Hoe waren vroeger de kerstdagen, de spaarzame momenten van Christelijke vrede verzameld rond een opgetuigde dennenboom, gekleurd pakpapier en zoete snuisterijen op tafel…hoe vierden we kerstmis? Deze vraag en nog andere herinneringen probeerde ik vanochtend te beantwoorden maar kreeg geen beeld, geen speciale anecdote of andere mijmeringen kwamen in me op. ‘Verdwenen herinneringen’, worden het genoemd, resultaat van een alles opeisende moeder, die er zelf niet was of ik was ergens anders; het is maar van welke hoek / perspectief je het bekijkt. Geen concreet beeld, alles heb ik zelf gecreëerd in mijn fantasie in het clipje ‘Christmas Is On’, geschreven voor mijn zus Marie-Therese. Er was wel familie aanwezig bij de opname zoals Ome Casper, een broer van mijn vader, tante Mia, neef Leon, Anja zijn vrouw, en nichtje Jolijn, die vrolijk meespeelt en zingt in clip. Zo was het vroeger dus niet. Het waren heus wel mooie dagen of in Nieuwenhagen, Waubach thuis, of in Wittem op de boerderij van mijn Opa en Oma. In Wittem precies tegen over het klooster Redemptoristen want van deze paters herinner ik me niet veel behalve het zeer godsdienstige halve, hele tonen gezang van mijn dove Opa, knielend naast me en de opgehoogde sneeuw, die eerst weggeduwd moest worden achter het grote raam-luik waarmee we kerstmorgen gewekt werden. Het deed pijn aan de ogen, eerst een donkere slaapzaal en dan het felle zonlicht weerkaatsend de witte paradijselijke deken van sneeuw om ons heen. Alles zag licht, het licht zag zichzelf en het licht zag mij…met gesloten ogen.