeerde in zijn jongste column in De Standaard te verklaren van waar de uitgestelde emotie komt van slachtoffers op beslissingen binnen justitie en hij vindt drie redenen:

– de pijn van de slachtoffers waarop de kerk volstrekt ontoereikend reageert

– de afrekening met ons katholieke verleden

– de uitgestelde emotie, niet altijd verbonden met seksueel misbruik, van kinderen over wat de macht van de kerk hun ouders en grootouders heeft aangedaan.

Ik heb in een rechtstreekse reactie geprobeerd om nog een vierde aspect in de analyse te brengen: dat van het oppositie voeren. Wie in de oppositie zit, in deze context dus slachtoffers van seksueel misbruik die tegen de supermacht van de kerk moeten optornen, gebruikt een andere taal, andere tactieken en andere argumenten dan de machthebbers. Dat is in de politiek zo, dat is binnen de slachtofferorganisaties niet anders, en dat is hun goed recht, het is zelfs hun verdomde plicht.

Moeten Mea Culpa en Klokk nauwer samenwerken, zodat de herkenbare fulminerende reacties en schrijfsels van Bert Smeets de eerder gestroomlijnde en overwegend gestructureerde stijl van Klokk zou aanvullen of beïnvloeden? Moet de Werkgroep Mensenrechten in de kerk haar stijl veranderen door zich aan te sluiten bij andere organisaties, waardoor ze hun reactionaire instelling gecompenseerd zouden zien door een meer anticipatieve? Moet Lieve Halsberghe ophouden Belgische daders na te jagen die destijds door hun oversten naar het buitenland werden gestuurd en daar opnieuw hun gang konden gaan, omdat zij zelf geen slachtoffer is? Moet Stichting Mannenhulp zich meer in het openlijke debat mengen en daardoor minder tijd over hebben om effectief slachtoffers daadwerkelijk te helpen? Moet Jan Hertogen in België ophouden zijn ellenlange emails te versturen naar Jan en Alleman omdat hij eerder heil ziet in een oplossing in samenwerking met de kerk en dat anderen tegen de borst stoot? Moet Crispina zich vanaf nu verontwaardigd voelen omdat de vaak hectische, doch gevatte bijdragen op de blog niet in lijn liggen met hoe andere organisaties denken met informatie te moeten omgaan?

Ik heb het eerder al geschreven: slachtoffers vormen geen homogene groep. Het zijn allemaal individuen die hetzelfde nefaste misbruik hebben meegemaakt door één en hetzelfde instituut, dat met een eigen perverse moraal haar eigen fouten decennialang heeft toegedekt. Maar het zijn ook individuen die elk op hun eigen manier met hun verleden omgaan en dat pallet is enorm: boos, verbolgen, verontwaardigd, machteloos, arrogant, onverschrokken, diplomatisch, fulminerend, gedocumenteerd, wild om zich heen slaand, subtiel, grof, meedogenloos, rancuneus, gevat, analytisch, reactionair…

Oppositie voeren betekent vanuit een minderheidspositie weerwerk leveren tegen iets wat als te dominant en eigengereid wordt ervaren. Het is mijn absolute overtuiging dat oppositie voeren ook best vanuit een bepaalde diversiteit van standpunten gebeurt. Omdat dit het debat verrijkt, accenten legt, een meer genuanceerde en geargumenteerde discussie op gang brengt en, misschien nog het belangrijkste: omdat het weerspiegelt hoe de heterogene groep die men ‘slachtoffers’ noemt is samengesteld.

De kunst is te zoeken naar de paar raakvlakken tussen de verschillende organisaties, en die te benutten als een wederzijdse versterking. Dat gebeurt vandaag al op het vlak van meningsuiting via de verschillende blogs, via bijdragen in interviews met de pers, via opiniestukken die de aandacht in de algemene media levendig houdt. En via de contacten van elk van de organisaties met die instanties die ze zelf belangrijk vinden, hetzij de kerk en de bischoppen, de commissies (parlementaire of niet), justitie, pers of zelfhulpgroepen. 

De vraag is dus niet of slachtofferorganisaties meer moeten samenwerken, maar hoe slachtofferorganisaties kunnen vermijden dat ze mekaar tegenwerken. Echte samenwerking moet plaatsvinden op het niveau van slachtoffers van dezelfde congregatie, hetzelfde bisdom, dezelfde school of dezelfde dader die zich bij verschillende organisaties gemeld hebben. Bundeling van deze krachten heeft dan echt zin. Dat daaraan nog gewerkt kan worden zal iedereen erkennen.

