Voorwoord
In de zaak Nicky Verstappen worden nog steeds enkele scenario’s niet onderzocht, doelbewust of…een poging het eigen falen te maskeren?
Ieder scenario ontvouwt zichzelf ook mijn ‘heimwee scenario’ kan het toeval niet ontwijken je moet alleen al die stukken op een andere manier aan, in of uit elkaar schuiven. Een puzzel met een zorgvuldig vooraf geprojecteerd beeld zorgt voor verwarring en misleid. Toch zijn er tal van verbanden, losse eindjes, ze zijn allemaal rijkelijk aanwezig in deze moordzaak maar je moet de puzzelstukjes wel haarfijn in elkaar blijven plakken. Wat sommige deskundige analytici er ook van vinden laat me koud want zij hebben met hun professionele mogelijkheden, hun technisch apparaat, geen enkel acceptabel scenario kunnen overleggen, noch bewijs dat er blijkbaar steeds minder aanwezig lijkt (behalve nogmaals het recente DNA spoor) boven water kunnen halen. Ze hebben teveel scenario’s te lang gekleineerd of weggehoond. Het forensisch rapport dat zegt dat Nicky minimaal 8 tot maximaal 24 uur de volgende ochtend geleefd moet hebben. Waar heeft Nicky dan verbleven, overnacht? In een huis in de buurt van de hei? Ik ken deze streek en ik kom er vandaan; er valt met geen mogelijkheid op deze hei acht uur een jongetje te verbergen. Een nog belangrijkere vraag is: hoe kwam die terug na uren van vermissing nadat talloze mensen zijn naam scandeerden in en over de hei?
Volgens het NFI rapport was Nicky de volgende ochtend (maximaal 24 uur) pas overleden. Hoogstwaarschijnlijk al niet meer levend, heeft dit iemand in zijn eentje kunnen klaren, verbergen, kunnen organiseren? Til maar eens een jongetje op van 11 en loop 100 meter, 200 meter en leg hem ongezien neer op de plek waar die gevonden is zonder dat iemand dat in de gaten heeft. Liepen er geen mensen rond? Er zijn meerdere dader(s), dit is kortom teamwerk. Het enige wat dan overblijft is dat hij niet van het kamp is weggeweest en juist verborgen op de Heikop zelf.
Intussen is er één ‘dader’, gebrandmerkt (Jos B.) en weer is het Peter de Vries die alle aandacht naar zich toetrekt en zijn bekende: ‘als’ mistgordijn creëert want wat doet het er toe, hoe zijn telefoon met berichtjes vol stroomde de ochtend dat er een match, gevonden en de ‘what if’ scenario’s de huiskamers binnen rollen. Het blijft evengoed volkomen irrelevant, ook als je BN voor je naam hebt staan. Punt blijft dat het NOOIT één persoon is geweest, die dit allemaal heeft kunnen ensceneren. Natuurlijk helpt DNA VERWANTSCHAP onderzoek om de dader(s) te kunnen vinden, maar ook dan kun je niet achterover leunen. Helemaal bizar is hoe het OM de media uitschakelt door ze embedded mee te laten kijken in de nasleep van deze moordzaak. In werkelijkheid gebeurde niets en lieten de Limburgse media zich foppen. De katholieke volgzaamheid doet nog altijd zinvol werk en als God het niet ziet dan wil het OM wel de plaats innemen van Onze lieve Heer.
Het zijn altijd dezelfde partijen die aan het woord komen, die het voor het zeggen hebben (en verder niks te vertellen hebben). De lacunes, de intellectuele roof op visies waar het ‘what if Peter R’ scenario nog steeds schreeuwend de boventoon voert zijn we sinds de dood van Nicky geen streep verder gekomen. OM vind dit goed want dan gijzelt in dit geval de media zichzelf. Nieuw is wel dat het OM de media heeft gegijzeld. De zuidelijke media altijd bereid om de autoriteiten te volgen en te gehoorzamen waardoor de controle gedomineerd en gecontroleerd blijft door de bazen van het OM. Ook een artikel 12 procedure betreffende het Franciscaanse internaat Bleijerheide maakt in het zuiden geen kans.
De moord op Nicky Verstappen
Niets viel er te bewijzen, niets liep zoals een moordzaak behoorde te verlopen, zorgvuldig en gestructureerd. Sporen vertrapt, een trage forensische aanpak, kortom niets viel op zijn plaats. Vele vooringenomen standpunten, aannames en andere, eventuele tips werd niet op ingegaan dus daar waar het is gestopt, ga ik verder. Bewijzen zijn er niet waarom zou ik ze dan hebben als het OM scenario’s blokkeert. Men wilt in deze zaak alleen publiceren als er bewijzen zijn maar die zijn nogmaals vernietigd of in een kluwen van raadselachtige ontkenningen terecht gekomen of nog erger in de smalle blikvelden van ‘als Peter het maar snel oplost’, gebazel. Het spoor ‘de katholieke kerk’ wordt niet eens onderzocht, ze wordt terzijde geschoven. Vreemd want er waren Rolduc seminaristen op de Heikop. Een poging om de zaak Nicky Verstappen te begrijpen en open te breken want dit onderonsje tussen media en OM is lachwekkend en doorzichtig. Toch, hebben wij Mea Culpa, reacties en informatie gekregen, die de moeite waard bleken om te onderzoeken, geheel onafhankelijk. Deels hou ik enkele namen fictief, andere maak ik openbaar daar dit de namen zijn zoals ze in sommige publicaties en kringen al worden genoemd. Ik doel op: (wederom) de ‘kerk’ en het homo milieu rond de Heikop. Nogmaals er is vooralsnog geen bewijs (buiten het nu gevonden DNA maar hoe en waarom het op de kleding van Nicky is terecht gekomen, kan er bewust op zijn aangebracht.
TERUG NAAR ‘DE HEIMWEE MOORD’, SCENARIO
Na enkele gesprekken met mijn bron (Pas C.), heeft mijn bron noch ontkend, echter bevestigde dat zijn eerdere uitspraak ‘dat de kok van Rolduc en het verblijf van Jacobs (Samson in mijn eerste, oorspronkelijke verhaal) wel aanwezig was op het kamp, niet ingetrokken: “Nee, kan ik mij niet herinneren dat ik dit zo tegen jouw gezegd heb. Hij, Jacobs moest wel vaker weg naar de winkel, en kwam dan terug”!?
Deze bron (Pas C.) is 13 uur verhoord, zijn DNA onderzocht maar heeft niets te maken met de moord, toch weet hij méér. Jacobs had een alibi (wie oh wie) en was voor het OM lange tijd hoofdverdachte. Het OM speelt hier een dubbel spel want zij weten wie dit alibi is maar geven dit niet vrij.
Ook de naam van Paul A., wiens naam tot mijn verbazing bekend is bij OM Maastricht, bevestigen dat er sterke geruchten waren in het homo-milieu / kroeg waar Paul A. vaker kwam, dat hij iets te maken zou hebben met de moord op Nicky. Paul A. pleegde zelfmoord waarna de geruchten alleen maar toenamen in en buiten het homo-milieu.
Niemand bezit de waarheid, ook ik niet, en ben uitgegaan van een mogelijk scenario dat de weg volgt van deze heimwee moord, volle maan, de zwoele nacht, de aanwezige Rolduc pedofielen, het kamp ze beschuldigen elkaar en wijzen iedere verantwoordelijkheid af. Een heldere analyse wordt vermeden, alles en iedereen mijdt angstvallig de aanwezigheid van het priesterstudenten-Rolduc scenario. Ook Peter de Vries stuurde mij een mail uit Afrika, en kon helaas niet direct reageren. Toen hij eenmaal vernam dat het verhaal uit mijn koker kwam, kreeg ik botweg geen antwoord meer om een eventuele ontmoeting te regelen. Peter wil zelf scoren en meestal te snel, heeft het te druk met talk-shows, en wanneer hij de hilarische onvolkomenheden in klungelige politie series mag analyseren, kan hij de waarheid naar eigen dunk ronselen, zijn naam opwaarderen, echter in deze zaak is zijn tunnel visie zeer storend. Bij mijn zoektocht en gesprekken heb ik mensen (boeren in de directe omgeving) gevraagd of ze gesprekken hadden gevoerd met politie of Peter als R. …u raadt het al….niemand had hun ooit benadert.
Gebaseerd op een waar gebeurd verhaal
Bert Smeets
Tekeningen Raph de Haas (die oorspronkelijk los staan van de Heimwee Moord).
Scenario: DE HEIMWEE MOORD
Op een Augustus ochtend tussen vijf en zes uur, springt Nicky op. Een vreselijk paniek maakt zich van hem meester. Zonder na te denken loopt hij naar buiten, blootsvoets en met ontbloot bovenlijf. Het is warm, de hele nacht koelde het nauwelijks af in de tent. Een afschuwelijk gevoel, een hem wel bekend vergif grijpt hem voor de zoveelste maal bij zijn keel, voeten, handen, zijn hele lijf! Nicky moet weg of beter het gevoel dat hem bekruipt moet weg. Nicky wil naar buiten, naar huis of iets hem in zijn hoofd opdroeg plotseling op te staan…heimwee, de meeste mensen uit zijn omgeving echter wisten van dit euvel.
Nicky, slechts elf jaar, kende deze vrees voor deze leegte maar al te goed, heimwee, een pijn die hem van binnenuit verschrikkelijk tergde. Twee jaar geleden moest hij ook al opgeven en keerde hij vanuit het zomerkamp de Heikop terug naar Heibloem het dorp waar hij opgroeide. Dat was de reden dat hij vorig jaar het kamp had overgeslagen, liever tijd met zijn familie en hond door te brengen dan dolen in een rusteloze ziel zonder huis. Nicky’s ziel verachte die lege plek, dit immense gat in zijn bestaan, deze toestand die zich zomaar in hem kon oprichten. Heimwee, een gevoel van uiterste eenzaamheid. Toen Nicky plotseling wakker werd met deze gevoelens deed hem dit opnieuw stikken, een heuse schaduw des doods.
