Gisteren hadden we wederom zinvol overleg in de adviesraad te Utrecht. De discussies beginnen hun vruchten af te werpen, we streven naar consensus om een antwoord te vinden en actie te ondernemen naar adequate hulpverlening slachtoffers seksueel geweld. Dit geweld heeft plaatsgevonden in RKK instituties, beschermd door de staat, heeft een geestelijke cordon sanitaire gelegd op het bestaansrecht van menig man en vrouw.
Het paradijs keert niet meer terug in de geesten van deze mensen maar toch zien zij erkenning als een begin naar herstel, naar respect ook, respect voor deze gemanipuleerde geest die zijn weg helemaal van onderen moest opbouwen. Wij noemen het ‘het gekraakte zelf‘. Eerst zat dit ‘zelf’, dit huis, vol aansprekende figuren, gebruiken, rituelen en symbolen, tal van heiligen trokken op blote voeten door deze geest om het paradijs aan te prijzen. God zat op de hoogste stoel, zijn plaats was zeker, duidelijk, een historie vol moed en overgave aan dit rijk. Iedereen die dit rijk zag verdampen onder het geweld en seksueel misbruik moest op nul beginnen, zag de Goden vertrekken en moest zijn ‘ik’, zijn nul-bestaansrecht (her)vinden in een cultuur en onder politieke, maatschappelijke omstandigheden waar dezelfde patronen en elite haar macht continueerde. Deed je een beetje gek, was je onvoorspelbaar, had je jezelf niet onder controle dan schonk niemand aandacht aan je want je had God niet moeten verlaten.
wordt vervolgd