Zaterdag vond ik een warm onthaal in de OLV kathedraal te Antwerpen. Ik trad op, niet de eerste maal overigens voor het WMK, in Nederland scheiden ze niet alleen kerk en staat maar ook kerk en kritiek. Sommige vinden dat ik aandacht genoeg krijg, en of ik nou liedjes over Bleijerheide, over mijn jeugd of over de dood van mijn vader heb geschreven, het past niet in de keurige tuin van formats en andere typisch Hollandse Keukenhof schikkingen. Ik ben in België in het Ter Zake journaal geweest. De journalisten die me bezochten zagen nogal wat gitaren staan toen ze binnenkwamen, ‘oh ben je muzikant’, vroeg men. ‘Uiteraard’, antwoordde ik, ‘singer-songwriter’ , om maar meteen duidelijk te maken dat ik (al veertig jaar) liedjes schrijf.
‘Heb je ook liedjes over het internaat geschreven’, was de volgende vraag. ‘Ja’! ‘Wil je het life spelen’? ‘Geen probleem, kan dat’? Je gelooft het niet maar ’s avonds werd ‘Boys School’ uitgezonden in het journaal. België, Antwerpen afgelopen Zaterdag liep ik na het optreden in de kathedraal naar mijn fout geparkeerde auto. Vlakbij lag een grote mode-zaak, het Paleis, daar speelde in de etalage een band, the Holy Horses. Ik naar binnen, de band keek me al spelend aan met mijn ukelele die zichtbaar uit mijn tas stak, en na twee nummers riep de zanger van de band me naar voren. ‘Kom, meespelen’!
Ik heb niet alleen meegespeeld maar kreeg na twee minuten de microfoon, en zong brakend en stotend Elvis nummers mee; België, je hoeft niet iedereen te kennen, en afhankelijk te zijn van het leger pop-deskundigen die dagelijks radio en Tv vergiftigen met hun scientology rock and roll.
Wat vermijd men nog meer aan emoties? Stemmen moeten net als op internaat Bleijerheide gedimd worden. Warmte ontbreekt in Nederland, geen kerk die een kunstwerk wil onthullen binnen haar poorten. Wij hebben meegewerkt aan een kunstwerk van Pierre Habets, de weg naar verzoening, maar als de noodzaak ontbreekt verdwijnt het in de ijskast. En als je iets te lang in de ijskast laat staan gaat de kou er niet zomaar vanaf. Dus ik pleit voor emotie, verhitting, daadkracht. Het respect en de medewerking van bisschop Bonny van Antwerpen was ontwapenend. Hij vertoefde de hele dag tussen ons, at met ons, luisterde naar veel mensen waarvan sommigen zijn opgenomen, psychiatrisch geworden en in echtscheiding liggen. Geen vrolijke vooruitgang maar er is steun, warme steun en geen afstandelijke vriendelijkheid zoals Nederland kenmerkt: ‘er is geen zwijgcultuur, we wisten het gewoon niet’ aldus broeder van Dam in de Tweede kamer die echt teveel ontzag toont voor de kerk. Simonis uitspraak werd keihard herhaald, om gek van te worden wanneer iedereen rustig blijft onder dit soort ontkenningen, sinds drie jaar is bij deze man in ieder geval niets verandert.
De regeringspartijen VVD en PvdA willen de weg vrijmaken voor no cure, no pay in de advocatuur. Dat is nu verboden, maar de partijen willen het verbod uit de wet zodat er kan worden geëxperimenteerd.
Is er dan toch nog hoop voor onze strijd want wie beweerde dat er geen zwijgcultuur is, laten we hen als eerste spreken….NIET PREKEN MAAR SPREKEN! (DE MARS TEGEN DE DOOFPOT BLEIJERHEIDE).
Of de weg naar verzoening of….no cure no pay experiment!