Op Maandag 14 April vond in een met pers gevuld achterhoekje van de OLV basiliek te Maastricht de inzegening plaats van ‘de weg naar verzoening’. Een kunstwerk van Pierre Habets.
Wij hebben vanaf het begin, samen met deken Schreurs meegewerkt aan een filosofie, inhoudelijk debat over dit kunstwerk. Dat kostte tijd aan overleg, het poseren als ‘Jezus Christus’ figuur die uiteindelijk zijn hand uitsteekt naar het slachtoffer, Anita met haar poezelig hondje ‘dinky’. Ik kan nu zeggen dat ik me andermaal misbruikt voel, niet door de kunstenaar, maar door het feit dat enkele dagen voor het kunstwerk onthuld zou worden, in de media nog niks bekend was over het misbruik door bisschop Gijsen. Want ik verwonderde mij over de grote stilte vóór het onthullen van het kunstwerk ‘de weg naar verzoening‘ in een telefoongesprek met Pierre Habets af of er ook wel een hond naar de inzegening zou komen?
Op vrijdagavond 11 April echter werd Mea Culpa overvallen door de media. De pleuris brak uit nadat een ‘journalist van het katholiek dagblad’ zijdelings geïnformeerd had naar de zaak Gijsen?? Oh, heerlijk toeval!
‘Eind jaren ’50 moest een toen 9-jarig jongetje van zijn vader geregeld brieven brengen naar een kapelaan in Valkenburg. Die kapelaan was Jo Gijsen. Bij een van die gelegenheden nodigde Gijsen het jongetje uit om chocolademelk te drinken. Daarbij trok hij het jongetje op zijn schoot en ging ertoe over met de penis van het hevig geschrokken kereltje te spelen. De jongen moest hierover van Gijsen zwijgen op straffe van de hel. Dit misbruik gebeurde vaker, en de commissie verklaarde de klacht hierover gegrond’.
Het slachtoffer zegt dat de oud-bisschop hem ook heeft gedwongen tot orale seks en hem diverse malen heeft verkracht of dat heeft geprobeerd. Daarvoor heeft de klachtencommissie geen ondersteunend bewijs kunnen vinden. “Waarmee overigens bepaald niet gezegd wil zijn dat de door klager gestelde handelingen niet waar zouden zijn”, aldus de klachtencommissie.
Daaruit blijkt dat Gijsen toen (in 1961) als priester van seminarie Rolduc een slachtoffer, toen nog een kind, bij zich liet komen in de kamer van de overste van een jongenspensionaat. Dit jongenspensionaat werd zoals zo vaak door de Limburgse media niet met name genoemd, het jongenspensionaat Maria (niet Joseph) ter Engelen, arme broeders franciscanen te Bleijerheide. Ook ik heb moeten verschijnen voor een priester in hetzelfde jaar, die ik me echter niet kon herinneren omdat ik hem vijf minuten mocht meemaken en wegrende wegens handtastelijkheden. Ik kreeg dan (terecht) geen gegrond verklaring.
Het bisdom Roermond moest na de alerte journalist van het katholiek nieuwsblad op 11 april wel het bericht naar buiten brengen over de gegrond verklaringen van Jo Gijsen en zijn tijd als godsdienstvoorlichter op internaat Bleijerheide, kapelaan te Valkenburg. Meteen in dat weekend schreef bisschop zijn master speech, een weergaloze spijt betuiging (mea culpa) naar de slachtoffers die hevige emoties in de kerk op maandag 14 april ondergingen. De boetedoening werd voor tal van camera’s
vastgelegd ook de voorbedes (meer mocht ik niet inbrengen; onderdeel van de eucharistie). Ik liep met grote kaars als volleerd ex-misdienaar samen met Anita door het marmeren middenschip van de OLV basiliek, en in het schemer van een uithoek werd een minuut stilte in acht genomen, onderwijl de camera’s massaal klikten.
Niets ervan is terug te vinden in het jaaroverzicht van de Limburgse media, wel een aflevering met pastoor Kurris waar bijzaken over ‘het naar de kerk gaan over veertig jaar’, wederom gesteld werden en ‘de essentie van de weg naar verzoening’ zowel door de van enige ruggengraat ontbrekende pastoor Kurris, die niet durfde te wijzen op ‘de weg naar verzoening’, deze nobele weg van Mea Culpa slachtoffers.
Bisschop (Gijsen) die een opmerkelijk stempel op onze provincie en de tegenwerking die hij leverde op gezag van Rome om de landelijke, het zich bevrijdende deel van de moderne gelovigen, aan de kant te schuiven. Een polariserende geestelijke, met een ‘hoge’ morele autoriteit, wars van homoseksualiteit, zelfs incest moest het gezin niet uit elkaar drijven daarvoor was het huwelijk te heilig. Een man waarover tal van voormalige gelovige katholieken een zure, wrange nasmaak bewaren, viel van zijn troon. Niet voor de Limburgse L1 media die dit triviaal, terloops, alsof het inderdaad in het schemer van een achterhoek van het katholieke bestaan zou hebben plaatsgevonden en in het jaaroverzicht niet eens getoond werd.
L1 wiste gelijk mijn voorbedes, de rol van Mea Culpa moest geminimaliseerd, gekleineerd in tegenstelling tot de vele één-tweetjes tussen kerk en staat (provincie (L1) en bisdom) speelden en nog spelen. Er kan geen zuivere, eerlijke, vrije meningsuiting plaatsvinden met dit soort achterbakse, politiek / journalistiek onwaardige spelletjes en benadering van een democratisch recht, het hebben van vrije meningsuiting zonder inmenging van RKK belangen en ego maniakale journalisten die het nieuws zelf willen maken en geen waarheid willen nastreven.
Bisschop JO GIJSEN en seksueel misbruik jongenspensionaat Bleijerheide