Gisteren hebben wij, familie en vrienden van Ome Theo Smeets, begraven. Al de hele ochtend regende het, het zou opklaren vanuit het zuiden maar ook na de koffie-tafel….bleef de regen vanuit de hemel op ons neerdalen……naast mij huilde een nichtje en het spijt me maar ik wist niet hoe zij heette slechts met dit verschil dat ik als zesjarig jongetje, afscheid moest nemen van mijn vader, broer van Ome Theo, huilde ik toen…..niet…en de regen kuste de grond….
Ik zat daar als verkrampt niet begrijpend wat er allemaal gebeurde, het onafwendbare afscheid stormde op mij af als een wilde kudde onbeteugelde paarden, probeerde ik mijn emoties te (h)erkennen, scheurde het mijn hart open en keek ik naar de regen buiten.
Toen en nu! Tijd maakt geen verschil in kleur of geslacht, tijd is uitgerust met alle facetten van ons leven, het drukt zijn stempel op onze lichamen, gezichten en geeft weer wie we zijn, wie wij waren hoe we onze jeugd verloren in ontelbare dagen en nachten terwijl wij dromen van nieuwe vergezichten…verblijde zon op of ondergangen, die ons nimmer zouden bereiken dan wel verlaten.
De waarheid is….het verlaat ons keer op keer wanneer je het niet verwacht maar ook de regen verlaat ons….mijn klein, onbekend nichtje naast me komt net als ik toen, hard in aanraking met dit onbekend fenomeen van leven en de dood…..dat er nu nog is maar straks niet meer….en de regen ging dansend door de straten…….