Gisteren ben ik verder gegaan met het verfilmen van de documentaire ‘DE LAATSTE BUS NAAR WAUBACH’.
Er kunnen wonderlijke dingen gebeuren tussen fictie en realiteit zo ook tijdens het opnemen waar de oude regels van kerk en samenleving verdwijnen achter de wolken der vergetelheid en ineens weer volop schijnen op de personage(s) die in mijn docu ‘DE LAATSTE BUS NAAR WAUBACH’, voorkomen. Ik bedoel de strenge scheiding tussen goed en kwaad wanneer het seksualiteit betreft en veranderde normen en waarden werpen een ander licht op hun functioneren en dat kan jaren later vervreemdend maar ook verfrissend overkomen.
Nu concreet…er zijn geheimen in mijn documentaire die ik afpel, subtiel maar zonder kwade wil om mensen onderuit te halen. De waarheid is echter veel gruwelijker dan je veronderstelt. De actrice Sonja Schödel, die ik gevraagd heb voor de rol van mijn moeder, deed intuïtief haar werk, ze leefde zich innerlijk in op deze moeilijke rol en ik zag tijdens de opnames het probleem waar zij (mijn moeder) mee worstelde en Sonja deed dit voortreffelijk.
Sonja maakte het helmaal waar, een stijlvol, introvert, ingetogen interpretatie die in grote lijnen klopte met waar gebeurde feiten opgetekend door de jaren heen van onderzoek en nadenken / inleven in de desbetreffende karakters. Ik dank haar voor haar stille interpretatie van mijn moeder, die vlak na de oorlog mijn vader leerde kennen als politie man. De tegenstelling tussen de Mijnstreek en het Heuvelland is gigantisch. Een vervuilde mijn-industrie en het sensuele, glooiende landschap van het Heuvel / Krijtland spreekt boekdelen.