De hel kennen we allemaal, daar kruipen we met zijn allen langzaam uit. Het is de zon die we mekaar moeten gunnen, en vooral zoeken naar mogelijke synergie zonder onze eigen identiteit en strategie te verloochenen.

persmededeling

Het semper per idem-principe: Kom eens naar mijn kamer en we lossen het op! 

De commentaar van de advocaat van de Belgische bisschoppen Quirynen over het feit dat een 20 tal Nederlandse slachtoffers van seksueel misbruik een financiële vergoeding krijgen voor het geleden misbruik bij de Nederlandse Salesianen doet heel wat Belgische slachtoffers de wenkbrauwen fronsen. Volgens Quirynen zouden de Belgische bisschoppen en oversten in alle stilte diezelfde weg bewandelen.

Als Werkgroep Mensenrechten in de Kerk moeten wij bekennen dat van enige schadevergoeding van de ongeveer 500 mensen die met hun dossier in contact getreden zijn met onze werkgroep, er niet een bij is waarin zo’n bemiddeling met een bisschop of overste de laatste jaren tot enig resultaat heeft geleid. Ofwel weten we het niet. Ofwel bestaat het gewoon niet. Ofwel heeft Quirynen het nog over een tiental oude dossiers uit de eerste periode van de commissie Halsberghe van voor 2005.

Als Werkgroep Mensenrechten in de Kerk kunnen wij bevestigen dat in geen enkel dossier van seksueel misbruik in de Kerk recentelijk enige bisschop of overste, noch een van hun advocaten, stappen heeft gezet naar slachtoffers van misbruik dat resulteerde in een financiële vergoeding. Hier en daar is er wel een enkele bisschop of overste, die een luisterend oor heeft voor een slachtoffer maar daarmee houdt het voor wat België betreft ook op.

Wij vermoeden dat Quirynen, als advocaat van de Belgische bisschoppen, probeert de slachtoffers zoveel mogelijk af te raden de gerechtelijke wegen te volgen zoals daar zijn de slachtoffers die zich hebben aangesloten bij de groepsvordering van het advocatenkantoor Vansteenbrugge of via het onderzoeksteam van de Federale Politie te Brussel en het Brussels parket. Zo hopen ze ook slachtoffers zoveel als mogelijk af te raden hun hoop te stellen op de opvolgingscommissie van de parlementaire commissie, gekend als de ‘arbitragecommissie’.  Zo zijn de slachtoffers opnieuw overgeleverd aan wat vroeger altijd al heeft bestaan: “Kom eens naar mijn kamer en we lossen het onder ons in alle stilte op”.  Van enige openbare en systematische aanpak van de Belgische bisschoppen en oversten hebben de slachtoffers, wiens aanklachten en coördinaten wel degelijk bekend zijn bij de bisschoppen en oversten, nog niets gehoord.

Rik Devillé

Hetgeen ik eigenlijk niet zo goed begrijp is waarom ook MEA CULPA niet gevraagd wordt om mee te betogen daar deze stiching naar mijn inzicht ook STRIJDBAAR op de barricaden staat inzake sexueel misbruik en onoirbaar en verwijtbaar gedrag inzake misbruik binnen de RKK.

Dat zou een goede zaak zijn, daar MEACULPA door de tijd ook een betrouwbare en betrokken aangever is gebleken inzake misstanden in het algemeen belang van slachtoffers ten lande en specifiek betreffende de kostschool Blijerheide, in het bijzonder, rigoureus aan de kaak te stellen!

Het verbaast mij dan ook dat ik op KLOKK helemaal niets gelezen heb dat MEACULPA een KORT GEDING heeft aangespannen op 6 december 2011 bij de Rechtbank Maaastricht om ook MISHANDELING naast het sexuele misbruik op de agenda te krijgen voor betrokkenen (slachtoffers) die daarmee te maken hebben gehad en hun leven daardoor ook goed de mist is ingegaan.

De uitspraak van dit KORT GEDING valt op dezelfde dag als de bijeenkomst voor slachtoffers in Utrecht teneinde het resultaat van de eindrapportage van de CIE Deetman te bespreken!

Dit beklemtoon ik in die mate, daar slachtoffers van MISHANDELING, die niet sexueel misbruikt zijn, geen poot hebben om op te staan daar mishandeling niet meegenomen wordt, nog gezien door zowel de Cie Lindenbergh, Deetman  en het Meldpunt.

Een GOTSPE !!

Een wanvertoning van jewelste en de kop in het zand steken bovendien!

De gevolgen van mishandeling zijn net zo desastreus te noemen in het latere leven en in dezelfde mate beschadigend als het sexuele ondervonden misbruik op kostscholen want het waren vuile, zieke en gestoorde mishandelingen die ook bezien kunnen worden in het licht van Sadomasochisme (SM), met of zonder sexueel (gedwongen) verkeer en dus niet zo subtiel als de corrigerende tik van Deetman, die zulks veronderstelde en dat de reden was deze categorie niet mee te nemen!

