Op 7 vrijdag november 1975 explodeerde op het DSM terrein in Geleen een deel van de petrochemische installatie. De enorme klap, tot in verre omstreken te horen, veroorzaakte een enorme ravage. Er vielen 14 doden en 109 zwaar gewonden. Op 7 november 2015, precies 40 jaar na dato, zal de ramp worden herdacht met de onthulling van een nieuw monument voor de slachtoffers.Veel kinderen van de omgekomen DSM medewerkers worstelen vandaag nog met het effect van de ramp. Volgens sommigen een direct gevolg van de typisch Limburgse cultuur van ‘leed toedekken en gevoelens onbenoemd laten‘. Bij interviews kwam in dit verband opvallend vaak de ramp met de MH17 ter sprake. De enorme hoeveelheid aandacht die de MH17 slachtoffers en hun nabestaanden kregen, bracht bij de nabestaanden van de DSM ramp in heinnering hoezeer zij zelf in de kou hebben gestaan. Zo zat bij de latere herdenkingsdienst van de ramp het DSM bestuur op de voorste rijen van de kerk. Sommige weduwen van de slachtoffers moesten het doen met een staanplaats achterin. Ook de Katholieke kerk onder leiding van de toenmalige bisschop Jo Gijsen speelde destijds geen positieve een rol. Geen warmte, geen aandacht, geen gesprekken.
Deze uitzending van het programma Kruispunt werd uitgezonden op zondag 8 november door de RKK.
http://www.npo.nl/kruispunt/08-11-2015/KN_1675293
Wat wil het toeval, zonder namen te noemen of verder op
details in te gaan heb ik in 1975 de verboden foto’s gezien van deze ramp (staatsgeheimen?). Ze mochten niet gepubliceerd worden vanwege de maatschappelijke onrust en protesten die het zou veroorzaken tegen het bedrijf DSM. Ook konden er geen schadeclaims worden ingediend op basis van feiten zoals de foto’s zouden onthullen. Deze foto’s zijn er nog altijd, ergens in een diepe la uiteraard maar na het zien van de uitzending van Kruispunt is het wrang om te zien hoe deze mensen nog steeds voor de gek worden gehouden, onwetend gelaten omdat niemand met enige duidelijkheid kon zeggen wie van de overledenen in welke kist lag. Ze mochten immers niet open gemaakt worden, verhuld blijven in het leed dat mensen toen heeft overvallen, een afschuwelijk drama, géén Gijsen, hij was overal en nergens maar op dit soort plekken zag je hem niet, de Limburgse autoriteiten vreesden de protesten, de DSM blues.