(bron de Standaard) Het Belgische rapport ‘Van taboe naar beleid’ van de Interdiocesane Commissie voor de Bescherming van Kinderen en jongeren, dat de bisschoppen vandaag voorstellen, hebben de voorbije vier jaar al meer dan 1.000 slachtoffers van misbruik door geestelijken op een of andere manier hulp en erkenning gezocht. 628 slachtoffers stapten naar het onafhankelijke Centrum voor Arbitrage, dat in de nasleep van de parlementaire commissie seksueel misbruik werd opgericht. 418 slachtoffers stapten naar een van de elf opvangpunten van de Kerk (één per bisdom en één voor de congregaties). In totaal keerde de Kerk al 3,9 miljoen euro aan schadevergoedingen uit.
‘Dat er verhalen zijn die nog niet naar boven zijn gekomen, dat zal zeker
waar zijn’, zegt Bonny. ‘De samenleving is een hooimijt vol met niet en half verwerkte verhalen. Maar als slachtoffers zich niet kenbaar willen maken, moeten we dat ook respecteren. Ze kunnen daarvoor verschillende redenen hebben. Misschien hebben ze het misbruik een plek gegeven of misschien willen ze hun familie er liever niet bij betrekken. Bij veel slachtoffers ligt op die oude wonden een korst, zij willen liever niet dat die opengehaald wordt.’
Volgens Bonny komen er nog altijd druppelsgewijs verhalen bij de bisdommen binnen. ‘Maar veel zijn het er niet meer’, zegt de bisschop van Antwerpen. ‘Het voorbije jaar heb ikzelf ook nog mensen ontmoet. Zij komen vertellen dat ze slachtoffer zijn geweest, maar voegen er meteen aan toe: “daar stopt het mee. Ik wil het u gewoon eens zeggen.’
In Gent loopt op dit moment in beroep een rechtszaak van slachtoffers 
tegen wat ze de ‘doofpotschade’ van de Kerk noemen. Zij storen zich aan de twee gezichten van de bisschoppen: heel empathisch in persoonlijke contacten, maar snoeihard in de rechtbank. De Nederlandse variant: snoeihard in de compensatie uitspraken / hoorzittingen allemaal door de kerk gestuurde ‘deskundigen’, causale verbanden worden weggelaten, notulen ingekort, documenten worden weggesaneerd of archieven vernietigd, dan wel achtergehouden of kloppen niet. Lange, ziekmakende procedures. Deetman rapport in de onderste la. Een geënsceneerde framing waar de Nederlandse Christen, ontwijk politici / journalisten in participeren (that’s the word). Alles met een heel natte vinger…..