Een regelrechte schande deze slachtoffers buiten te sluiten van deze regeling en van onderzoek.

Typisch dat de Commissie Samson dit wel meeneemt in haar onderzoek en zeer terecht, er wordt dus duidelijk met 2 maten gemeten in deze, laten we voor het gemak het onafhankelijk onderzoek van de RKK stellen het onderzoek met de Regering als opdrachtgever.

Dit gegeven zou iedereen rechtstreeks en zonder omwegen in de BEK moeten kunnen kijken om te zien dat het buiten alle proporties en arrogantie is van de RKK dit niet mee te nemen en ook niet in de compensatieregeling.

Het meest HYPOCRIETE van dit alles is nog wel dat zowel de Cie Lindenbergh, als de Cie Deetman er zeer goed van op de hoogte is en was maar er desalniettemin spoorslags aan voorbij gegaan wordt, daar het niet in hun MANDAAT van het onderzoek, met de RKK, besloten lag.

En bij het Meldpunt en/of het oude Hulp en Recht, werd ik IJZIG -koud en empathieloos afgeserveerd, dit werd zonder omwegen en tact,  RECHT IN MIJN SMOEL gezegd dat ze er kennis van hebben genomen maar het jammer maar helaas niet meegenomen wordt, anders dan dat ondervonden MISHANDELING door religieuzen wel aan de betroffen Congregaties wordt door gegeven (zonder ook maar een consequentie) en het in de STATISTIEKEN verwerkt zal worden.

Vieze doortrapte Huichelaars en Hypocrieten ten voeten uit , zeer lafhartig bovendien!!!

Bovendien heb ik meerdere malen dit gespreksonderwerp bij ALLE COMMISSIES onder de aandacht gebracht met wetenschappelijke onderzoeken inzake de gevolgen van ook mishandeling in het latere leven maar ze hebben allemaal het een en het zelfde standpunt:

WE WETEN ERVAN, WE KENNEN DE IMPACT ERVAN MAAR HELAAS KUNNEN WE ER NIETS MEE VOOR DIEGENEN DIE HET ONDERVONDEN HEBBEN, DUS………………………….WORDT ER SNOEIHARD DE ANDERE KANT OPGEKEKEN EN WORDEN SLACHTOFFERS VAN ZIEKE MISHANDELING (DAT OOK EEN MISDRIJF IS IN HET WETBOEK VAN STRAFRECHT EN ZEKER TEN OPZICHTE VAN KINDEREN DOOR VOLWASSENEN) IN DE VRIESKOU GEZET EN KOUD AFGESERVEERD, ZONDER ENIG RECHT MAAR MET EEN VERKLOOT LEVEN WAARVOOR NIEMAND AANSPRAKELIJK GESTELD WENST TE WORDEN!!

Auteur: L. Vermeulen

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=9e5cqe_JE0QInsert video URL or ID here[/youtube]

21 slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken binnen de Rooms-Katholieke Kerk weten hoeveel schadevergoeding ze krijgen.

Ze hebben overeenstemming bereikt met de congregatie van salesianen over de hoogte van de vergoeding. Dat heeft Frans Schaars van de stuurgroep die bemiddelde tussen de congregatie en de Jongens van Don Rua (JvDR) vrijdag laten weten. De 21 maken deel uit van die slachtoffergroep.

De slachtoffers, tussen de 45 en 75 jaar, krijgen een schadevergoeding die per persoon verschilt, met een maximum van 100.000 euro. Dat is volgens de zogenoemde richtlijnen van de commissie-Lindenbergh.

De kerk trekt een lijn, overeenkomstig de Lindenbergh categorieën, dus veel te onderhandelen viel er niet. Veel gedoe, agenda’s op tafel, en mediation stress, doch het zet meteen alle andere onderhandelingen in een psychologische gijzeling. Het dwingt andere slachtoffergroepen het onrechtmatig oordeel van gepensioneerde rechters, verzameld bij de Bac, te accepteren. Het makkelijke lokkertje Lindenbergh om niet naar de rechtstaat te stappen, werkt. Het kost immers geld in de rechtstaat, lange procedures en de verjaring zoals wij onlangs ervoeren bij de civiele procedure zoals schrijver van dit blog heeft aangespannen tegen een van de martelaren van Franciscus, is opeens weer springlevend. Hocus pocus als een duveltje in een doosje moet die de ene keer de klagers teasen, en de andere keer mag die vrolijk even rondspringen. Als het maar niet onder ede gebeurt.

