Isolation

bert
zwijgcultuur

Een rijs door de zwijgcultuur. 

Sinds ik mijn manuscript volbracht heb, ik deed er ruim tien jaar over, ben ik me gaan oriënteren over promotie, mogelijkheden om mijn boek ‘in de markt te zetten’. Niet mijn favoriete bezigheid maar wat wil je als schrijver / muzikant nou zonder publiciteit. Deze weg gaat in Limburg via vriendjes, langs netwerk-roedels die alles proberen om je uit de schijnwerpers te halen….het roedel licht met zijn specifieke geur bolletje ,  want wees nou eerlijk, ik ben toch een bekende, (nee, geen BN’er maar wel een LN’er. Iedereen kent me maar niemand erkend de inhoudelijke samenwerking die ik aangegaan ben, door de jaren heen op het vlak van muziek, documentaires, mea culpa stichting, verzet tegen woningafbraak, en het afschuiven via de anti-kraak, zo wordt je dan toch ingemetseld in het steentijdperk van the Flintstones, die iedere avond Dino, een huisdier-dinosaurus, met veel tam tam  op straat wordt gezet. Nu gebeurt het stilletjes want ‘silence is golden’.

Ik ben begonnen in de Dominicanen boekhandel, zowel in Maastricht als in Heerlen, daar kreeg ik aanvankelijk quasi medewerking van een koele Ton Harmsen, een e-mail adres en tel nr. waar niet op gereageerd werd. Ton is van het vriendelijk, meebewegend manager type, komt altijd heel dicht bij je staan om je diep in de ogen te kijken, sinds Plasterk een rijke aanvulling op de communicatie. Net als Franciscanen sloten zij met veel plezier kinderen op, alsmede excommuniceerden, een heel oude katholieke gewoonte. Er is dan ook geen verschil tussen Dominicanen als Franciscanen.

Bisdom Roermond wilde overleg, een keer per jaar, maar na corona was het geestelijk geheugen (ook de misbruik kinderen) alles gewist en weer als vroeger. Femke Habets, dochter van de oprichter van de Nor, sprak ik aan om bij de presentatie van mijn boek ‘Krakende Stilte’, het gebruikelijke interview te doen. Ze moest ‘nadenken’, iets wat in de zeventiger jaren ook gebeurde maar altijd in progressieve zin dus geen boycot, maar solidariteit. Nou dochter is uit ander hout gesneden want ook zij liet niks meer van zich horen of is nog steeds aan het nadenken?

Het zijn net Sovjet burgers, volgen trouw de regels van de partij en de staat, dragen hun steentje bij aan een oude katholieke traditie van meelopers en huichelaars, handjes gevouwen en vragen voor penitentie.

Music (p)industry

bert

Las een aardig artikel over Alanis Morissette. Zij vindt het jammer dat er in de jaren negentig geen sprake was van “sisterhood” onder vrouwelijke artiesten. Volgens de inmiddels vijftigjarige zangeres werd de artiestenwereld enorm gedomineerd door mannen, vertelt ze aan W Magazine.

Vaak stond Morissette als enige vrouw op een festival vol mannelijke bands. Van de vrouwen die er wél waren, kon ze destijds geen steun verwachten. Ook was er weinig ruimte voor diversiteit.

(reactie Bert) Laten we dan hebben over de ‘diversiteit’ in onze muziek-industrie, die is toch wel heel erg opgerekt in nog meer hokken, (ik ben voor diversiteit) echter in de muziek is dat niet terug te horen ’there is just one beat for you all ofwel: ‘four on the floor, een nietszeggende beat, die je keel dichtknijpt, gedrenkt in dikke synth-sound lagen, die alles overstemmen en je volledig uitvlakken…het ene nummer is nog niet afgelopen of boem, boem ramt diezelfde beat het hele weekend door, dan weer iets sneller dan weer iets langzamer, vult deze amusementen koning der een eenheidsworsten ons hersendode brein, goedkoop vlees zonder smaak ‘is dancing on the floor’.

Niemand durft nog iets aparts, eigenzinnig z’n gang te gaan. De mensen die het in de industrie voor het zeggen hebben zijn over het algemeen nogal burgerlijk, en zonder smaak. Mag ik van deze plek Ron Jans complimenteren met zijn mooie missie, om de bal in het publiek te schoppen met veel onbekende bands, het is het ook de beurt aan een andere generatie, ik ben er nog (uitzonderingen moeten er zijn).

(quote Alanis Morissette): “De boodschap was heel erg: je kiest je paadje en daar blijf je op”, herinnert Morissette zich. “En als je van je paadje af gaat, dan help je je carrière eigenhandig om zeep. Wat een onzin.”

Morissette erkent dat de industrie inmiddels een stuk verbeterd is. Volgens de zangeres heeft iedereen nu “de ruimte om veelzijdig te zijn”???

(Bert:) Nou, nee Alanis zelfs als je al een beetje afwijkt, wordt je terzijde geschoven. Het gaat ook niet meer om de song maar om de sound, een absolute verarming in het platte aanbod waar ‘dance’ de klok slaat maar niemand kan dansen door plaats gebrek, of je springt wat op en neer in een sfeerloos gebouw met veel crazy effects rond, boven en onder je geprojecteerd, en ondanks de ‘afschaffing van het zuilenbestel’, is er voor ieder wat wils, én te koop, anders heeft de muziek (p)industrie geen houvast….en dat vind ik nou leuk…you don’t know where I am, where we are going too…

De Canadese zangeres hoopt een steunpilaar voor jonge artiesten te kunnen zijn. Zelf had Morissette geen “mentor” toen ze jonger was. “Dus nu, als een jonge artiest mijn telefoonnummer heeft, zorg ik ervoor dat ik gelijk reageer”, zegt ze. “Ik wil er zijn voor de mensen die me nodig hebben.

(Bert) Okay, ik ben dan geen jonge artiest meer, en ook geen vrouw, mag ik man zijn? In de sisterhood industry?