Heimwee, het heeft vele voeten maar is zonder vleugels, het kan alleen kalmeren wanneer het zijn bestemming bereikt. Getroost worden kan pas wanneer het de lucht inademt van zijn eigen kamer, dan verdwijnt heimwee via alle kieren, deuren en gaten naar buiten. Heimwee waar komt dit toch vandaan? Dat je op een plek bent waar je alleen maar denkt aan thuis, je de schoonheid van het land niet ziet, de hei, het dwarrelende, hete maanstof dat rond de tenten waait, tegen kurkdroge dennenappels schopt, dat het gelach vreemd opklinkt uit al die kelen, die thuis verlaten hebben om ergens anders te zijn. Vreemd, Nicky vond het allemaal vreemd, dit vreemde land is doordrongen van heimwee, het roept het op, het wil verlaten zijn, zo leek zich de gemoedstoestand van Nicky meester te hebben gemaakt. Heimwee is cruciaal in een poging zijn lot te kunnen keren dus moest hij naar huis. 
Het is een vreemd spook dat hem wilde volgen en veranderen, misschien wel zijn grootste angst. Niets mocht hem veranderen, hij wilde blijven wie hij was, een jongen die graag vrienden maakte, zelfs vreemde vrienden uit het nabijgelegen internaat de Widdonck, maar zelf bleef hij trouw aan zijn kleinheid. De grootsheid moest van anderen komen die kon hij bewonderen, hij moest klein blijven, dat was zijn lot.
Nicky kruipt zachtjes uit zijn tent, geruisloos want in deze zielstoestand mochten zijn vriendjes hem niet zien. Schaamte die verborgen moest blijven want schaamte is het ultieme pesten voor een kind. Buiten loopt Nicky direct naar de douches. Voorzichtig loopt hij over het dorre terrein naar de persoon die hij aanvankelijk niet herkend maar al snel ziet dat Jacobs, die met bezigheden rond het voorbereiden van het ontbijt, dingen klaarzet voor de jonge priesterstudenten. Jacobs loopt richting toilet en ziet Nicky op hem afkomen.
“Ik wil naar huis”, stamelde Nicky. Jacobs begreep dat hij zijn plicht moest doen om deze jongen te helpen, en fluisterde intuïtief, ”‘geen zorgen, ik rij je wel naar huis, wacht even”. Jacobs keek over het terrein zag dat verderop, de kamp oudste (Joos B), uit zijn tent kroop en op de toiletten afliep. Jacobs nam Nicky mee naar achter de waterbak om zo weinig mogelijk zichtbaar te zijn voor het hoofdgebouw als voor het tentenkamp. De kamp oudste naderde de toiletten terwijl Jacobs haastig naar hem toeliep. “Nicky, staat daar achter, hij voelt zich niet goed, de jongen heeft heimwee en wil naar huis. Ik breng hem naar huis, dat wilt hij”! “Ach, die jongen heeft altijd last van heimwee”, dimde de kamp oudste Jacobs toon. Hij keek de kamp oudste aan met een blik: ‘kijk, ouwe, waar bemoei jij je mee’?
“Al goed, als jij nou even bij de jongen blijft, haal ik Temazepam, dat hij rustig wordt”, kalmeerde de kamp oudste zijn toon. Terwijl hij zich omdraaide en in een sukkel drafje terug naar zijn tent liep, ging Jacobs direct naar zijn auto, en zwaaide naar Nicky om in te stappen. “Wat moet ik toch met jouw”, richtte Jacobs zich naar Nicky? “Ik wil naar huis”! “Ja, ja ik breng je wel naar huis”!
De vroomheid waarmee dit gepaard ging deed Nicky geen moment twijfelen. Jacobs spon garen bij dit brave, vrome gedrag dat hij aangeleerd had, het soort scholen en instituten waar hij opgevoed werd met maagdelijke voornaamheid en dit vol goddelijke bezieling uiterlijk bleef uitdragen. Het is een soort tweede natuur geworden deze vroomheid, het voelt als een schoon pak dat hem als gegoten zat, gelijk een mode ontwerper die zijn stijl voor jaren had vast gelegd. Alles was schijn aan Jacobs, zijn wereld waarin hij verkeerde als de orgie op het seminarie waar niemand weet van had, was allemaal uiterlijke schijn. Wat weet zo’n kind, dat nu volledig afhankelijk van hem is, door te suggereren Nicky ‘naar huis’ te brengen, wat weet zo’n kind nu van het leven? Van mensen! In Jacobs wereld, ‘de jonge mannen republiek’, waar bijzondere vriendschappen ontstonden, kregen ze immers les in zaken waarmee zij de wereld makkelijker tegemoet konden treden. Men noemde dit ‘het sextum’ waarin allerlei vormen van seksuele handelingen ter sprake kwamen. De studenten leerden in het ‘sextum’ om te gaan met afwijkingen zoals seks met dieren, seks met kinderen, kortom het hele scala aan menselijke baatzucht kwam voorbij. Daar moesten de seminaristen zich op voorbereiden wanneer zij later de biecht zouden afnemen en al deze schraperige scenario’s vanachter een luikje moesten aanhoren. Zij, de kerk, had hier eeuwen ervaring mee, een schat aan unieke informatie verzameld met de toorn Gods en de wens tot vergeving. Ondanks dat seksuele contacten onderling, en zelfs tussen leerling en onderwijzer biechtvader, oogluikend werden toe gestaan, want je kunt je beter in je jeugd uitleven dan straks in een celibatair bestaan te moeten opdrogen, was het stille advies van zijn opvoeders. Nu, het is zomer, volle maan en een prille, zwoele dag voor de boeg.
‘Hij is ons wel iets verschuldigd,’ beredeneerde Jacobs terwijl hij de kamp oudste bij de wasbak tegemoet liep. ‘Hij, die ouwe wil alle jongens voor zich opeisen maar die tijd is voorbij. Ik regel het wel dat die lul zich er deze keer maar gewoon buiten houdt’. Met deze ergernis en boosheid aan verwijten nam Jacobs de Temazepam in ontvangst. Twee dagen geleden had de kamp oudste de geestelijken en jonge seminaristen nog verzocht om een mis op te dragen voor de achttien jarige Hendrik in het hoofdgebouw van de Heikop. Er mochten geen kinderen bij aanwezig zijn, een sentiment dat alleen bestond om geen onnodige contacten tussen de kampers en seminaristen uit te lokken.
Om tussen Heibloem en de studenten zomaar vriendschappen te laten ontstaan, kon op deze manier tot een minimum beperkt blijven. Controle over alle sociale banden, en zeker niet in het begin aanwakkeren met een collectieve ceremonie rond de dood van een jongen. Je laat onbesuisde studenten niet in contact komen met onschuldige kinderen die uitgelaten in korte broeken rondrennen en snel contact maken. Deze angst speelde altijd op bij de priesterstudenten. Er moest enige vorm van controle zijn doch alles leek op een macabere wijze te zijn voorbestemd. Een vloek leek zich vanaf het begin over dit kamp uit te strekken. De kamp oudste kreeg van Jacobs het teken dat hij het zelf wel afhandelde, nam de temazepam in ontvangst en hield een glas water voorzichtig onder de kraan. “Ik moet nog even iemand op halen, hier in de buurt, je weet wel daarachter”, wees met zijn hand richting het bos”, en daarna rij ik Nicky naar huis”. Jacobs aanwijzing bevestigde de kamp oudste het vermoeden dat het ging om ver achter de bosjes, rond de parkeerplaats waar een homo ontmoetingsplek lag, en desperado lotgenoten én Jacobs menigmaal hun vertier zochten.
“Sjjjjttt”….stilte!
Jacobs drong met zijn blik de reactie van de kamp oudste terug door hem even heel strak aan te kijken. Hij wist wat dit betekende, zwijgen over de omstandigheden zoals dat vaker geeist werd in hun leven, de humano-silencio in zijn kringen een vereiste. Wat moest dit voorstellen? Een uitruil tussen Joos B. verboden verleden en Jacobs huidig eigenbelangetje op het spel zetten? De gelegenheid maakt het misbruik slechts één enkele keer mogelijk én zo’n moment had zich spontaan, geheel vanzelf, gemanifesteerd, dat was het signaal dat Jacobs aan de kamp oudste gaf. Jacobs had inmiddels de Temazepam in een glas water opgelost. “Ik rij hem naar huis, nu”, benadrukte Jacobs, draaide zich om en liet de kamp oudste ijskoud staan. “Nicky, neem dit en je voelt je dadelijk wat beter”, dronk Nicky de hypnotische slaappoeder helemaal op.
DE SHINTO BAR
Jacobs stond op het punt om weg te gaan, althans dat had hij afgesproken met Paul A., een nogal gezette homofiel waarmee hij diep in de nacht tot drie uur sluitingstijd was doorgezakt in de Shinto bar. Jacobs had de dronken Paul A. voorheen bij de parkeerplaats afgezet. Jacobs zou over het homo ontmoetingsgebied met Paul A. meestruinen, daarna even naar het ontbijt kijken, en Paul A. weer oppikken. Paul A. zat altijd alleen in de Shinto, hield zich afzijdig van de anderen, was niet echt een hot-piece of enigszins gewilde nicht onder de dwangmatig, flirtende homo-scene van de Shinto. Jacobs kende hem van vele carnavaleske feesten met maskers en uitdossingen, die te denken gaven. Waar mannen zich als vrouwen verkleden en vrouwen het zogenaamd doen met iedereen. Het paste bij deze feesten om deze verborgen kanten te showen, van de duistere kant van Paul A.’s dubbelleven tot Jacobs leefwereld, net als de kamp oudste, ze hoorden allemaal bij dezelfde zwijg en feestclub. Paul A. kende twee volkomen tegengestelde kanten: een kant was zwaar autistisch en een andere kant van Paul A. liet zich voorop in de optocht des levens meeslepen en bejubelen. Paul A.’s vader was hoofd van de Hubertusschool, een katholieke instelling vlakbij zijn woon / werkplek, de leerinstelling Rolduc. Een kleine wereld, allemaal katholieke vrienden die weten wanneer zij moeten praten en vooral wanneer zij moeten zwijgen. Paul A., en Jacobs, de zwaar shag rokende kok van Rolduc, wilden die ochtend een ‘hot full-moon’ uitstapje beleven! Immers alle ingrediënten waren aanwezig, een droge, zwoele nacht met hoge temperaturen waar de alcohol rijkelijk vloeide. Een volle maan die over de nacht leek uit te spatten in duizenden, heilige sterretjes. Jacobs verzocht de in paniek geraakte Nicky rustig te blijven, “je bent zo thuis, ga maar wat slapen”!
