Auteur: bert

Nog twee nachttjes slapen, dan ligt katholiek Nederland aan protestantse voeten. Deetman’s half wetenschappelijk en half juridisch klaagstuk over criminele  zaken die de geloofsleer van Christelijk Nederland decennia lang onder het tapijt kon duwen, verschijnen met een groot onafhankelijk, transparant polderlicht. Het zal u in vuur en vlam zetten! Er zal dus wel weer een nieuwe commissie benoemd worden die de bevindingen van deze commissie voortzet, er kunnen altijd nog wat baantjes vergeven worden aan vrienden uit de eigen kring.

Het bisdom Roermond heeft al een brief klaarliggen die direct na de eindconclusies van Deetman rondgestuurd wordt:

Hoog-, zeer-, wel-, eerwaarde heren,

Hierbij laten wij u weten dat wij u komende vrijdagmiddag via de post een brief van de Nederlandse bisschoppen toesturen, met het verzoek om deze nog komend weekeinde (17 en 18 december) voor te lezen tijdens de vieringen of op andere wijze te publiceren in uw parochie.De brief van de bisschoppen is een reactie op het eindrapport van de commissie Deetman dat vrijdagochtend wordt bekendgemaakt. Het is voor ons dus helaas niet mogelijk u die brief eerder te doen laten toekomen.

Wel kunt u er nu dus met betrekking tot de voorbereidingen op de liturgie van komend weekeinde rekening mee houden.
Vriendelijke groet,

Dienst Pers en Communicatie
Bisdom Roermond

Persmededeling 

De eigen reputatie gaat voor op het belang van de slachtoffers van seksueel misbruik

Waarom advocaat Quirynen slachtoffers van seksueel misbruik aanraadt gerechtelijke procedures te laten vallen als ze willen gebruik maken van een minnelijke schikking van de bisschoppen is ons een raadsel. Of hebben de bisschoppen en oversten dan toch schrik van het gerecht? Was het daarom dat Operatie Kelk absoluut afgevoerd moest worden?

Waarom raadt advocaat Quirynen slachtoffers af om in de Class-Action van het advocatenkantoor Vansteenbrugge te stappen? Dat kantoor heeft aan de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk steeds verzekerd dat er ten alle tijde en in elke stand van het burgerlijk rechtsgeding een minnelijke schikking getroffen kan worden, zoals trouwens in elk proces.

Het enige wat deze slachtoffers wensen te bekomen, is genoegdoening,hetzij door erkenning van de zware feiten en gevolgen, hetzij door een schadevergoeding of door beide.

Van zodra genoegdoening bekomen wordt, wordt de burgerlijke procedure wat betreft de schadevergoeding onmiddellijk stopgezet. Dit heeft met deontologie niets te maken, er kan eenvoudigweg een schrijven gericht worden naar de raadsman van het slachtoffer.

Het is buitengewoon significant dat de Kerk, bij monde van haar raadsman, degenen die zich in rechte voorzien zou willen sanctioneren door niet te (willen) onderhandelen. Eens te meer blijkt niet het leed van de slachtoffers de echte drijfveer van de bisschoppen, maar wel het eigenbelang en reputatie.

Voor de werkgroep mensenrechten in de Kerk

Linda Opdebeeck, voorzitter

God, opeens wil men samenwerken? Komt het door de aanstormende jingle geluiden van de kerstman, de behoefte aan de lieve vrede? Het doet me een beetje denken aan een ander feest waar men zo maar van ‘mood’ kan veranderen. Carnaval, het hele jaar zien ze je niet staan, praten niet met je, en met de carnaval hangt iedereen om je nek. Vreemd, samenwerken terwijl men nog geen week geleden op 6 December de civiele procedure die ondergetekende heeft aangespannen, nergens vermeld stond in de koepel. Mea Culpa heeft niet bestaan het afgelopen jaar, ja we mochten de deuren opentrappen, maar daarna moesten andere hopmannen en hooglustigen het lotgenoten genootschap vertegenwoordigen. Er waren immers schijnbare, onoverbrugbare tegenstellingen en men kon niet lachen om de zwarte lijn daar wij ons richten op de daders. We voerden de kritiek op aan Deetman, verfoeiden de trukendoos van de verjaring, de criminele sporen van de katholieke kerk werden gescheiden van de staat, gewist. 1000 daders, en maar een handje vol dat zich melde.

