‘TIS HIER EEN GEVANGENIS’
Uitspraak Alicia in de documentaire van Maasja Ooms, werd het tijd dat ik mijn eigen trauma’s onder de loep neem omdat steeds meer de herinneringen opspelen van de verloren jaren op internaat, helaas het duurt even voor alles eruit komt deskundigen maar…..ben in therapie tegenwoordig!
De afgelopen acht jaar (MCU bestaat 8 jaar!!!) was er geen tijd voor introspectie of andere afleidingen / beschouwingen omdat ik mezelf het een en ander oplegde, namelijk beschikbaar te zijn voor MCU / lotgenoten en onze strijd. Ik zie dit als een (vrijwillige) taak maar wat zich herhaalde in deze strijd met ‘de kerk’ was het buiten sluiten, het isoleren hetgeen gebeurde op internaat…daar begon het.
’Tis hier een gevangenis’, zegt Alicia boos en gooit alle ellende zonder schroom van zich af. Wij mochten geen gevoel hebben, klagen. Hoe vaak heb ik op internaat willen schreeuwen dat ik naar huis wilde maar niet kon en mocht. Vier dikke franciscaanse muren hielden ons tegen, isoleerden ons. 1 keer per maand een weekend naar huis of we kleine criminelen waren, sindsdien voel ik mij nergens meer thuis. Er schoten mij bij deze IDFA docu enkele herinneringen te binnen zoals de grote opwinding rond een incident, waarover weet ik niet meer precies, ik moest in ieder geval onmiddellijk van internaat. Ik had iets uitgevreten, wat, hoe en waarom ben ik vergeten / kwijt. Broeder Servatius was het kookpunt genaderd, gebeurde regelmatig dat ie kookte, geprikkeld en omslachtig bleef hij roepen dat ik van internaat (Boys school) weg moest. Ik dacht, ‘kan niet beter, laten we dit direct doen / uitvoeren en stuur me maar weg’.
Mijn moeder moest erbij gehaald worden en Servatius en haar zaten een paar dagen later binnen te overleggen, hij te tieren en te dreigen met wegsturen en zij te smeken dat ik op internaat moest blijven. Broeder Servatius ging door het lint en ik stond buiten op het schoolplein in afwachting van het verlossende antwoord dezer clash. Ergens binnen werd over mijn naaste toekomst beslist door deze Franciscaanse bruine pij gek. Ik stond buiten en bleef naar de deur kijken in de hoop dat mijn moeder zou verschijnen, alles volgens militaire code dat de broeders legitimeerden in hun geweld-repressie toen plotseling de deur bij de sacristie openvloog en mijn moeder stoïcijns recht op mij af liep. Ik stond als aan de grond genageld vlak voor mij stopte ze, ze groette me niet, kreeg geen kus, nog een hand en sprak mijn moeder slechts een zinnetje: ‘als je voortaan niet beter luistert ben ik je moeder niet meer’, en weg was ze.
Dit trof me diep in mijn hart, het breken van de wil moest op deze manier, met deze akelige man, die zijn handen niet van kinderen kon houden, gevoerd worden. ‘Voortaan heb ik oorlog met deze pedo religieuzen’, ging het door mij heen. Ze proberen je niet alleen fysiek maar bovenal mentaal, te breken. En zoals altijd volgt de stilte in een oorverdovend zwijgen van je eigen stem.
‘Ze sturen haar vast en zeker naar een weeshuis’, zegt Isabel tegen haar man Tom op een eiland waar juist een baby aangespoeld is, een ‘mooi’ dilemma in ‘the Light between Oceans’, een film aan zee, bij een vuurtoren en twee geliefden, die geen eigen kinderen kunnen krijgen. Een prachtige film die andere herinneringen opriep, deze film geeft de leegte weer van het niet hebben van een thuis, een afstandelijke moeder alle warmte ontbeert, willen ze dit kind met liefde opvoeden, en ik breek zonder zee, zonder moeder, zonder verlangen..en zonder Servatius.
Er is teveel gebeurd de afgelopen acht jaar, het graf van mijn vader is verdwenen, weggehaald omdat ook voor de overledenen nog een prijs betaald moet worden voor zijn rustplaats op aarde / hiernamaals.
Blijf nog even in therapie.