Na vier jaar strijd, en prachtige samenwerking met MCU mensen probeer ik mijn energie peil weer wat volume te geven. Heeft iemand een tip, ook voor al die mensen die door de bomen het bos niet meer zien? Al die wachtenden, smachtende zielen die strijden voor erkenning. Okay, het is prima wanneer we elkaar moed dus energie geven, soms is het op, komt er een griepje dat je helemaal leegzuigt en in je dromen zie je alleen geschoren wolven die je systematisch uithongeren. Niet erg, ik ga op zoek naar andere bronnen, bossen, velden en stoere voorbijgangers…zingt u even mee?
Het positieve in het hele gebeuren rond doofpot, leugens en bedrog dat er echte vriendschappen zijn ontstaan. De vriendschap met jou Bert koesteren wij!
dank, geheel wederzijds
DE CIRKEL ROND:
Bert, weet je nog wat je op oudejaarsavond 2009 op internet schreef?
(zie een fragment van je “terugblik 2009” hieronder)
MCU bestond toen nog niet.
Je wilde toen gefrustreerd je persoonlijke strijd staken.
Teveel negatieve energie sloopt een mens immers
Een half jaar later heb jij je verhaal, mede door een gunstige tijdsgeest,
alsnog voor het voetlicht kunnen brengen.
Ook een teveel aan positieve energie gedurende langere tijd put een mens uit, maar wel met een positief resultaat voor jezelf en vele anderen.
Ook na 5 jaar sta je weer op een kruispunt.
Weer een tijd van bezinning.
Maar dit keer word je gesteund door je vele MCU vrienden.
Nu bijna 5 jaar later ziet jouw wereld er gelukkig opeens heel anders uit.
En daarin past dat verrekte pensionaatslied niet meer.
Veel positiever is: Smoky, van de sieben Raben,
die de hitlijst vanaf eind november 1956, 10 weken lang aanvoerde.
Ik zat toen net 3 maanden in Bleijerheide.
http://www.youtube.com/watch?v=lMbAqJo92Ss
Jos
Quote:
TERUGBLIK 2009 (een gedeelte)
Ik kan wel symbolisch wachten tot morgen maar liever er zo snel mogelijk een punt achter zetten.
Punt!
2009 Gone for ever!
Ben dit jaar onevenredig lang bezig geweest met mijn internaatsverleden en het koste me veel negatieve energie die maar niet positief wilde uitpakken daar alle ellende door bleef etteren.
Punt. Het is genoeg geweest.
In Limburg vinden ze het zo wie zo geen gezellig onderwerp.
Ik maakte de fout om het keer op keer te herhalen omdat ik dacht dat ik het misbruik en de mishandelingen niet duidelijk genoeg vertelde?
Ook stond ik niet stil bij het feit dat post en pre internaattijd, de cultuur in het gezin identiek was. En wie wil nou praten of schrijven over shame and scandal in the family?
In het katholieke Limburg! Bert, ze willen het niet horen en waarom dat verleden oprakelen?
Punt?
Ik wilde ook niet te lang doorgaan maar wat als je met een documentaire bezig bent!
Dan sta je iedere dag op ‘Tussen Kathmandu en Bleijerheide’.
Het is als een golf die aanspoelt en zich weer terugtrekt in de zee en met nog meer golven zich aandient. Iedere golf moet je weerstaan of je verzetten of mee laten slepen.
Geen punt.
Lang leve de zandkorrel die met je mee zwemt.
Punt!
Ik zet er een punt achter.
Bert Smeets, Maastricht
31 december 2009