MAANSTOF
De kamp oudste liep meteen terug naar het kamp om te kijken of er stille getuigen waren van Nicky’s afwezigheid. Zijn ogen dwaalden over het schemerige terrein, de morgen kneep de laatste duistere vlekken uit zijn ogen, de tientallen tenten stonden kris kras door elkaar, en het kamp leek met een fijn soort maanstof te zijn besproeid. Haastig keek hij naar de ritsen of ze dicht waren, de rits van de tent van Nicky stond nog open en ondanks dat hij naar binnen kon kijken, trok hij de rits zachtjes dicht.
Nicky was weg met Jacobs mee ‘naar huis’, maar de kamp oudste wist wel beter, dit ging weliswaar buiten hem om maar hij wist dat Jacobs in de buurt van kinderen, gevaarlijk kon zijn. Hij kende zijn eigen soort, ruim veertig jaar geleden werkte hij op een internaat waar ook de broer van een bekende geestelijke, de ‘wir haben es nicht gewusst kardinaal Simonis’, les gaf. Overigens werd in het Deetman rapport de ‘broer’ als een ver familie lid voorgesteld?? Katholieke fluwelen mondjes, die er om heen draaien. Deze geestelijke kende het internaat de Widdonck waar de kamp oudste na zijn veroordeling was aangenomen en waren het juist deze priesters geweest die hem geholpen, gesteund en bovenal, vergeven hadden. Hij kon pochen door al deze mensen bij naam te noemen voor een terugkeer in de kleine maatschappij van Heibloem, een wereld die voortkwam uit hemelse genade, als uit een ruif van God.
De kamp oudste Joos B. en zijn goeie contacten met kerkelijke figuren zijn altijd voor hem belangrijk gebleven. Hij bevond zich als lekenfiguur midden in deze poel van macht, die hulp aan kinderen als ‘leidmotief’ uitdroegen om hun heilswerk te kunnen volbrengen. Alleen hij had de pech dat hij veroordeeld werd wegens misbruik maar anderen (voornamelijk priesters), die veroordeeld werden kwamen er met hulp van de bisschop of andere geestelijke weldoeners, beter vanaf. Er bestond altijd een goed overleg tussen OM en de kerkelijke verantwoordelijken wanneer het op misbruikzaken aankwam. Hij, de leek en kamp oudste had het aan hun te danken dat hij na zijn veroordeling, terug in de kleine Heibloemse maatschappij, werd gerehabiliteerd. Zij konden een sepot helaas niet bewerkstelligen daar hem geen priesterbescherming ten deel viel. De kamp oudste belandde in de gevangenis maar uiteindelijk gaat het erom of je iemand vergeeft: de Widdonck gaf het voorbeeld door hem in dienst te nemen, het dorp vergaf hem in de hoop dat interne maatregelingen zouden helpen op een spoedige genezing van deze jongens-liefde-ziekte.
Werken bij de Widdonck was deel van het genezingsproces door te beweren dat het werk met moeilijk opvoedbare kinderen pedagogisch vaak onverantwoord is, dat de ravottende kinderen wel schoon te bed moesten, vandaar dat ook hun geslachtsdelen goed gewassen werden. De broer van kardinaal Simonis moest zich tegen seksuele beschuldigingen ooit verdedigen, nogmaals de kardinaal, die een paar dagen nadat ik bij Pauw en Witteman zat, beweerde: ‘wir haben es nicht gewusst’.
Soort zoekt soort, zo is het altijd geweest maar deze maal voelde Joos B. de kamp oudste, zich er heel ongemakkelijk bij. Hij voelde dat hij de Temazepam niet had moeten geven, een half tablet is voldoende voor de korte termijn rust maar voor hij het wist was de auto met Jacobs en Nicky weg (en / of keerde terug). Het toeval liet die ochtend alles in een andere volgorde plaatsnemen. De auto was van Paul A. De temazepam van de kamp oudste, het plannetje van Jacobs. Paul A. en Jacobs waren die ochtend naar de ontmoetingsplek gereden, ook omdat Jacobs alleen het eten wilde voorbereiden en daarna zou hij Paul A. oppikken bij de parkeerplaats van de Brunssemmerheide. Dit verschafte Jacobs weer een alibi dat hij niet in het tentenkamp was geweest.
Nicky had het ‘pammetje’ in een glas water op een lege maag ingenomen. Binnen enkele minuten kan het amfetamine spul gaan werken. Een Australisch onderzoek naar Temazepam had uitgewezen dat het sterk kan verschillen van persoon tot persoon en Nicky was die ochtend niet helemaal uitgerust, integendeel er was ruzie geweest met een van zijn kameraadjes, laat te bed met een griezelverhaal over een jongetje dat zomaar zou verdwijnen. Daarbij taste heimwee alle zenuw poriën in hem aan, een volledige geestelijke verwarring maakte Nicky verdoofd, verblind. Temazepam behoort tot de meest voorkomende drugs die tot zelfdoding leidt, een slaapverwekkend middel met fatale gevolgen.
Nicky was even recht gaan zitten om te kijken wat er aan de hand was. Verbaasd keek Nicky vanuit de auto om zich heen maar vertrouwde op Jacobs, zijn reddende engel uit het andere kamp, en ging weer liggen. Nicky’s probleem hoefde niet meer benoemd te worden, zij, de kampleider, die Nicky vanuit een ooghoek bij de wasbakken had zien staan overleggen, hij en Jacobs hadden gelijk de situatie en zijn probleem herkend en zouden hem veilig naar huis brengen. Het enige waar Nicky echt aan kon denken, naar huis, oh naar huis, hoe graag wilde hij naar huis.
GEHEIME FILM
De kamp oudste was ondertussen zijn tent ingekropen om over de situatie na te denken. Buiten adem probeerde hij alles op een rijtje te zetten. Hier had hij het pammetje in handen gehad, door midden gebroken, hij kende de uitwerking van dit middel maar al te goed, ‘een halve pil want hij wilde geen heel tablet geven, dat was verstandig. Nu, nee er mocht geen spoor achter blijven want mochten er zaken fout gaan, dan konden de miniscule korrels van het ‘pammetje’ hem wel eens fataal worden. Hij voelde zich steeds slechter over de ontstane situatie die hij had laten gebeuren of hij in een B-film zat waar hij menigmaal zelf een rol in had gespeeld, een rol die hij van buiten kende als volwassen gebleven kind. Zijn hele leven dicht in de buurt van kinderen. Deze geheime film kreeg de kamp oudste echter geen grip meer op, het ontsluierde een ongeschreven scenario dat doordraaide in zijn hoofd. Hij wilde het stop zetten maar hoe hij zich ook verzette, de film bleef steeds hetzelfde onheilsspellende scenario afspelen. Rond en in zijn tent schrobde en veegde hij met blote handen waar hij maar kon, ondertussen draaide zijn hoofd overuren. Zijn naam was direct en indirect verbonden met een lange geschiedenis van misbruik, namen van leiders, broeders en vele anderen konden worden genoemd en meegesleurd in deze morbide afgrond van kinderspielerei. Niemand ondernam er ook echt iets tegen, er hing decennia een stijlvolle status-quo bij het OM en de geestelijkheid om God niet in diskrediet te brengen. De politie was bij vele misbruik zaken onder de indruk hoe sommige geestelijken werden aangepakt door de kerkleiding. De arme, celibataire daders werden onmiddellijk naar het platteland gestuurd om de rest van hun leven met een zwart kruis boven hun hoofd te werken (zie het Engelen dossier van Mea Culpa).
Krom, voorover gebogen, tot ze erbij neervallen zouden ze ‘in het verborgene’ gestraft worden. Hoe zij hun kaders kenden door meteen pasklare maatregelen te nemen. Afdoende therapeutische maatregelen werden altijd getroffen bij seksueel misbruik, en daar waren nogal wat gevallen bekend bij justitie (het topje van de ijsberg in artikel LD). Voor de kerkelijke leiding was het belangrijk dat het niet naar buiten lekte. Dan was het logisch dat deze paters, priesters, broeders, nonnen in seksuele nood verkeerden, zij konden niet, mochten niet, een vorm van geestelijke onrijpheid moest weer met Godsliefde worden genezen, aldus luidde het credo van de bisschop en OM. In werkelijkheid pakte niemand deze ‘kinderspielerei’ aan, niemand durfde, niemand wilde. Aan de gevolgen van misbruik bij de slachtoffertjes werd niet bij stilgestaan.
Bij bekendmaking van misbruik door geestelijken zouden oude emoties hoog oplopen, het zou Heibloem en verre omstreken in vuur en vlam zetten. Niemand zou nog enige controle hebben over de situatie, de emoties, de verdachtmakingen zouden uit diepe beerputten alarmerend opklinken. Mensen die zelf het meest te verbergen hebben slaan het eerste door, daar was de kamp oudste van doordrongen. Dan was hij kregelig over het feit dat Nicky de vorige avond nogal gedurfd zonder zwembroek onder de douches had gestaan, anderen mogelijk op verkeerde gedachtes te brengen. Nicky riep door zijn provocerend gedrag en het tekenen van grote piemels de nodige onrust op, binnen als buiten het tentenkamp. De kamp oudste zuchtte en jammerde binnensmonds in zijn tent. ‘En dan! Wat gaat die verknipte gek Jacobs uitspoken, het voelt vreselijk, het is niet pluis en hoe meer ik erover nadenk hoe erger het wordt. Ze gaan dit kind toch niet onder invloed van zijn temazepam misbruiken’.