Mea Culpa’s aanwezigheid in London  bij het Benedictus bezoek; present op alle lotgenoten dagen van mensen rechten in de kerk, België; zij San, Rik komen speechen bij het dode internaat te Bleijerheide onze Mars tegen de doofpot; de Snap, Amerika contacten door Europa, we melden ons bij het internationaal Gerechtshof in Den Haag wegens misdaden tegen de menselijkheid. Waar waren jullie? Magdalena manifestaties die wij wilde opzetten, het moest allemaal voorzichtig want Deetman schoof steeds meer op naar de slachtoffers???  Onze argumenten vond men te extreem, radicaal, en toch hoe dichter men nu bij de Deetman conclusie komt hoe meer men geneigd is alsnog van standpunt te veranderen of enigszins aan te passen. Was de witte lijn dan toch niet een beetje te wit? Te clean?

Men verweet mij dat ik niet alle slachtoffers vertegenwoordigde door zo fel te keer te gaan tegen Deetman en zijn kerkonderzoek. Ik heb nooit gepretendeerd voor iedereen te spreken, dat is in deze kwestie, die maar voor de helft door de kerk doelbewust wordt onderzocht, ook onmogelijk. De diversiteit van het leed, zoals Roel Verschueren het noemt, prima stuk overigens, is niet te koepelen, het haalt de dynamiek eruit en dat moet je niet willen. Wij staan een pittige, vredelievende lijn voor daar ook ‘slachtoffer organisaties’ worden geïnfiltreerd, genegeerd en gemanipuleerd.

………………………………….

Wij kenden mollen, hackers, mensen die met ons meeliepen, de boel vertraagden en opeens niet meer kwamen opdagen. We werden vereerd met bezoektjes, flessen wijn op tafel gezet, we waren interessant. Uitgenodigd door de bisschop om te zien wat voor vlees hij in de kuip had. Onze eisen legden we neer bij Lindenbergh, stuurden meerdere mensen, groepen naar Deetman, en geleidelijk daalde een algemeen stilzwijgen over ons neer, had men toch niet zo’n behoefte aan samenwerking? Is carnaval voorbij, de samenwerking op straat? We kregen te horen dat de tijd voor diplomatie was aangebroken; de witte en zwarte lijn die Mea Culpa uitdroeg was definitief omgeslagen naar wit, geen vieze, anti clerici foto’s op het blog. Foei! Naakt werd ook verworpen.

Er stond in de Volkskrant begin 2010 een voorpagina stuk over de door ons gewenste megaclaim. Deze woorden werden mij in de mond gelegd, terwijl ik geen seconde in dat interview over geld heb gesproken maar wel over een oproep tot een boycot van het Deetman onderzoek. Opeens ben ik een geldwolf. Ik moet me dus verdedigen tegen iets wat ik helemaal niet beweerd heb. Vervolgens beginnen weer anderen te roepen dat ik alleen met civiele / strafzaken bezig ben. We houden contact met honderden mensen, vergaderden met pers erbij, staan iedereen te woord, schrijven dag in dag uit artikelen op het mea culpa media-blog, en ik maak de ene na de andere misstap wanneer het om advocaten gaat. Jullie mogen allemaal jullie mening vormen, prima geachte samenwerkers maar……ik heb geen klacht ingediend bij  Hulp en recht, meldpunt SM RKK, noch Deetman mijn verhaal opgestuurd, nooit zal ik meer bij de dader te biecht gaan of de dader organisatie pleasen in haar hypocriete ontkenning van misdadige gebeurtenissen. Er zijn mensen die weten wat het is om achter de Berlijnse muur te wonen, de muur die ze om internaten bouwden was even misdadig want het betrof puur kinderen die van de een op de andere dag, als ratten in een val, vastzaten.

Ik heb openlijk het vertrouwen opgezegd bij Deetman vanwege het geweld, de psychische terreur dat niet onderzocht wordt, en niemand die me steunde. Hoe af te rekenen met het katholieke verleden?

