Toen ik door Parijs flaneerde eind zeventiger jaren probeerde ik de novelle vague te ontdekken, het existentialisme van Sartre, À bout de souffle van de gisteren overleden filmmaker Jean-Luc Godard. Ik wilde het zelf ervaren met mijn vriendinnetje in de straten van Parijs om me heen kijkend naar de Seine, waar verliefde stelletjes zonder na te denken beloftes doen…
Als je in die jaren in Parijs vertoefde hoopte je Jean-Luc of Jean-Paul tegen te komen; om toevallig in zijn grote bolle ogen te kijken….’hier ben ik’, schreeuwde het van binnen…een existentieel mens volop aanwezig maar wie ziet je in de grote stad? Parijs verandert niet door het existentialisme maar het verandert liefdes paartjes dansend op gouden klompen.
Het was de eerste keer dat ik pizza at; de advertenties sloegen je om de oren op de Place de la Concorde en bestelde ik een pizza. Zo’n grote hete vlaai met smeltende rode, tomaten saus dat in je schoenen droop. De eerste beginselen van het existentialisme zakte al snel weg in mijn schoenen maar ik was verheugd over een levensrichting waar ik misschien mee verder kon. Filosofie is inmiddels op een hobbelige zijweg beland je ouwehoert uren en ziet uiteindelijk geen perspectief meer want de wereld, het leven heeft….zijn eigen wetmatigheden.
Het laatste perspectief!
NO BECAUSE
No because no because
life plays it’s own act
no because no because
Heaven burns up Hell
And the 1ooo times that I let you down
I have paying my price, did you ever payed yours
no money, no deal, no use to hang around
no love, you fool you’ll never complete alone
no because no because
life plays it’s own act
no because no because
Heaven burns up Hell
Don’t forget the way to your heart is a struggle too
and sometimes the best part is about to loose
now you have to deal with all your friends
but no one deals with you
when you go down and watch the circles round the moon
ai ai ai ai
no because no because
life plays it’s own act
no because no because
Heaven burns up Hell