Joos Barten had dit ‘experiment’ uitgeprobeerd bij Mayke om te kijken hoe het werkt, ik heb zelfs haar kleren aan en uitgetrokken of ze iets in de gaten kreeg. Niets, wonderbaarlijk spul. God, ik heb niets met haar gedaan, ik zweer het. Ik wilde graag chaperonneren, iemand een makkelijke middag bezorgen zodat hij met een gerust hart kon oppassen’. Hoe de kamp oudste ook alles probeerde te beredeneren oude geesten en demonen waren gewekt en zij keerden niet meer terug in de fles.
Ik mag geen rare dingen doen, zo ver mogelijk weggaan van deze plek. Ze mogen geen sporen van temazepam vinden daar ik in mijn tent, puur uit zuinigheid en uiterste voorzichtigheid slechts één pilletje heb doorgebroken. Ieder spoor zal naar mij wijzen. De kamp oudste liep, nadat hij zijn tent had schoongemaakt, naar de keukentent daar praatte hij met Willem, ging ondertussen door met opruimen, schrobben om aan te geven dat er iets mis was, dat ‘het’ weggepoetst moest worden. Toen schoot hem te binnen dat hij Sjors moest wekken, ging naar zijn tent en maakte hem wakker op een manier die Sjors doet schrikken. De kamp oudste rammelt aan zijn voeten. “Hey, wat! Is er iets”? “Nee, wakker worden”? “Wat, is er”? “Niks, opstaan”! De kamp oudste verliet de tent en draaide zich nog eenmaal om: “sta op, ik zie je zo”. In de keukentent waar de koffie geur je vol tegemoet komt besluit de kamp oudste opeens met de stille trom te vertrekken, “ik ga naar de begrafenis van Dirk, ik moet me daar laten zien”. Sjors keek de kamp oudste na, en voelde dat er iets mis was maar begreep dat hij de leiding van het kamp in handen moesten nemen, en dat gaf hem kracht en macht, ‘als je ergens de baas over bent moet je dit ook waarmaken’. Macht over kinderen voelt altijd goed.
ONDERTUSSEN IN DE AUTO
Nicky’s sedatie wekte enige bezorgdheid bij de beide mannen. Hij schokte een beetje, zakte onderuit en draaide met zijn ogen. Jacobs zat achter het stuur en Paul A. hield Nicky in de gaten.
“Heb je nog wat te drinken voor de jongen”, riep Jacobs. “Ja, in het dashboard zitten wat blikjes”. Paul A. pakte een blikje bier en trok het ferm open. “Nicky, even wakker worden, drink, dan voel je je snel beter”.
“Ha, hij drinkt gewoon bier, het kereltje is dorstig. Is goed mannetje, niet alles, kom geef hier dat blik”. P.A boog zich naar Nicky, die zich gelijk op de achterbank liet vallen. “Jeetje die kan niet veel hebben, het lijkt niet zo best met hem te zijn”! Jacobs draaide zich om, “wat gebeurt er dan”, en keek snel voor zich om niet de hei in te rijden. “Christus, ik kan het niet goed beoordelen maar het lijkt dat Nicky niet lekker is”?
Laten we eerst even checken hoe Nicky’s staat is”. Jacobs gaf gas, ree langs het lager gelegen kerkhof, over de provinciale weg die precies tussen de dorpen lag, slechts een paar kilometer verder bevond zich de werkplek van hem, het veilig afgelegen leerinstituut, daar konden ze kijken wat er aan de hand was met het jongetje. “We zullen gelijk een dokter moeten bellen”, orakelde Jacobs.
“Of we rijden naar jouw”? “Bij mij heb je aan alle kanten buren, postbodes die voor iedere brievenbus staan te twijfelen of het ook wel het goede adres is, rij naar jouw, jij hebt de ruimte en de faciliteiten”. 
KUITEN…
Tegenover de tent van Nicky lag helemaal alleen de seminarist Pas C. hij had voor de verdwijning van Nicky de kampleiding gewaarschuwd ‘dat het kamp onveilig’ was???, hoe de tenten kriskras ongeorganiseerd door elkaar stonden. Een vreemde observatie hoe een chaotisch tentenkamp gevaar kon opleveren? Pas C. legt omstandig uit hoe hij de situatie ziet betreffende de onveilige situatie waarin het zomerkamp is neergezet. Hij praat hier met verschillende kampleiders over die hem onbegrijpelijk aanhoren en vertellen dat ze het zo al jaren doen. Hij zou liever noordelijker zijn gegaan.
“In Helder, daar zijn we vaker op kamp geweest. Nu, de keuze voor het kamp op de Brunssumerhei is een vreemde”! Pas C. heeft meerdere gronden om de kampleiding op de onveilige situatie te wijzen. De belangrijkste zou de ‘homo-route’ zijn, die kilometers lang door het gebied kronkelt. Pas C. had op Rolduc heel wat gesprekken opgevangen over de plezier en seks uitstapjes die verschillende mensen van Rolduc ondernamen naar de hei. Maar ook gaf het een gevoel van vrijheid om buiten te liggen. Niet steeds dat samenklitten in het hoofdgebouw maar buiten ‘in the open’, dat was de reden dat hij er ging liggen, “vrijheid”, kirde Pas C., “vrijheid, dat is wat ik wil”!
Op Rolduc bestaat een andere cultuur, een ogenschijnlijke introverte, gesloten aanwezigheid tussen leerlingen en leerkrachten waar fysieke spanningen op zijn tijd werden ontladen. ‘Kuiten’ noemden ze dit wanneer opstandige spelletjes uitmonden in gevechten, scabreuze liedjes die luidkeels werden meegezongen, als het maar schuin was des te groter de pret. Dit ‘kuiten’ gebeurde altijd onverwachts, deze opgehoopte spanning lag steevast te broeien onder de huid van iedere seminarist. Het kon zomaar ontstaan en de gekste dingen konden gebeuren, althans als de leiding niet aanwezig was. Een huid zo gespannen als een Juju oorlogstrom waar opgehoopte spanningen en latente bezetenheid omgezet wordt in een positieve bral sfeer. Deze ‘kuiten’ energie kon ‘plotseling omslaan’ vreesde Pas C. op de open hei, het zomerkamp wanneer al deze losgelaten religieuze jonge honden gevoed werden met aardse vrijpostigheden. Gevaarlijk is de innerlijke houding wanneer die toestaat alles te verdraaien, met de groep mee te gaan ondanks dat alles wat je zegt later tegen je gebruikt kan worden of onterecht in iemands schoenen geschoven wordt of wanneer iemand het beter uitkwam iets anders te verzinnen, kortom een door en door manipulatieve wereld waar de noodzaak om te stoken, op te geilen en te liegen gestandaardiseerd is. Echter Pas C. zag in al deze overwegingen alleen voordeel om uiteindelijk niet bij de grote groep te gaan liggen, hij alleen in de vrije natuur, herhaalde hij nogmaals. Pas C. wilde niet bij de andere seminaristen in het hoofdgebouw maar in een tentje vlakbij de groep van Nicky en zijn makkers, die als echte nachtridders het kampleven wilden ervaren.
Wat Pas C. verhult is dat niet de chaotisch opstelling van het tentenkamp ‘gevaarlijk’ is maar de dreiging van misbruik door mede-studenten! De kliek Jacobs bazuint voor het kamp al rond dat ze jongetjes wilden inwijden. Buiten in de frisse lucht, onder de bomen waar dennen geuren hun longen openklappen en het onstuimige zand onder voeten kriebelt, komen de driften los, “het maakt mij niet uit, het is me al eerder gelukt, ik wijd ze in”. Pas C. lag met zijn tentje als een soort buffer tussen zijn groep en de kampkinderen uit Heibloem. Nog een, niet onbelangrijke reden om vlakbij de tent van Nicky te gaan liggen, was de onafhankelijke positie, je weet maar nooit waar die goed voor is.
Jacobs had het vaker over ‘de kinderen van de kamp oudste’ die al ingewijd waren, de reden om het kamp door beide groepen gelijktijdig te beleggen, zorgde voor de nodige opwinding. Pas C. vertrouwde het allemaal niet in een wereld te vertoeven waar kinderen de rode draad vormen, in talloze dubbelzinnige en onzinnige gesprekken. Gesprekken met interessante vrienden die de kamp oudste kende van zijn tijd op het internaat de Widdonck in Heibloem waar de broer van de kardinaal Simonis werkte. Er waren priesters die voor de tedere leeftijd vielen en die door hulp van de kardinaal een stage plek kregen aangeboden op de Widdonck. Ze baden, deden schietgebedjes binnen deze gesloten, heilige wereld moest men een gelofte van geheimhouding afleggen. Mijmeringen zijn toegestaan over de omgang met de jeugd, hun RKK hart en zielsgemeenschap, en ook de studenten van Rolduc werden niet als ‘zuiver’ beoordeeld dat bleek alleen al uit de opwinding vooraf aan het jaarlijkse tentenkamp. De hogere en de lagere trillingen der driften sloten elkaar ook niet uit wanneer deze extremen, op stoffige maannachten, elkaar gewillig bereikten.