Jullie roepen maar!

De diversiteit van het leed

Roel Verschueren, Wenen 11 december 2011

Sinds ik me begin 2010 actief met het onderwerp van seksueel misbruik binnen de RK-kerk bezighoud, dus vele jaren later dan de meeste gekende slachtofferorganisaties in België en Nederland, valt me op hoe met de regelmaat van de klok stemmen opgaan om deze organisaties te laten samenwerken, omdat ze zo ‘samen sterker’ zouden staan tegenover het monoliet van de kerk. Hoewel ik dat standpunt kan begrijpen, heb ik een andere visie op de rol die slachtofferorganisaties moeten spelen en boeit me vooral de diversiteit die aan hun bestaansredenen ten grondslag ligt.

Leuvens kerkjurist en politicus Rik Torfs probeerde in zijn jongste column in De Standaard te verklaren van waar de uitgestelde emotie komt van slachtoffers op beslissingen binnen justitie en hij vindt drie redenen:

– de pijn van de slachtoffers waarop de kerk volstrekt ontoereikend reageert

– de afrekening met ons katholieke verleden

– de uitgestelde emotie, niet altijd verbonden met seksueel misbruik, van kinderen over wat de macht van de kerk hun ouders en grootouders heeft aangedaan.

Ik heb in een rechtstreekse reactie geprobeerd om nog een vierde aspect in de analyse te brengen: dat van het oppositie voeren. Wie in de oppositie zit, in deze context dus slachtoffers van seksueel misbruik die tegen de supermacht van de kerk moeten optornen, gebruikt een andere taal, andere tactieken en andere argumenten dan de machthebbers. Dat is in de politiek zo, dat is binnen de slachtofferorganisaties niet anders, en dat is hun goed recht, het is zelfs hun verdomde plicht.

Moeten Mea Culpa en Klokk nauwer samenwerken, zodat de herkenbare fulminerende reacties en schrijfsels van Bert Smeets de eerder gestroomlijnde en overwegend gestructureerde stijl van Klokk zou aanvullen of beïnvloeden? Moet de Werkgroep Mensenrechten in de kerk haar stijl veranderen door zich aan te sluiten bij andere organisaties, waardoor ze hun reactionaire instelling gecompenseerd zouden zien door een meer anticipatieve? Moet Lieve Halsberghe ophouden Belgische daders na te jagen die destijds door hun oversten naar het buitenland werden gestuurd en daar opnieuw hun gang konden gaan, omdat zij zelf geen slachtoffer is? Moet Stichting Mannenhulp zich meer in het openlijke debat mengen en daardoor minder tijd over hebben om effectief slachtoffers daadwerkelijk te helpen? Moet Jan Hertogen in België ophouden zijn ellenlange emails te versturen naar Jan en Alleman omdat hij eerder heil ziet in een oplossing in samenwerking met de kerk en dat anderen tegen de borst stoot? Moet Crispina zich vanaf nu verontwaardigd voelen omdat de vaak hectische, doch gevatte bijdragen op de blog niet in lijn liggen met hoe andere organisaties denken met informatie te moeten omgaan?

Ik heb het eerder al geschreven: slachtoffers vormen geen homogene groep. Het zijn allemaal individuen die hetzelfde nefaste misbruik hebben meegemaakt door één en hetzelfde instituut, dat met een eigen perverse moraal haar eigen fouten decennialang heeft toegedekt. Maar het zijn ook individuen die elk op hun eigen manier met hun verleden omgaan en dat pallet is enorm: boos, verbolgen, verontwaardigd, machteloos, arrogant, onverschrokken, diplomatisch, fulminerend, gedocumenteerd, wild om zich heen slaand, subtiel, grof, meedogenloos, rancuneus, gevat, analytisch, reactionair…

Oppositie voeren betekent vanuit een minderheidspositie weerwerk leveren tegen iets wat als te dominant en eigengereid wordt ervaren. Het is mijn absolute overtuiging dat oppositie voeren ook best vanuit een bepaalde diversiteit van standpunten gebeurt. Omdat dit het debat verrijkt, accenten legt, een meer genuanceerde en geargumenteerde discussie op gang brengt en, misschien nog het belangrijkste: omdat het weerspiegelt hoe de heterogene groep die men ‘slachtoffers’ noemt is samengesteld.