Geld is er niet bij die ärme brüder Franciscus, God ziet toe met zijn eigen engelen, de leugens zullen misschien wel eens niet zo lang standhouden in de rechtzaal als je er eenmaal zit, dus het gevaar voor hogere claims, dreigt. 

Grotesk zijn de weggehoonde argumenten over het fysieke geweld, en psychologische terreur, zijn die nu wel of niet betrokken bij de claims? Nog schrijnender is de scheiding tussen kerk en staat die de kerk laat wegkomen met een misdaad tegen de menselijkheid. De staat heeft met haar katholieke raad van de kinderbescherming veel te laks daders laten wegkomen, en is zo zelf schuldig aan misdaden.

In 1954 schreef Canisius, de algemeen overste van de fraters van Tilburg, in een nieuwsbrief: “Mannen wees toch voorzichtig in de omgang met kinderen en maak jezelf niet voor een heel leven ongelukkig. Houd je handen thuis.” In de aanhef staat dat de brief moest worden voorgelezen door de leidinggevenden van de internaten. Daarna moest hij achter slot en grendel worden opgeborgen.

De kerk trekt een lijn! Eensgezind wil men dit probleem aanpakken, de slachtoffer organisaties demotiveren, en ontregelen door ze naar de afzonderlijke instellingen te sturen of zich te melden bij het meldpunt. Ook Brenninkmeijer van het SM meldpunt had ons vandaag uitgenodigd, maar we hebben verzocht om de onderhandelingen een uur later te beginnen en een uur langer te laten duren. We komen uit verschillende delen van het land om een uurtje met de commssie te praten (van 9-10 u). Het was voor Brenninkmeijer teveel om een briefje terug te schrijven, zij bepalen de wet, de tijd, normen en waarden tellen voor de anderen, zij hebben eigen regels; (heer Deetman!!!) laat ze wat meer empathie tonen.

Zij trekken een lijn. De kerk heeft tot in de puntjes, onderwijl Deetman bezig was zijn onderzoek te doen, met alle instellingen overlegt. Deze lijn hield in, een financiële  limiet, geen openbare bekentenissen, en Mea Culpa isoleren.

Het zou goed zijn, om een koepel organisatie te hebben die met iedereen overlegt, niet alleen wie het woordvoerderschap mag voeren, wie wel en wie niet bij de club hoort. Er is geen transparantie, noch  solidariteit, en het maakt het wantrouwen dat een tweede natuur is geworden van menig slachtoffer alleen maar groter. Informatie over hoe de onderhandelingen verlopen zou een werkelijke inspiratie zijn, en het bevorderen van elkaars positie. Nu overlegt men meer met Deetman, en Deetman lacht zich een breuk om die kleine Klabbers die de grote meneer wilt uithangen.

Wij weten het: Mea Culpa moest geisoleerd worden, de organisatie die vanaf het begin bij Deetman eerste presentatie aanwezig waren, en geen genoegen namen met halve, onrechtmatige onderzoeken. We begrijpen nu waarom wij niet pasten in het gekonkel van alle partijen die met pappen en nathouden het grote geld van de kerk volgden als ratten op een vuilnisberg. Natuurlijk de kerk zal de broodjes betalen, en wat benzine, uiteindelijk om onderhandelingen op hun manier af te ronden. Hoe de kerk de hele misbruik affaire aan het afhandelen is krijg ik een heel vieze smaak van in mijn mond. Ze weten dat bij MCU nooit iemand de mond heeft en zal houden tegen deze onrechtvaardige voorstellen. Als je met het hele spel niet meedoet vang je niks, krijg je geen begeleiding, en zijn alle mooie woorden pakpapier voor de kerst. De bisschoppen wijden in Utrecht met drie anonieme slachtoffers (zo hebben ze ons het liefst) een nieuwe bisschop in, een hypocriete show van barmhartigheid. Het transparantie licht door Deetman aangestoken kan wat mij betreft met een dikke olifant snuit worden uitgeblazen, de zo geprezen zorgvuldigheid door de kippenmondjes van de bisschoppen zijn vals, en alleen zorgvuldig voor hun lekkend dak, niets mag uitlekken, en doorlekken! Eigenlijk kan Deetman met zijn eindconclusie inpakken, het staat vast dat de kerk haar positie bepaald heeft…zij trekken zich uiteindelijk niets aan van de eindconclusie.

Van urinoloog tot eurinoloog, gezijk om geld, en nu zijn de twee sporen zichtbaar waar de trein met het mankement aan het onderstel over iedereen die niet meedoet, heenraast. Zo blijven er ook nog wat euro’s over voor het repareren van het lekkend dak.