Pas C. observeerde als geen ander zijn medeleerlingen en hun leiding. Hij zat er tussen in, leefde met ze en probeerde zijn eigen rol te analyseren. Zij, de seminaristen, hadden niet voor niets het kamp opgeslagen op deze homo ontmoetingsplek. Het was niet zijn idee maar het was duidelijk dat Samson daar vaker zijn heil zocht. Pas C. vond het niet veilig vooral met dat pad vlakbij de tenten van Nicky en zijn makkers, het leidde rechtstreeks naar de parkeerplaats. De hele homo ontmoetingsplek slingerde zich langs het kamp, een kilometers lang lint aan dolende types op zoek naar seks. Het was voornamelijk een bekende groep die er kwam maar ook bi-courious paren die het lekker vonden om in het openbaar te neuken. Als je op enige afstand bleef, vonden deze paren dat goed. Het kwam zelfs voor dat een stel het bij de parkeerplaats deden, lieten anderen mannen toe die dan lust kregen om het ook met elkaar te doen. Je zou denken dat het vreemde types waren, die seks in de openbaarheid praktiseerden maar meestal waren het keurige nette gehuwden die de hei opwandelden en hun fantasieën de vrije loop lieten. Dit allemaal gebeurde rond, langs of voorbij het zomerkamp waar Nicky en de van kindermisbruik veroordeelde kampleider hun tenten hadden opgeslagen. Iedere ouder die geweten zou hebben waar hun kind de zomervakantie zou doorbrengen zou onmiddellijk de deelname stopzetten en weigeren nog langer enige vertrouwen uit te spreken in het locatie besef van de kampleiding.
Er hing een kwaadaardig duivels karma rond dit zomerkamp dat belust was al deze donkere energieën in zich op te nemen. De duivel speelde zijn eigen rol in de verboden praktijken van kloosters en andere opvoeding gestichten, gesloten dorpen zoals in Heibloem waar de kamp oudste zijn liefhebbende kinderrol kon uit zoemen en desalniettemin en ondanks zijn vergrijp aan kinderen, een bijzondere plaats wist in te nemen. Overal waar enige discretie en geestelijke waardes als zuiverheid en onthouding ter sprake kwam fluisterde men over de duivel, ‘hij is er, pas op, hij is er’! Er was maar een manier om de duivel te verbannen en dat was knielend voor de geblokte ruitjes van de biechtstoel daar kon je je zonden berouwen en je geweten in Gods handen leggen. De duivel ging daarna gewoon weer tekeer maar geen paniek, kerkelijke wetten kregen voorrang boven de arm van de wet. In die zin wast Gods handen alles schoon.
Pas C. huiverde over deze omgeving, jaren geleden verdween, niet ver van de plek waar Nicky’s kameraden hun tenten hadden opgeslagen, een elf jarig jongetje die later dood werd gevonden in de tuin van de pastorie. Deze pastoor kende een misbruik verleden al sinds de vijftiger jaren net als de kamp oudste, de provinciaal-overste wist er al vijftien jaar van, en na al die jaren van misbruik verhuisde hij na zijn aanhouding naar het missiehuis te Panheel, en van daaruit verleende hij assistentie aan de kleine broedercommuniteit van de broeders van Onze Lieve Vrouw van de zeven Smarten in de Widdonck. Ze hadden bescherming genoten via hun vrienden, voorwaardelijke sepots, geruchten over misbruik van de pastoor en het dode jongetje werden nooit omgezet in daadwerkelijke opsporing of bewijzen, het jongetje had zich immers zichzelf opgehangen. Case closed. Sommige zaken zijn ook niet te bewijzen, beredeneerde Pas C., daarvoor wordt er te laat ingegrepen of is men te vooringenomen terwijl sleutelinformanten worden gedegradeerd tot voorbijgangers.
KAMP ZONDER VUUR
Op het kamp was het rustig, sommige kampleden zaten stil voor zich uit te staren, passief of lamgeslagen, in ieder geval niemand deed iets. De ouders en familie, vrienden van Nicky liepen al uren rond, zochten, fietsten door stoffige zandpaadjes stopten bij het beekje, schreeuwden in de bossen terwijl de kampleiders een andere houding uitstraalden, gelijk een kamp zonder vuur namen ze bewust een passieve houding aan. Passiviteit als teken en geruststelling ‘dat er niets aan de hand is’!!! Het moest de kinderen afleiden. Als men het kamp zou opheffen zou de gedachte post kunnen vatten dat er iets ernstigs met Nicky was gebeurd. Dit moest naar buiten toe worden vermeden en gecamoufleerd, en zoals het gaat bij camouflage onderdrukking, ze werken de eerste tien minuten maar daarna valt men terug. De kinderen die bij Nicky in het tentje lagen huilden en waren onrustig, er werd door de kampleiding een bezwerende toon gebezigd waar anderen boos op reageerden. Een van de kampleiders beweerde dat het de ‘eigen, vrije keuze’ van Nicky was geweest om weg te lopen?? Het opmerkelijke bij dit soort uitspraken is dat iemand iets roept / invult zonder acht op te letten hoe deze onschuldige gedachte ontstaat. De uitspraak werd dan ook meteen verworpen, waanidee, gewoon een onwaarheid. Of de kampleiding wist méér en nam dit aan in de wetenschap dat er al die ochtend stemmen opgingen dat Nicky uit vrije wil was weggelopen. Het insinueerde tegelijkertijd ‘dat het zijn eigen schuld was’! ‘Je loopt niet zomaar weg….beste kinderen dan is het altijd je eigen schuld’.
Iedereen wist dat het gevaarlijk was op de hei, en zeker Pas C. die de leiding had gewaarschuwd over het gevaar ‘buiten’. Buiten in ‘the open’, in de goddelijke, warme zomerlucht, lonkte de hei, droog en ijl, breekbaar als een rietje.
Pas C. ziet dat Willem in stilte ‘lijntjes, verbandjes’, rond Nicky’s verdwijning bespreekt met andere kampleiders. Sjors had de leiding en nam die ook, daar nu van hem geeist werd dat hij koel zou blijven want de jongen was immers uit ‘vrije wil’ weggelopen. De politie die het kamp bezocht werd niet bepaald gealarmeerd door de uiteenzetting van Sjors en daarbij onjuiste, uit de lucht gegrepen, informatie gaf. Hij zou een korte broek en een T-shirt dragen? Bewuste misleiding met de manipulatieve suggestie dat het jongetje ordelijk gekleed was. Netjes, niks bloot of dat soort verleidelijke suggesties. Sjors ging ‘s middags aangifte doen, de controle moest bij hun blijven. De ouders van Nicky gaven zij het idee dat Sjors en de zijnen nou eenmaal de verantwoordelijkheid droegen en daarom de touwtjes in handen kregen. Sjors speelde een emotionele troef uit die onmogelijk door de agenten kon worden beoordeeld: ‘het jongetje zou last kunnen krijgen van heimwee’. Deze boodschap had twee kanten, enerzijds sust het geweten ‘dat Nicky dan vanzelf zou terugkomen, ‘laat ze lopen, paarden die wegrennen keren altijd naar hun stal terug’, was de boodschap. En anderzijds is het zelfs voor Sigmund Freud ondoenlijk heimwee op iemands gezicht te kunnen aflezen, laat staan agenten die honderden tips en signalen dagelijks opvangen. Er zijn immers veel emoties die op heimwee lijken van dikke en dunnen tranen tot hysterisch geschreeuw. De agenten maakten hun aantekeningen maar vonden geen aanleiding deze Sjors nader in de gaten te houden. In tegendeel Sjors won het vertrouwen van de politie, zijn quasi-openhartige houding zorgde ervoor dat zij nota bene met hem afspraken: ‘dat ze elkaar op de hoogte zouden houden’. Pas C. vroeg zich af, hoe dom kun je zijn. Zij kunnen al hun lijntjes uitgooien! De politie kent deze gasten niet. Hun beweringen dat het de eigen, vrije keuze van Nicky is geweest is hilarisch want hoe kun je dat staven bij een vermissing? Je oordeelt hiermee impliciet over een verdwijningszaak, dat het zijn eigen schuld is. De vader van Nicky maakte een treffende opmerking: “er lijkt dat gezocht wordt maar er gebeurt niets”. Eindelijk gebruikte iemand zijn intuïtie.
HET PAD VAN DE DUIVEL
Op Rolduc hangt een macabere, aparte tweedeling tussen donker en veel licht bij het begin van een nieuwe dag. Gods bestaan komt er beter tot zijn recht door de lange, stille kloostergangen die uitnodigen tot contemplatie. Er kan geestelijk overleg plaatsvinden op een binnenplaats met dennenboom. Dennenbomen het zit in ieders Christelijk geheugen, collectiever kan een plek niet zijn, de geboorte van Christus heeft de geur van dennenbomen en blijft altijd jong (en groen). Tegenover de verblijfplaats van Jacobs staan dennenbomen. Andere delen van de leerinstelling staan volledig in het teken van de sport, het fysieke omhulsel waarmee je tot stof zult wederkeren. Bij de sportvelden zijn drie ingangen waar je makkelijk met je auto naar binnen kunt rijden. Het hoofdgebouw en zijn parkeer plaats zuigen iedere genodigde naar zich toe, daarlangs loopt het ‘Duivelspad’, een steil pad dat tot de Duitse grens reikt waar je het gevoel krijgt in een donker gat te tuimelen. Boven het duivelspad gloort de leerinstelling Rolduc. Er wordt onderwezen in geestelijke, goddelijke en duivelse dilemma’s. Hoe hoger het hart hoe dieper de ziel.
RAAD
De kamp oudste vroeg raad aan John, een van zijn vertrouwelingen. John was een eenzame man die haast onzichtbaar intervenieerde wanneer anderen problemen kregen, dan was hij er. John was bovendien kerkorganist en kerkorganisten zijn altijd onzichtbaar. Je hoort hun tonen, je ziet de pijpen van het orgel boven alles uit schallen maar diegene die het produceert blijft onzichtbaar. Een architectonisch staaltje om de aandacht naar God en de eucharistie te richten, al het andere is bijzaak. John is bijzaak optima forma. De kamp oudste reed na de begrafenis van Hendrik direct naar John’s huis en informeerde hem over de kaping van Jacobs en nog iemand van de ‘hei’. John begreep onmiddellijk wat er aan de hand was maar stelde de kamp oudste gerust door te opperen dat ze wel wisten hoe Nicky heelhuids thuis te brengen.