De kunst is te zoeken naar de paar raakvlakken tussen de verschillende organisaties, en die te benutten als een wederzijdse versterking. Dat gebeurt vandaag al op het vlak van meningsuiting via de verschillende blogs, via bijdragen in interviews met de pers, via opiniestukken die de aandacht in de algemene media levendig houdt. En via de contacten van elk van de organisaties met die instanties die ze zelf belangrijk vinden, hetzij de kerk en de bischoppen, de commissies (parlementaire of niet), justitie, pers of zelfhulpgroepen. 

De vraag is dus niet of slachtofferorganisaties meer moeten samenwerken, maar hoe slachtofferorganisaties kunnen vermijden dat ze mekaar tegenwerken. Echte samenwerking moet plaatsvinden op het niveau van slachtoffers van dezelfde congregatie, hetzelfde bisdom, dezelfde school of dezelfde dader die zich bij verschillende organisaties gemeld hebben. Bundeling van deze krachten heeft dan echt zin. Dat daaraan nog gewerkt kan worden zal iedereen erkennen.

De hel kennen we allemaal, daar kruipen we met zijn allen langzaam uit. Het is de zon die we mekaar moeten gunnen, en vooral zoeken naar mogelijke synergie zonder onze eigen identiteit en strategie te verloochenen.

persmededeling

Het semper per idem-principe: Kom eens naar mijn kamer en we lossen het op! 

De commentaar van de advocaat van de Belgische bisschoppen Quirynen over het feit dat een 20 tal Nederlandse slachtoffers van seksueel misbruik een financiële vergoeding krijgen voor het geleden misbruik bij de Nederlandse Salesianen doet heel wat Belgische slachtoffers de wenkbrauwen fronsen. Volgens Quirynen zouden de Belgische bisschoppen en oversten in alle stilte diezelfde weg bewandelen.

Als Werkgroep Mensenrechten in de Kerk moeten wij bekennen dat van enige schadevergoeding van de ongeveer 500 mensen die met hun dossier in contact getreden zijn met onze werkgroep, er niet een bij is waarin zo’n bemiddeling met een bisschop of overste de laatste jaren tot enig resultaat heeft geleid. Ofwel weten we het niet. Ofwel bestaat het gewoon niet. Ofwel heeft Quirynen het nog over een tiental oude dossiers uit de eerste periode van de commissie Halsberghe van voor 2005.

Als Werkgroep Mensenrechten in de Kerk kunnen wij bevestigen dat in geen enkel dossier van seksueel misbruik in de Kerk recentelijk enige bisschop of overste, noch een van hun advocaten, stappen heeft gezet naar slachtoffers van misbruik dat resulteerde in een financiële vergoeding. Hier en daar is er wel een enkele bisschop of overste, die een luisterend oor heeft voor een slachtoffer maar daarmee houdt het voor wat België betreft ook op.

Wij vermoeden dat Quirynen, als advocaat van de Belgische bisschoppen, probeert de slachtoffers zoveel mogelijk af te raden de gerechtelijke wegen te volgen zoals daar zijn de slachtoffers die zich hebben aangesloten bij de groepsvordering van het advocatenkantoor Vansteenbrugge of via het onderzoeksteam van de Federale Politie te Brussel en het Brussels parket. Zo hopen ze ook slachtoffers zoveel als mogelijk af te raden hun hoop te stellen op de opvolgingscommissie van de parlementaire commissie, gekend als de ‘arbitragecommissie’.  Zo zijn de slachtoffers opnieuw overgeleverd aan wat vroeger altijd al heeft bestaan: “Kom eens naar mijn kamer en we lossen het onder ons in alle stilte op”.  Van enige openbare en systematische aanpak van de Belgische bisschoppen en oversten hebben de slachtoffers, wiens aanklachten en coördinaten wel degelijk bekend zijn bij de bisschoppen en oversten, nog niets gehoord.

Rik Devillé