Onder deze titel lees ik de bijdrage van Rik Torfs in De Redactie.be van 22 april 2015. Ik zoek in zijn betoog zijn heldere wetenschappelijk kijk. Maar lees in zijn besluit: “Vandaag zijn de emoties nog te groot en de wonden te diep om een nuchtere historische analyse te maken. Die nuchterheid kan immers worden opgevat als een minimaliseren van het leed van de slachtoffers, wat zeer ongepast zou zijn.”
Lees ik daarin dat nuchterheid en dus ook objectiviteit voorlopig niet kan in deze zaak omdat nuchterheid het leed van slachtoffers zou minimaliseren? Zou dat kunnen betekenen dat wie objectief en nuchter oordeelt over deze verkwikkelijke kerkelijke problematiek, – alleen al voor wat Vlaanderen betreft gaat het om bijna 1.000 gekende slachtoffers – dat hun lijden dat zij doormaken overdreven wordt voorgesteld?
Wanneer is de tijd dan wél rijp om een nuchtere historische en wetenschappelijke analyse te maken? Is het misschien ook nog te vroeg om de Armeense Genocide, de Holocaust, Srebrenica, de Rwandese Genocide enz… tot en met de hedendaagse slachtpartijen in Syrië te erkennen als misdaden tegen de mensheid? Want er zijn nog altijd levende getuigen. En hun getuigenissen zouden de wetenschappelijkheid van het onderzoek kunnen minimaliseren?
Hoe kan wetenschappelijke nuchterheid ooit wetenschappelijk veilig gesteld worden als het lijden van slachtoffers geen rol meer zou mogen spelen of niet mee mag tellen? Processen dienen precies gevoerd te worden omwille van het onmetelijke en onmenselijke leed aan slachtoffers aangedaan. Moeten dan echt eerst alle slachtoffers gestorven zijn voor er klaarheid kan geschapen worden in het dossier van seksueel misbruik in de Kerk? Gelukkig hebben enkele moedige parlementairen gehoor gegeven aan onze noodkreet, juni 2010 op de trappen van de Sint-Goedelekathedraal te Brussel om een Parlementaire Commissie op te starten. Een half jaar later al konden slachtoffers van seksueel misbruik in de Kerk er al terecht. Ook toen vond professor Torfs deze regelgeving maar niks.
Een ander punt. Wat zit rector Torfs dwars dat hij zo gekant is tegen de evolutie in het Kerkelijk Wetboek dat zelfs, wellicht uit eerlijke schaamte, de Paus de verjaring voor dergelijke misdrijven recent heeft opgetrokken naar 20 jaar?
Ik zie er echt het nut niet van in, en zeker de humane drive niet, dat slachtoffers van seksueel misbruik maar vlugger hadden moeten spreken en geen ‘drie jaar wachten’. Welke andere professor beweerde dat onlangs ook al weer? Hoe kan je slachtoffers van seksueel misbruik verantwoordelijk stellen dat zij een nuchtere wetenschappelijkheid in de weg staan? Is dan toch heel de historische misgroei op het punt van seksualiteitsbeleving in de Kerk weer eens de verantwoordelijkheid van de slachtoffers?
De enige verantwoordelijken voor het seksueel misbruiken van kinderen zijn de daders en zij die daders een hand boven het hoofd houden, nadat de feiten door hen gekend zijn. Dat is al zo vanaf dag één. Zelfs na honderd jaar Armeense Genocide zijn er nog hardleerse ontkenners. Dat zal na 100 jaar ‘zaak-Vangheluwe’ niet anders zijn.
Rik Devillé
www.mensenrechtenindekerk.be