“Kun jij niet met het kamp bellen of Nicky al terug is”? “Nee, idioot bellen wordt altijd geregistreerd, en je kunt beter ‘natuurlijk gedrag’ vertonen dat alles goed komt of er niets aan de hand is”! “Nou, ik geef het je te doen. Zij hebben mij benadert om het kamp bij hun in de buurt te beleggen, ik kan altijd op hun steun rekenen”. “Ik weet, ik weet”, suste John die als geen ander begreep dat de kamp oudste slechts een stroman is, die zij vooruitschoven wanneer het hun uitkwam. Al die types die naast vlag en vaderland zo graag mee willen lopen in deze kindermars zijn het eerste gezien. De kamp oudste wilde graag zo dicht mogelijk in de buurt van kinderen vertoeven dus dat mocht van Onze lieve Heer. Hun zijn de pionnen. De bazen, gezagsdragers, geestelijke architecten van dit systeem lopen achteraan om het gejubel in ontvangst te nemen. Iedereen knikt, buigt en groet de edelen dat alle onderzoek in eigen hand houdt, dat zijn ze gewend en zo willen ze het graag houden. John verzocht de kamp oudste te bidden, “het enige wat nu echt helpt. Meer kunnen we niet doen”.
DE TERUGKEER
Rond middernacht begon de operatie ‘Nicky moet weg’. Jacobs had, nadat de toestand van Nicky er niet beter op werd en hij maar bleef slapen, hulp ingeroepen. Het jongetje was wegelopen en Paul A. die rondliep op de hei, stom maar wat een ‘gelukkig’ toeval, had het kind meegenomen. “Waarom bracht Paul A. hem niet meteen naar huis”?
“Nee, natuurlijk niet dat is een dikke drie kwartier rijden, hij moest in luttele seconden een besluit nemen. Hij heeft mij juist benadert of hij hier kon komen om even voor alle zekerheid een onderzoek te doen”. Jacobs haaste zich door de lange gangen naar een van de zijgebouwen waar Nicky was binnen gebracht. Aan weerszijden lagen tal van gebouwen die als opslagruimte of voetbal kleedruimtes dienst deden. Het was er heel anoniem vertoeven, van die afgelegen ruimtes waar menig student zich kon terugtrekken met vrienden tijdens donkere uurtjes zonder dat iemand van de leiding het in de gaten had. De vrijheid lag om de hoek, de geborgenheid stond op tafel. Daar kon men de communale, gemeenschappelijke waardes en geheimen met elkaar delen.
Er ontwikkelde zich buiten het kuiten een non-verbale taal die men alleen kan begrijpen als je deel bent van deze gemeenschap. De ‘taal’ wachtte op een teken en dan stond je pas op, alles niet te snel, op maat, verscholen achter een glimmend pak en stralende gezichtjes. Nadat Nicky wederom amfetamine had gekregen, die dacht het kind hiermee rustig te houden, zagen de aanwezigen dat dit medicijn zijn werk uitstekend volbracht daar Nicky direkt in slaap viel. Jacobs stelde voor Nicky te laten slapen, en later nog even terug te komen. De jongen moet tot zichzelf komen, en brengen hem naar huis.
SPIJT
Paul A. voelt spijt, diepe spijt. Hij wilde terug, net als Nicky’s heimwee, zo voelde het, heimwee naar de plek die hij die morgen had willen overslaan. “Die idioot van een Jacobs neemt Nicky mee om hem naar huis te brengen en juist ik kon deze jongen begrijpen met zijn heimwee en hij zegt dat ze hem naar huis brengen? En, wat doet die idioot. Jee, hoe hadden ze hem zo makkelijk kunnen meenemen”. Zelfs toen we Nicky nog naar huis wilde brengen, kon het niet omdat hij maar bleef slapen. In de auto ging het al mis daar bleek Nicky ademproblemen te hebben. Als de duivel een plan uitvoert dan trekt hij aan méér touwen dan Onze lieve Heer. Het touw dat uit de hemel kwam liet men zakken om Nicky te halen…god, ik kan hier niet mee leven”.
We zijn net als mollen, we gaan ondergronds, we hebben contacten te over. Op het kamp hoeft niemand te weten hoe of wat, het ondergronds spel is al begonnen toen Nicky verdween. De schuld moet alleen in de richting van vreemden op de homo plek worden geschoven, dat is logischer dan dat hij ergens op een landweg tussen Luik en Verviers wordt gevonden”. “Hoe kun je nou zo rustig blijven”? Paul A. verloor bijna zijn bewustzijn, “ik had niet gedacht tot zoiets verschrikkelijks in staat te zijn”.
Jacobs draaide zich om, “luister, de politie is zichtbaar, wij kunnen zien wat zij doen en niet wat wij doen. Vandaar houden wij de regie in handen. We mollen het zaakje uit, het is riskant maar het is nog veel riskanter door lukraak in de buurt van ons of verder weg en iemand die toevallig voorbij loopt iets ziet. Het moet niet te ingewikkeld, terug zoals hij gekomen is, en niet ergens zomaar vanuit het niets een link ontstaat. Wij zorgen zelf voor deze link, basta”! Doe zo normaal mogelijk, dezelfde weg terug, dat verwacht niemand, het is de snelste weg zonder pottenkijkers. Paul A. trilde helemaal, dat hij nooit een ‘catch’ had, tot daar aan toe maar de noodzaak om zich uit deze penibele situatie te murmelen deed hem walgen. Dezelfde walging zoals hij dat over zijn eigen lichaam ervoer. Zijn hele leven was een en al walging over hemzelf en wat anderen van hem vonden, walging. Walging, waarom had hij deze walging niet simpel bij hemzelf kunnen houden? Walging als rode draad in zijn leven.
“Over rood gesproken”, dacht Paul A. die nu ook over zijn eigen ontsnappingsscenario begon na te denken: “we moeten Math met zijn rode driedeurs Civic vragen of hij ons zijn auto kan lenen om Nicky naar huis te brengen”? ‘Waarom zou ik alleen de schuld krijgen, vroeg Paul A. zich in stilte af?’ Jacobs suste hem met de opmerking dat iedereen die in het verleden iets met jongetjes geflikt heeft, genoemd zou worden, en ja daar had hij dan toch ook weet van. “Wees gerust, wij houden dit binnen onze poorten. Er zijn zeker over onze instelling méér meldingen over misbruik maar ik zeg je, we houden dit desondanks binnen onze poorten omdat Godsrijk op het spel staat, en niet zoals in een incestueus gezin de vader of de moeder daar is de persoon schuldig. Hier het instituut. We zitten relatief veilig, we moeten alleen Nicky terugbrengen en daar moet een masterplan bij passen. Hij is verdwenen bij volle maan en komt terug met een blik maanstof. Zoals hij verdwenen is zo komt hij terug! In stilte en onzichtbaar.”
Paul A. was perplex, die rust en die durf daar kon hij zich niets bij voorstellen. Hij voelde zich gekruisigd maar kon zich niet van zijn pijn losmaken. Hij hing aan zijn eigen kruis, niet anderen hadden hem hiertoe veroordeeld maar hijzelf. Voor welke zonde moest men hem nu straffen als ze hem al vergiffenis hadden geboden in ruil voor stilzwijgen?
Er brak grote paniek uit daar Rolduc op geen enkele wijze in verband mocht worden gebracht met deze afschuwelijke daad. Jacobs reed in de namiddag naar het kamp om brutaal polshoogte te nemen van de situatie. Nonchalant liep hij rond en praatte met enkele kampleiders, indirect vragen te stellen en om te constateren hoe het beste de situatie kon worden beoordeeld. 
Heel opmerkelijk bij een vermissingszaak waar nog niet duidelijk is hoe de contouren van zo’n vermissing eruit ziet duiden op een grote, passieve behoefte het onderzoek te willen traineren.
De kamp oudste trok zich terug, wist dat hij zijn gezicht moest verbergen voor zijn omgeving. De kamp oudste maakte zich zorgen over een verhongerende en dorstige Nicky. Beetje quasi zat hij voor zijn tent te stumperen over aanranding op de ‘Hei’, en hoe Nicky slachtoffer was geworden. De kamp oudste leek twee gedachten te hebben maar zijn werkelijke gedachte sprak hij uit door angstig te verwijzen dat er ‘zeer waarschijnlijk’ iets vreselijks met Nicky is gebeurd. Daarbij gaf de kamp oudste opeens de juiste informatie: “alleen weglopen is niet het probleem maar als je niet meer terugkomt”! De kamp oudste wist dat er iets ergs met Nicky was gebeurd, dat bleek alleen al uit Jacobs aanwezigheid daar hoefde hij geen uitleg over, het was duidelijk: ‘er was waarschijnlijk iets met Nicky gebeurd’.
Midden in de nacht werd het sein gegeven om Nicky terug te brengen. In allerijl werd hij in de auto gelegd, naakt, om de focus op misbruik en de homo ontmoetingsplek te suggereren. In allerijl werd Nicky aangekleed (broek verkeerd om). Vanuit Rolduc kun je even makkelijk terugkeren, de faciliteiten, het vervoer en de ruimte waren aanwezig. Makkelijk rij je de autoweg op, om tussen de dorpen door dezelfde weg terug te nemen. Er zijn meerdere mogelijkheden maar bewoners verklaren dat er een gangbare route is naar de homo plek en dat zij weinig last hebben van nachtelijk verkeer. Via de andere kant zijn er meerdere veldwegen, om aan de rand van het eerste gedeelte bij de parkeerplaats 1 km verderop, Nicky neer te leggen.
