Pure Liefde

torsend met rozen

de trein in en naast me

niemand

alleen die rode en witte roos

krakend, zich wurmend uit plastic

om te schreeuwen

en om te troosten

door donkere straten

hield ik haar vast, verlegen haast

als een moederloos kind

eerst langs mijn oude huis

hier heb ik gewoond

zei ik tegen mijn rozen

en nu breng ik je verder

waarheen weet ik niet

waarom vraag ik niet

het is als kleuren zonder schilder

een instrument zonder muzikant

vandaar die stilte

en ik zet ze op tafel

ik heb het volbracht