In stilte oplossen

Dat de katholieke kerk probeert om haar misdaden “in stilte” “op te lossen”, weten we al langer dan vandaag. Het is immers inherent aan de cultuur van het zwijgen. Schadebeperking is het grote woord. Gerechtigheid is een woord dat niet voorkomt in hun woordenboek.

Er zijn ons verschillende voorbeelden bekend van dergelijke “bemiddelingen”, uit de jaren 1990, 2000 en ook enkele die dateren van na het rapport Adriaenssens. De bedoeling van de RKK is niet ervoor te zorgen dat gerechtigheid geschiedt, maar dat vooral de schade voor het instituut binnen de perken blijft. Ze onderhandelen alleen met diegenen die zelf, al dan niet met een advocaat, naar hen toestappen en hen de vraag stellen. Het feit dat verschillende slachtoffers, zelfs diegene die al op bezoek zijn geweest bij een bisschop, niet op de hoogte zijn dat dergelijke onderhandelingen plaatsvinden, zegt toch genoeg.

De slachtoffers van het Don Rua-klooster hebben zich eerst als groep georganiseerd en daarna in groep onderhandeld. Meestal gebeuren de onderhandelingen meer individueel. De slachtoffers worden in de imposante vertrekken van de bisschop uitgenodigd. Wie zou niet onder de indruk zijn van hun welbespraakte vriendelijkheid?

Maar terwijl de bisschoppen de klacht van slachtoffer X binnenskamers “oplossen”, vergeten ze er wel bij te vertellen dat de dader ondertussen ongestraft kan blijven verder gaan. Tenzij je overplaatsing naar een andere gemeente, met groot afscheidsfeest, als “straf” wilt bestempelen.

Zo is het het geval bekend van een priester uit de provincie Oost-Vlaanderen (zie DM 29 januari 2011), die met de hulp van, nota bene, de Salesianen van Don Bosco, scholen mag gaan bouwen voor weeskinderen van de genocide in Rwanda. Fragielere kinderen bestaan er niet. Het bisdom heeft reeds klachten over die man ontvangen in de jaren 1960!

“Geheime” onderhandelingen met slachtoffers van deze man hebben in de afgelopen decennia plaats gevonden. Maar men is wel vergeten om hem aan de politie aan te geven.

De meeste slachtoffers huiveren ervoor om  “zwijggeld” van de kerk te aanvaarden onder deze omstandigheden. Geheime onderhandelingen zijn geen “mediation” maar een pure manipulatie door de kerk. Het aspect “gerechtigheid”, dat waar de slachtoffers recht op hebben na zoveel miserie, is totaal afwezig. Het is een schande dat een rechtsstaat dit soort manipulaties toelaat.

Er zijn ons gevallen bekend van dergelijke onderhandelingen waarbij slachtoffers verplicht worden om een vertouwelijkheidsovereenkomst te tekenen waarin ze moeten beloven om er met niemand over te praten, zelfs niet met de politie. Anders wordt het geld teruggeëist. In het Engels wordt zoiets als “Gag-order” beschreven. Het is bij wet verboden.

Slachtoffers moeten kunnen praten om te genezen van dit levenslang trauma. Hen het zwijgen opleggen is een zoveelste wreedheid van de kerk tegenover slachtoffers, in dit geval meestal de zwaksten.

De waarheid over dit duistere verleden en het duistere heden van de RKK komt aan het licht. De slachtoffers, over de hele wereld, zijn mondiger geworden. De klachten tegen deze wereldwijde verschrikkelijke misdrijven tegen kinderen, als misdaden tegen de menselijkheid worden talrijker.