Vannacht droomde ik dat een jongetje van rond de zes jaar zijn moeder zocht. Hij was wanhopig en rende tussen allerlei mensen door om zijn moeder te zoeken. Daar hij haar beeld dermate dringend in zich had opgenomen maakte de jongen in zijn wanhoop verschillende malen een verkeerde keuze. Toen hij een mooie, jonge vrouw zag die een jas droeg die zijn moeder onlangs nog had gedragen riep hij vol geluk en in tranen ‘Mama’ in de veronderstelling dat hij zijn moeder gevonden had. ‘Mama’ herhaalde de jongen en drukte zich gelukzalig tegen haar aan. Doch de vrouw duwde de jongen terug en keek hem doordringend aan. ‘Nee, ze was niet zijn moeder, hij had zich vergist. De jongen liep geschokt door de straten en zocht vol pijn en weemoed verder naar zijn moeder. Hij ging kroegen en andere vreemde huizen binnen, liep pleinen af toen hij verderop plotseling een vrouw zag met exact diezelfde mooie, opzichtig krullende lange haren als zijn moeder, de jongen kon het niet geloven en weer stortte hij zich in haar armen. ‘Mama, mama eindelijk heb ik je gevonden’, riep de jongen hartstochtelijk. Weer wees deze onbekende vrouw de jongen terug. De jongen voelde de teleurstelling door zijn hele lijf, het maakte hem ziek en onpasselijk, het tolde en draaide voor zijn ogen, hoe kan ik me nou steeds vergissen, dacht hij terwijl hij zijn tranen wegwreef. Ik had tijdens deze zoektocht de jongen gevolgd, en gezien hoe hij steeds afgewezen werd, hoe hij door zijn sterk verlangen zijn moeder te vinden, werd misleid.
Ik besloot de jongen te vertellen dat het zo niet verder kon, dat niemand bereid bleek deze jongen de waarheid te vertellen. Ik stapte op de jongen af en, ik twijfelde want zijn verlangen naar zijn moeder was zo intens en aangrijpend mooi, dat ik het amper over mijn lippen kon krijgen. ‘Je moeder is dood’ zei ik zonder het te kunnen bedwingen, ‘hoor me, luister, je moeder is dood’. De jongen werd onwel en ik wakker.