Las een aardig artikel over Alanis Morissette. Zij vindt het jammer dat er in de jaren negentig geen sprake was van “sisterhood” onder vrouwelijke artiesten. Volgens de inmiddels vijftigjarige zangeres werd de artiestenwereld enorm gedomineerd door mannen, vertelt ze aan W Magazine.
Vaak stond Morissette als enige vrouw op een festival vol mannelijke bands. Van de vrouwen die er wél waren, kon ze destijds geen steun verwachten. Ook was er weinig ruimte voor diversiteit.
(reactie Bert) Laten we dan hebben over de ‘diversiteit’ in onze muziek-industrie, die is toch wel heel erg opgerekt in nog meer hokken, (ik ben voor diversiteit) echter in de muziek is dat niet terug te horen ’there is just one beat for you all ofwel: ‘four on the floor, een nietszeggende beat, die je keel dichtknijpt, gedrenkt in dikke synth-sound lagen, die alles overstemmen en je volledig uitvlakken…het ene nummer is nog niet afgelopen of boem, boem ramt diezelfde beat het hele weekend door, dan weer iets sneller dan weer iets langzamer, vult deze amusementen koning der een eenheidsworsten ons hersendode brein, goedkoop vlees zonder smaak ‘is dancing on the floor’.
Niemand durft nog iets aparts, eigenzinnig z’n gang te gaan. De mensen die het in de industrie voor het zeggen hebben zijn over het algemeen nogal burgerlijk, en zonder smaak. Mag ik van deze plek Ron Jans complimenteren met zijn mooie missie, om de bal in het publiek te schoppen met veel onbekende bands, het is het ook de beurt aan een andere generatie, ik ben er nog (uitzonderingen moeten er zijn).
(quote Alanis Morissette): “De boodschap was heel erg: je kiest je paadje en daar blijf je op”, herinnert Morissette zich. “En als je van je paadje af gaat, dan help je je carrière eigenhandig om zeep. Wat een onzin.”
Morissette erkent dat de industrie inmiddels een stuk verbeterd is. Volgens de zangeres heeft iedereen nu “de ruimte om veelzijdig te zijn”???
(Bert:) Nou, nee Alanis zelfs als je al een beetje afwijkt, wordt je terzijde geschoven. Het gaat ook niet meer om de song maar om de sound, een absolute verarming in het platte aanbod waar ‘dance’ de klok slaat maar niemand kan dansen door plaats gebrek, of je springt wat op en neer in een sfeerloos gebouw met veel crazy effects rond, boven en onder je geprojecteerd, en ondanks de ‘afschaffing van het zuilenbestel’, is er voor ieder wat wils, én te koop, anders heeft de muziek (p)industrie geen houvast….en dat vind ik nou leuk…you don’t know where I am, where we are going too…
De Canadese zangeres hoopt een steunpilaar voor jonge artiesten te kunnen zijn. Zelf had Morissette geen “mentor” toen ze jonger was. “Dus nu, als een jonge artiest mijn telefoonnummer heeft, zorg ik ervoor dat ik gelijk reageer”, zegt ze. “Ik wil er zijn voor de mensen die me nodig hebben.
(Bert) Okay, ik ben dan geen jonge artiest meer, en ook geen vrouw, mag ik man zijn? In de sisterhood industry?
