Nothing is moving in Rome
Denkt iemand nu echt dat het eindelijk in Rome zal keren nu de kardinaal Marx van Munchen zijn ontslag heeft aangeboden? Wat blijven wij toch braaf tijd, papier, inkt en nu ook webpagina’s en full screens nodeloos gebruiken om voor de zoveelste keer aan te kaarten: Rome is het einde nabij.
Het zijn voor de zoveelste keer: loze berichten met wat sensatiewaarde. Het oogt krachtig maar morgen is het semper per idem. Dat is nu net de woekering waar ik het al dertig jaar eerder over heb gehad. Mijn boek ‘De laatste dictatuur’ (1992) was ook even zo’n sensatieprik en is natuurlijk gedateerd … maar toen was het in mijn ogen al ruim te laat om de boel in Rome eens grondig op te kuisen. Over ‘het redden van Rome’ heb ik het nooit gehad. Elke keer dat ik er inkt aan verspilde dacht ik: wanneer stopt dat verdoken machtsmisbruik ooit?
Nu lijkt er weer zo’n moment te komen nu zelfs de machtigste en toch nog wat respectabele kardinaal Marx van het Aartsbisdom Munchen er de brui aan geeft. Zal het helpen? Nee. Het is enkel wat bevredigen van nieuwshonger voor een heel beperkte tijd. Dat was zo in 1980, 1990, in 2000, in 2010, 2020 en nu in 2021 niet anders…
Nothing is moving in Rome. Semper per idem: vrij vertaald: wij overleven door te blijven doen wat we altijd al deden: niet bewegen. Wie, al was het maar één centimeter opschuift is gezien. Dat weet men in Rome maar al te goed van lakei tot paus.
De paus heeft weer eens de voorbije weken een nieuwe codex voorgesteld. Om het probleem van seksueel misbruik aan te pakken. Dat deed hij ook al in 2019. In 2018… en ga zo maar terug in de tijd tot 25 januari 1983. Ik kan hier evengoed 1873 schrijven.
Ik ervaar nog dagelijks, zelfs nu nog, hoe moeilijk het is (blijft) dat zelfs slachtoffers die seksueel als kind misbruikt werden niet durven praten… Na al die jaren blijft dat maar duren.
Soms denk ik: mijn woordenschat is opgebruikt… Woorden zijn in dit geval geen ‘schat’ meer maar een meewarig herhalen van versleten letters. Hoe kan een samenleving, een democratische rechtstaat als de onze zo blind blijven voor wat blijft gebeuren? Zolang onze politieke vertegenwoordigers, onze rechters, onze professoren buigen of knielen voor Rome zal er niets veranderen en is alle inkt, papier of toetsengekletter nothing en niets.
Rik Devillé
Mensenrechten in de kerk
6 juni 2021