Je komt ze overal tegen, de goede doelen, op de Maastrichtse loopbrug, de koudste brug van het land, staat al maanden een blokfluitspeler. Ik wil hem graag een euro toewerpen maar zijn fluitje speelt snerpende, a-ritmische mini- toonladders zodat mijn trommelvlies waanzinnig gaat trillen. Ik wil hem iets geven, echt maar ook bevangt mij een gruwelijk idee om de man zijn blokfluit achter in zijn keel te duwen. Niet aardig, ik weet het maar de plaag van de goede doelen, vooral die van 555 met hun 70% overhead of de cliniclowns die je dan weer niets kunt geven. Of het oranjefonds (zitten die in het dorp Oranje) als de Aids meisjes die ik laatst in de Grote Staat zag huppelen. Zij keken mij aan of ze wilden zeggen, ‘jij bent niet meer te redden, helaas’.
Het goede doel komt dagelijks naar uw toe: Haiti lijkt een patent te hebben op 
stormen. De poolkappen smelten zienderogen als we de beelden mogen geloven. Ze overspoelen onze kusten, dijken zullen ooit de polder in modderen, en wij doneren aan het goede doel dat ons nooit toelacht.
De kerk als charitatieve instelling hangen iedere zondag de katholieke gelukzak onder gelovige ogen. Onlangs werd nog honderden miljoenen gespot op rekeningen die niet waren meegeteld? Het goede doel komt steeds dichter bij. Christmas is coming!