“Leg hem neer bij de dennenbomen, ik heb daar vlakbij twee parende types gespot, kon door het koren niet alles zien maar dat is aan begin van de hei aan de andere kant van de parkeerplaats”, riep Paul A. Ze reden tegen de ochtend de donkere paden in, ondanks dat de weg op sommige stukken overhelt. Eenmaal aan de bosrand besloot men met gedoofde lichten zover mogelijk het bos in te rijden. Er was genoeg licht van de maan en het was nauwelijks honderd meter waar de weg onbegaanbaar werd. De mannen sprongen uit de auto, sleepten Nicky naar de overkant in het dennenbosje, legden hem daar keurig neer om de kans dat hij snel gevonden zou worden enigszins te beperken. Bovendien de plek was symbolisch, dennen, kerstbomen, als kindje Jezus bij het kribje wilde men aangeven dat men spijt had maar dat Nicky onwel was geworden van de temazepam, een combinatie van angst en heimwee, en dat hij zich half ontbloot had gemanifesteerd, waren de elementen met volle maan en zijn droog waaiende stoffen, ontstond een duivels scenario. Iedereen zou worden gehypnotiseerd en met goddeloze verdoemenis worden betoverd.
IN DE OCHTEND
De kamp oudste heeft inmiddels te horen gekregen wat er is gebeurd uiteraard van Jacobs en die is gewoon weer op zijn plek, doet zijn werk nu als intermediair, rent van hot naar her en krijgt het voor elkaar om een brede tent, een vale bungalow zonder slaapcabines op de parkeerplaats neer te zetten. Precies op de plek waar Nicky zijn eerste ‘medicijn’ kreeg. De reden om enige rust voor de kinderen te creëren wordt door de ouders van Nicky als een gotspe gezien wanneer zij na een slapeloze nacht het parkeer terrein willen oprijden. Een tent buiten het kamp vlak aan de weg waar auto’s kunnen komen zul je juist extra je best moeten doen om kinderen in de gaten te houden. De kamp oudste praat met Sjors hij deelt hem in korte, beknopte wijze mee dat er van alles fout is gegaan, ‘laat jij de politie weten dat de tent dient als crisisopvang’. Nog geen uur daarvoor werd beweerd dat die tent er is om rust te creëren voor de kinderen. Nu krijgt de tent opeens de titel ‘crisisopvang’.
Het wekt de sympathie van de politie daar zij op het kamp dan zelf beter polshoogte kunnen nemen. De speurhonden gaan logischer wijs naar het beekje, daar gaan alle kinderen heen om te zwemmen die voor een dagje uit, in zijn. De ‘er is niets aan de hand’ attitude van de leiding stoort de politie inmiddels ook, alle kinderen worden naar huis gestuurd ruim 33 uur na de verdwijning van Nicky.
Pas C. zocht naar woorden om aan te geven dat hij wel degelijk kon nadenken, “eigenlijk weet ik wel wie het heeft gedaan maar ook ik zit met een probleem. Je moet het zo zien er zijn ‘verbandjes’ en ‘zaakjes’ die altijd op de achtergrond worden geregeld. Natuurlijk is er een groot ‘Mea culpa maxima culpa’ schuld complex, ze wassen allemaal hun handen in onschuld maar die grote uitwas van misbruik en seksuele onderdrukking in de kerk, en in het bijzonder onze provincie, is Nicky het slachtoffer geworden van deze dikke etterpuist’.
Sommige officieren van justitie hebben altijd gepleit voor minder openbaarheid, ondanks de vrijheid van meningsuiting hebben ze daar problemen mee. Justitie, die de relatie met de kerk op de ladder van het geweten toetsten omdat zij zelf katholiek waren, en die cultuur van geheimhouding strookte niet met de grotere openheid in tal van misbruikzaken door geestelijken zelf veroorzaakt, in een seculiere, inmiddels seksueel open maatschappij.
IN BEELD
Jacobs komt in beeld wanneer blijkt dat Nicky waarschijnlijk tien uur later is overleden. John kan tegen de kamp oudste niet uitleggen waarom Jacobs opeens dan wél in beeld komt. “Was het beeld eerst niet goed”, vroeg de kamp oudste aan John? “Zat er sneeuwruis op het scherm? Maanstof? De informatie dat Nicky waarschijnlijk twaalf uur later is overleden heeft invloed op jullie verdenking richting Jacobs”? De kamp oudste draaide zich direct om naar John, hij kon het niet geloven. “Wauw, hoe kun je zo stom zijn om dit te opperen”? John drukte De kamp oudste op zijn hart dat hij de zaken onder controle had.
“Jacobs komt in beeld om…”. “Ja, waarom komt hij nu pas in beeld terwijl je weet dat hij die ochtend wel op het kamp was”. “Kalm aan toen was Nicky nog levend in de veronderstelling dat Jacobs zijn zaakjes op orde had. Hij had een alibi maar daar hebben zij vraagtekens bij gezet. Hij heeft opzettelijk mensen in deze zaak meegesleurd omdat daar niemand in staat was zijn hoofd koel te houden. Er waren al verschrikkelijke dingen gebeurt voordat iemand ook maar in staat was in te grijpen. Een jongetje dat onwel werd, het ‘pammetje’, de alcohol, de paniek en het ziekmakende heimwee”. John wilde zijn hele visie geven, twijfelde even en ging verder. “De hoge temperatuur, volle maan, het ontspannen op een vakantie, het avontuur! Ik lijk wel gek om deze dingen allemaal te bezigen maar ze speelden allemaal een rol. Een fatale rol, gedoemd om te zwijgen, ook zo’n kant aan dit afschuwelijke verhaal, er moest zo nodig gezwegen worden”.
“Gedane zaken nemen geen keer, en die klootzakken hadden spijt…ook dat nog SPIJT! Ze legden hem neer bij het kerstperceel, de kerstboom…het kindje bij de kerstboom”!
“Ja, de bedoeling was om de homo-ontmoetingsplek erbij te lappen. Manipulatie van de bovenste orde”, trilde de kamp oudste die niet anders kon dan zich neerleggen bij Johns betoog. “Luister, ik heb overleg met betrokkenen. Deze zaak mag nooit in de openbaarheid komen, het is even fataal als het ongeluk zelf. Er zijn teveel mensen die genoemd gaan worden, het instituut, internaat waar jezelf bij gewerkt heb, de broer van de kardinaal die gaat ook genoemd worden in een andere zaak. Zes meldingen van misbruik op Rolduc waarvan de namen niet bekend zijn, nooit genoemd zullen worden door de geestelijkheid. Ga naar huis, laat het rusten”.
ZAND EROVER
De kamp oudste rijdt wederom naar John belt aan, groet met gebogen hoofd en loopt direct door naar de kamer. De kamp oudste probeert rust te vinden en mompelt iets over de poging van John om hem te beschermen. “Dank nog hiervoor maar ik moet je in alle eerlijkheid vertellen dat dit ook in hun eigen belang is”. “Hoezo”? “Hoezo”? John, zij verkopen deze moord als een niet te rijmen ongeluk maar vergeet niet dat in het sectie rapport zaken worden verdoezelt zoals de anale verkrachtingen waar ze geen weet van hebben. De anus stond wijd open weet je wat dit wilt zeggen? Dat die meerdere malen verkracht is, mijn God, leefde de jongen toen nog? Was hij verdoofd? Dood? Die krampachtige poging om mijn naam niet te noemen op een informatie avond, mijn God. John, justitie maakt het wel erg bont. Is dit alles om andere zaken rond het misbruik in de Widdonck te verheimelijken, vandaar zou men weer op andere zaken stuiten? Dan zou meerdere beschuldigingen uitgaan naar de dubieuze cultuur in deze instelling, en dat zou weer andere instellingen van gelijke huize, de verschillende congregaties hoeveel smarten ze ook bezitten, in opspraak brengen. De hele media is op deze zaak gericht juist vanwege het mysterie dat jullie nu wel groter moesten maken.
John liep met zijn grote gestalte door de kamer en liet de kamp oudste helemaal uitpraten. “Ad, de kamp oudste zoals we jouw noemen binnen de gemeenschap, je weet als je het hebt over dubieuze cultuur, dat jij daar zelf deel van uitmaakt. Jij wilt autoriteit als macht om kinderen goed op te voeden. Als wij de macht niet gebruiken doen anderen dat. Nicky was in aanraking gekomen met de jongens van de Widdonck. Zij zien, weten, horen en zien meer dan je lief is. Vanaf de congregatie van Onze Lieve vrouw van Zeven Smarten, deze smartelijke, vrouwelijke broeders brachten ooit de brutale stadsjeugd uit
Amsterdam naar een moerassig afgelegen gebied tussen de bossen waar ze niet eens wisten hoe ze een piemel moesten vasthouden. Een boerenbevolking die haar eigen kleren maakte, teelden en ontgonnen graan, groente en fruit en lieten naar alle waarschijnlijkheid deze verwaarloosde jongens hard werken op het land. Het is typisch ‘zand erover’ zoals wij dit in deze streek gewend zijn, beste hoe in een ver verleden deze jongens zich voelden, van thuis uit verlaten en hoe ze mishandeld en geslagen werden, werd alleen door de broeders opgetekend. Zij konden zo de geschiedenis schrijven, dat zit in het DNA van onze bevolking ‘laat de waarheid over aan de heersende klasse’.
Nicky kwam later, veel later in contact met deze cultuur van rauwdouwers en hij voelde, begreep deze jongens. Hun heimwee, dat typeert deze mooie jongen. Dit heimwee stroomt door zijn aderen, heimwee heeft dit kind volledig in zijn macht, daar hebben anderen misbruik van gemaakt, onbegrijpelijk waar dit vandaan komt maar hij bekoopt dit met zijn leven. Die gasten van de Widdonck hebben goede contacten, ook met Rolduc en hebben dit genoteerd zoals de broeders de geschiedenis van die verwaarloosde jeugd van Amsterdam hebben opgetekend, of beter niet heeft opgetekend. Wie heeft de stemmen van deze kinderen genoteerd? Hun onderlinge solidariteit gebroken? De cultuur van zwijgen over geweld en misbruik heeft allemaal bijgedragen aan deze dramatische gebeurtenis. Ervaren rechters die kinderen in de leeftijd van Nicky veroordeelden die er niks aan konden doen dat ze met sociaaleconomische problemen van hun ouders werden belast. Drama, drama, drama kamp oudste, een groot lang drama dat bonkt en bonkt op al deze gesloten deuren waar de echo’s hoorbaar zullen teruggolven.
