In 2012 werd ik aangesproken in het Waldeck park waar ik vlak bij woonde en mijn ‘kantoor in het groen’, hield om telefoontjes te plegen. Een oude vrouw liep naar me toe en herkende mij van televisie (een uitzondering in hoofdstad zwijgcultuur Maastricht) wat moet het overigens pijnlijk zijn om een chique koninklijke Friese opening in Leeuwarden te aanschouwen op TV, dus deze vrouw begon gelijk haar verhaal te doen over….de afstandsbaby’s.
Zij had ooit begin zestiger jaren een kind afgestaan en niemand in haar familie wist hiervan. Een nieuw gezin was er inmiddels voor in de plaats gekomen maar zat enorm in haar maag met dit moedwillig afstaan van haar baby. Ik nodigde haar uit om naar binnen te gaan (om het een en ander te noteren) maar ze had geen tijd en wilde dit alleen kwijt. Het was een lief, innemend mens met een rustige toon waar veel spijt en mededogen uit sprak en ze complimenteerde MCU met haar klokkenluider status. Ik begreep dat hoe langer ik haar aan de praat hield hoe angstiger en onzekerder ze werd. ‘Geef me dan uw tel.nr dan kan ik contact met u opnemen’, nee dat was te gevaarlijk daar ze de consequenties niet overzag. U weet waar ik woon, hier tegenover op nr. 12 als u zich beter voelt dan belt u rustig aan want we zijn zeer betrokken bij de afstandsbaby’s (ook van moeders die hun kinderen naar internaat verstootten).
Vandaar!
PS.
Vanavond de blauwe rode maan…the blue blood moon je voelt het al om je heen alle spirituele krachten die los gaan komen, jammer dat we geen gezamenlijk heidense rituelen meer vieren anders……