LAATSTE STUKJE BOS
“Ik (Bert Smeets) ben erfgenaam van dat laatste stukje bos! Althans mede-erfgenaam. Mijn Opa heeft dit voor de oorlog gekocht en het gaat over naar zijn zonen, dochters, en daar weer de kinderen van, de erven die daar weer aanspraak op maken. Ik moet zeggen het is puur toeval maar sinds ik weet dat dit laatste stukje bos deel is van deze heimwee geschiedenis is er een aardse verbondenheid met Nicky. Zo wie zo mijn hele familie volgt deze zaak op de voet, we zijn zeer betrokken”, zegt Bert tegen Cloud die hem bezocht, daar hij graag zijn twijfel, als zijn inzichten met haar wilde delen. “Het is tegen de avond, tegen acht uur dat de politie besloot om ‘het laatste stukje bos’ te gaan zoeken.
Het laatste stukje, Cloud moet je je voorstellen”! Cloud antwoordde, ”ha, dadelijk ben jij ook verdachte”! “Ja, zeker iedereen is verdachte, die zich met deze zaak bemoeit: ‘who killed the Kennedy’s, when after all it was you and me, pooh pooh’. Het is een van de kenmerken van het willige afschuifsysteem dat in deze streek gebruikelijk is. Ik ben onlangs met een boer en zijn vrouw gaan praten, deze boer zocht geen vrouw hoor, een boer die een perceel achter het stuk grond heeft waar het sleepspoor van Nicky is gevonden. Die andere boer heeft een dag later zijn tarwe gedorst, en daarmee het sleepspoor vernietigd”? Cloud zag Bert onbegrijpelijke bewegingen maken met hoofd, handen en ging zitten. “Wacht, wat ik net wilde zeggen..die boer is nooit door een politie, rechercheur, journalist (als Peter) of wie dan ook ondervraagd. Nooit! Heeft u misschien iets gezien, iets gehoord, wanneer bent u voor het laatst op of rond de plaats van delict geweest? Geen van dit soort vragen! Bij de 48.000 manuren, 375 mensen die bezig zijn geweest met deze zaak is deze man, boer, nooit gehoord.
Vreemd, de onderzoeksleider noemt zeven omissies, let wel op de betekenis van dit woord in brede zin: a) nalatigheid b) dat er geen bodemmonsters zijn genomen c) verzuim. Zeven omissies Cloud, welke worden niet concreet genoemd, wel dat in het eerste onderzoek mensen hadden moeten worden aangehouden. Je vraagt je dan af ‘waarom zijn ze niet aangehouden’? Waren er dan toch meer verdachten?” Cloud probeerde het te volgen, “hadden moeten worden aangehouden, je zou zeggen, hou ze aan, what is the problem?
Dan dit, Cloud! “Er zijn de eerste maanden veel inschattingsfouten gemaakt zodat het tweede team veel minder succesvol kon zijn. Dit voor de goede orde: deze mededeling was om de nodige binnenbrandjes te blussen, het was bestemd voor de eigen achterban, politie mensen, een dienstmededeling want tussen politie en OM was grote onenigheid ontstaan over een mogelijke, andere aanpak.
“Luister goed Cloud, ik ken de zwijgcultuur van binnen uit, er is veel gekuit maar je krijgt nooit te zien wat er achter zit of je moet deel zijn van het probleem, doordat je dingen van elkaar weet is het makkelijker om elkaar in toom te houden en zullen zaken nooit aan het licht komen. “Wat was dat ook alweer ‘kuiten’, Bert, oh ja een vorm van seksuele ‘bezetenheid’, die onder veel grappen en grollen wordt geventileerd.
“Precies Cloud, allemaal met de nodige ernst maar wanneer het op de waarheid aankomt, begint men met manipuleren. Dan is de waarheid niet wat het lijkt, of de feiten zijn er niet of…het ligt genuanceerder’??
Er is godverdomme een levenloos lichaam gevonden bij een kerstboom perceel, ik zou zeggen ‘het hele gebied afzetten’, en wat doet de politie, ze laten de boer de tarwe dorsen. Had het niet een, twee dagen kunnen wachten tot men bodemmonsters had genomen? Het zal wel bij de zeven omissies horen of waren het er toch acht? Negen? Tien!
Er liggen brieven van jongens van de Widdonck die verhalen over misbruik van broeders, leiders en begeleiders, die interessant kunnen zijn om de lijnen, verbanden bloot te leggen tussen méér mensen en allen iets te verbergen hebben. Zo doet iedereen een duitje in de doofpot zakje. Die zwijgt over dit, die marchandeert met de tijd, die schuift af, en weer anderen blazen in een grote fuik waar iedereen tot stilstand komt, en let op Cloud ‘the messanger’ ik, woordvoerder Mea Culpa wordt, okay hij bestaat vooralsnog niet, ze zullen niet reageren op welk verhaal over heimwee of wat dan ook. Het is fantasie zullen ze beweren, ontsproten aan een zieke, overspannen geest, echter de non-fictie heeft deze moord ook niet opgelost tot nu!
Men zegt dat het een ‘broeinest’ is maar dan moet je wel de durf hebben om te beweren dat het dorp, de Widdonck, Heibloem, Rolduc en alles wat daarom heen circelt één broeinest is. Ik zal nog een boude uitspraak doen, ‘iedereen wil deze moord oplossen is slechts een vorm van ijdele zelfopoffering!” “Zie je nog licht in de tunnel”, spotte Cloud. “Ah, tunnel visie of niet er komt altijd licht op het einde…maar als je dan je ogen weer sluit omdat de werkelijkheid te verschrikkelijk is, ja wie doet dan nog zijn bek open?”
OVEREENKOMSTEN
“Vreemd maar dat gebied bij de Heibloem, die veldweg die leidt naar de Widdonck, lijkt verdomd veel op de moordplek waar Nicky gevonden’, zegt Charles. “Toch ben ik ervan overtuigd dat bij ons niemand is die ook maar iets weet van de moord. Wie zegt dat het een man is geweest, het kan ook een vrouw zijn? Nee, ik geloof er helemaal niks van”, onderbrak Charles zijn betoog om een auto te laten passeren en nadat de auto verdween bevestigde dat hij de kampleider kende uit vroegere tijden en bevriend was met de kamp oudste. Het was een gewone man, niks bijzonders, ik heb nooit iets aan hem gemerkt maar ik ben ook veel weggeweest want ik heb veel gereden op een vrachtwagen. Ik kwam ook veel in Brunssum bij die Afcenters, Amerikanen die lagen op geen 20 minuten lopen van het kamp..mijn God die Afcenters”, herhaalde Charles, ik heb er tussen gezeten, dat was een ongelooflijk zootje. Is hun rol ooit uitgezocht? Weet je wel wat die gasten bij de Afcent daar allemaal uitspookten”?
Zijn vraag klonk dermate onheilsspellend dat je haast niet durfde te vragen ‘wat precies’? “Natuurlijk heeft die man de schuld op de homo ontmoetingsplaats willen schuiven’. “Nou ja, nu zegt u het zelf, een man? Het zou toch ook een vrouw kunnen zijn?” Charles wachtte, knikte maar wilde zijn eigen tegenspraak niet toegeven.
“Waar je naar moet kijken is niet het moment dat hij weggelopen is maar wanneer Nicky is teruggebracht. Dat is een knap werk, teamwork en moet je durven, stalen zenuwen hebben’. Charles keek verbaasd. ‘Ja, hij is acht uur nadat hij verdwenen is pas overleden. Tussen de acht uur en zes en twintig uur later. Hij moest al die tijd ergens worden vast gehouden, daar moet je de faciliteiten en ruimte voor hebben…en vervoer! Je hebt volkomen gelijk met je opmerking dat de verdachtmaking naar de homo ontmoetingsplek moest wijzen, midden in de roos. Daar waren alle ingrediënten aanwezig om het perfecte scenario voor deze moord op af te schuiven. Een super decor! Nu is alles weggeblazen, bijna alles. Vroeg in de ochtend, alles logisch aan de rand van het bos, en zorgvuldig om bij eventuele ontdekking, spijt te betonen. Wat ik wil zeggen: dat is verdomd goed georganiseerd, verkenners eigen, dat doe je niet in je eentje!’
Charles schrok, je zag dat hij met alles had rekening gehouden maar niet met deze aannemelijke theorie. Het kon ook niet anders, een vrouw die dit kind zou willen verkrachten en vervolgens vermoorden, krijgt dit niet in haar eentje klaar. En die stoned- loslopende Amerikanen van de Afcent moeten wel erg ver de hei zijn binnengedrongen maar Charles ik ga met je mee…alles kan. Maar dan kan ook….”, wachtte even, liet zijn blik over de zwarte aarde gaan waar de zon een fel najaarslicht op liet vallen, “ach laat ik het zo zeggen: ik ben ook bij de verkenners geweest en die kunnen verdomd goed organiseren, dat moet ik toegeven”! Charles stond perplex en voelde dat zijn woorden in eigen doel troffen. “Ik, ik, ik kan alleen zeggen dat de dader(s)-betrokkenen rustig afwachten bij alle beschuldigingen”.
“Leeft die nog”?
Verwezen wordt naar De Mysterieuze dood van Nicky Verstappen (Het verhaal van zijn ouders) Simon Vuyk / Peter R de Vries
media berichten NRC; de Limburger; de Telegraaf; De Volkskrant; en iedereen die me te woord wilden staan / familie Smeets
de tekeningen van Raph de Haas zijn niet speciaal voor het verhaal gemaakt zijn, het betreft bestaand materiaal
Bert Smeets, voorzitter MCU (mea culpa united) 06 57 30 82 32